Σκόρπιες σκέψεις για το Πολυτεχνείο

Ημέρα μνήμης η σημερινή. Και θα ξεκινήσω με την φράση του προέδρου της Δημοκρατίας… «από το σκοτάδι έρχεται το φως». Δίνει μια ελπίδα αυτή η φράση. Μια προοπτική. Όμως στ΄ αλήθεια πόσοι έχουν απομείνει που ελπίζουν; Η πρακτική των κυβερνήσεων με τους πολιτικούς απλούς διαχειριστές των επιταγών των Βρυξελλών δεν έχουν καν την στόφα του «ηγέτη» που θα δώσει έστω ένα «πλασματικό όραμα».

Αυτή τη στιγμή μας κυβερνά οι γενιές από το Πολυτεχνείο και μετά. Θα περίμενε κανείς ότι αυτή θα ήταν μια ευτυχής συγκυρία που θα πλούτιζε την κοινωνία με οράματα και στόχους. Αντί αυτού κάθε 17 Νοέμβρη

ακούμε το ίδιο παραμύθι «Ο στόχος μας είναι να κάνουμε πραγματικότητα τα αιτήματα του Πολυτεχνείου»!Τριάντα έξι χρόνια μετά και λένε τέτοιες πομφόλυγες. Και δεν ντρέπονται. Τόσα χρόνια μετά θα έπρεπε να έχουμε νέα αιτήματα.

Η καπηλεία του Πολυτεχνείου συνεχίζεται. Κάποιοι «τρελοί» με τον κίνδυνο της ζωής τους  αντέδρασαν. Και ο κίνδυνος της ζωής δεν είναι σχήμα λόγου. Είχαμε τόσο