Κάνε λιγάκι υπομονή

Εκκωφαντική σιωπή. Ψάχνω λίγο αέρα. Να σηκωθούν τα μαλλιά μου που σκεπάζουν τους ώμους μου. Να ανατριχιάσω. Να κρατηθεί παγωμένο το κρασί για δεκαπέντε ολόκληρα λεπτά.

Γκρινιάζω. Τώρα μου φταίει που κάθε αναπνοή μού καίει τα ρουθούνια. Ας ήταν εδώ και ας υπήρχε και πρόβλημα λειψυδρίας.

Απ'τη μια καταλαβαίνω ότι είναι το λιγότερο χαζό να περιμένεις κάτι ή κάποιον για να πάρεις μέρος στο νταβαντούρι της ζωής απ’ την άλλη κάνω μόνο "χαζές σκέψεις" του τύπου: ‘’ Αν τον έβλεπα από μακριά να διασχίζει το δρόμο του σπιτιού μου, θα πηδούσα απ’ το μπαλκόνι με μια τεράστια κόκκινη ομπρέλα (τρελή!) και πάνω στην προσγείωση θα του έλεγα "Τώρα είμαι ευτυχισμένη". Αθάνατη ανθρώπινη ελλειμματικότητα. Θα το έκανα. Και ας χτυπούσε κουδουνάκι δασκαλίστικα το υποσυνείδητο.