Τα beach bar της Λεωφόρου Νίκης

Κατηφόρισα στο κέντρο. Η Τσιμισκή, το γνωστό ρημάδι με τον κάθε γελοίο να πετάει τον μεταλλικό κουβά του, όπου τον φώτισε ο Θεός, θυμίζει ποτάμι με φώτα. Πρώτη, δευτέρη, πρώτη, νεκρά, χειρόφρενο, πράσινο φανάρι και εσύ μένεις με τον συμπλέκτη στο πάτωμα και το δεξί στο φρένο, κόρνα, τόση κόρνα γαμώτο, ξύλο για μια θέση στις όχθες του δρόμου. Η έβδομη μέρα του Νοέμβρη.

Τα παράθυρα ανοιχτά, η βελόνα κολλημένη κάτω από την ένδειξη «20», το air condition

στους 16 για ανάσες. Το κλίμα πλέον τροπικό. Η εποχή των μουσώνων στη Θεσσαλονίκη. Κοντομάνικο. Κατηφορίζεις στην παραλιακή να σε δροσίσει ο αέρας. Διαχωρισμός πολιτισμών στην πόλη. Το λιμάνι της μάζας και η πλευρά του Λευκού, για όσους ξέρουν. Για όσους ξέρουν πως οι νύχτες φτιάχτηκαν για να συμπληρώνουν τις μέρες σε έναν κόσμο που τρέχει. Γνώριμα στέκια. Γνώριμες φάτσες. Ζεστός αέρας. Κάτι από βράδια του Ιούνη. Ιδρώτας. Δεν τολμώ να σηκώσω τα χέρια μου ψηλά. Ο οργανισ