Ιστορίες βροχής…

Λένε ότι η βροχή ξεπλένει τις αμαρτίες και καθαγιάζει τα λάθη που κάναμε, μια τέτοια βροχερή μέρα όλα αρχίζουν και ανήκουν στο παρελθόν. Όλοι είναι βιαστικοί τρέχουν να προλάβουν μετά μανίας να χωθούν στο αυτοκίνητό τους, να πάνε στη δουλειά τους, να προλάβουν κάτι που ήδη έχουν χάσει. Γίνεσαι αόρατος μέσα στο πλήθος και μπορείς να παρακολουθήσεις τους άλλους πως αντιδρούν στη φρενίτιδα της πόλης. Είναι οι μόνες στιγμές της ημέρας που οι άνθρωποι μπορούν να είναι αληθινοί, στην ανωνυμία.

Είναι οι ιστορίες των λεωφορείων, διαφορετικοί άνθρωποι

μέσα στον ίδιο χώρο, με άλλα όνειρα και τον ίδιο προορισμό. Μια κυρία που κάθεται στην πρώτη θέση και κοιτάει νευρικά το ρολόι της με μια τεράστια σακούλα από σούπερ μάρκετ που είναι σχεδόν άδεια, πιο πίσω ένας ηλικιωμένος που μονολογεί μόνος του και φωνάζει κάθε λίγο "κλέφτες"  και κλέβει για λίγο τα βλέμματα των συνεπιβατών του. Κάποιοι φοιτητές, γελάνε συζητώντας που πάτωσαν στην εξεταστική και κανον