Στη Θεσσαλονίκη

Καλώς σας βρήκα…

Άνοιξα το παράθυρο για μια ματιά στην πόλη. Βαρδάρης. Κακός Βαρδάρης σήμερα. Σκόνη στα μάτια, ο αέρας σε τυλίγει και ανοιγοκλείνει την πόρτα πίσω σου. Καταραμένη βροχή… Δυο κουταλιές καφέ για να «δέσει» το σώμα μετά τον ύπνο της υγρασίας και βαριανασαίνοντας στην Παραλία.

Παρένθεση: Χθες έκλεισα  μήνα με το αυτοκίνητό μου στην ίδια θέση πάρκινγκ. Το αναγνώρισα με δυσκολία κάτω από τα φύλλα του Οκτώβρη. Σκέφτομαι σοβαρά να απλώσω στο σώμα του καμιά κουρελού, από αυτές  τις γιαγιάς μου, που πιστεύει εδώ και χρόνια πως ζεσταίνουν τον αγρότη του παππού, τα κρύα βράδια

του χειμώνα. Για να βρεις θέση στα τετράγωνα που γειτονεύουν με το σπίτι σου απαιτούνται γνώσεις μαύρης μαγείας, ξόρκια από το Νεκρονομικό, δόντια αλιγάτορα και τρίχες από το χιλιοτραγουδισμένο μαλλί του Παπαγεωργόπουλου. Συνήθως παίρνω ταξί για να φτάσω σπίτι από το σημείο που πάρκαρα.

Συγκινημένος από  την επέτειο του ενός μήνα, σκουπίζω τα δάκρυα από το πληκτρολόγιο, προσ