Το χαρτάκι της μαμάς μου

Κυριακή μεσημέρι, μόνη στην Αθήνα. Δεν έχεις χειρότερο, ε;

Κι όμως…δεν είναι μοναξιά, όχι ακριβώς, είναι σαν ερημιά, που υπάρχει ζωή γύρω σου, το ξέρεις, είσαι σίγουρη, δεν την βλέπεις αλλά την αντιλαμβάνεσαι.

Σαν την ζωή της ερήμου, δεν την βλέπεις αλλά υπάρχει. Απλώς είσαι σίγουρη. Είναι γύρω σου. Μέσα σου; Υπάρχει ζωή μέσα σου; Σκέψεις, ναι. Ανάγκες, ναι. Επιθυμίες; Ζωή; Δύσκολα μου βάζεις και κάνει και ζέστη. Περιπλανιέσαι στο δωμάτιο.

Πρόσεξες  στην περιπλάνηση τι έχει αυθύπαρκτη ζωή, ανεξάρτητη από

σκέψεις, ανάγκες, επιθυμίες; ΤΑ ΧΕΡΙΑ. Κι όμως τα χέρια. Νομίζουμε ότι εκτελούν εντολές του νου και της καρδιάς, αλλά υποκρίνονται. Το κάνουν γιατί βαριούνται να επαναστατήσουν. Και μια Κυριακή μεσημέρι επαναστατούν, δρουν ανεξάρτητα, μόνα και αποφασιστικά. Κινούνται με ταχύτητα που δεν την προλαβαίνει το ΜΗ σου. Ασυγκράτητα και σχεδόν ύπουλα.

Και αφού κινηθούν, μετά σταματάνε αυθάδικα και σε ρωτάνε αφελώς, είπες κάτι; Τώρα είναι αργά. Το ΆΝΟΙ