Η Πόπη Διαμαντάκου για την Άννα Βίσση

Κέφια είχε πάλι η Πόπη Διαμαντάκου που είπε σήμερα να ασχοληθεί στη στήλη της στα ΝΕΑ με το “Όσο έχω φωνή” της Άννας Βίσση.  Πολύ πολύ πρωτότυπο αλλά την έθαψε, όπως και την επιλογή της να κάνει τηλεοπτικό ριάλιτι. Μάλιστα μιλά για

“ένα κοινό που είχε παγώσει από τον βομβαρδισμό του με περισσότερα κουτσομπολιά από καινούργια τραγούδια”

Και μόνο με αυτή τη φράση της δε με αφήνει να το προσπεράσω, γιατί αποδεικνύει πώς σχολιάζει: χωρίς να ξέρει λεπτομέρειες για τους σχολιαζόμενους. Ας την ενημερώσουμε λοιπόν πως 1)το κοινό της Βίσση μόνο παγωμένο δεν είναι -ας ρωτήσει και τον κύριο Παπαθεοχάρη που του γέμιζε το μαγαζί 2 χρόνια- 2)κουτσομπολιά για εκείνη έχουν να ακουστούν από εποχής Ψωμόπουλου 3)καινούρια τραγούδια έβγαλε την προηγούμενη χρονιά. Το γεγονός ότι σχολιάστηκε ένα ή δεν πούλησε, όπως κάθε δίσκος πλέον, δε σημαίνει ότι δεν υπήρχαν και καλά που δεν ακούστηκαν ποτέ.Διαβάστε λοιπόν και τη γνώμη της τώρα:

Θα μπορούσε να βγάλει έναν καινούργιο δίσκο. Να διερευνήσει νέες μουσικές και ερμηνευτικές διαδρομές. Οσο «έχει φωνή». Προτίμησε να ρίξει εαυτόν στην αρένα του τηλεοπτικού κανιβαλισμού, αδικώντας το ίδιο της το ταλέντο

Μόνο θλίψη προκαλούσε το ριάλιτι για τη ζωή της Αννας Βίσση, με το σκηνοθετικό εύρημα να είναι η ίδια στη θέση του θεατή και σε μεγάλη οθόνη μπροστά της να χαζεύει στιγμιότυπα της ζωής της και να σχολιάζει τον εαυτό της σε μια αποθέωση ναρκισσιστικού παραληρήματος.Κυνηγώντας προφανώς λίγη ακόμη από την ψεύτικη θέρμη των προβολέων της διασημότητας, προσκαλώντας τους σε ένα άγριο ξεκοκάλισμα των προσωπικών της στιγμών, της οικογένειάς της, των προσωπικών της σχέσεων. Ολα βορά σε μια φαντασίωση εντέλει, κατασκευασμένη από την ίδια βιομηχανία που την αναγόρευσε σε σταρ και που τώρα της προσφέρει τα ξέφτια εκείνης της εικόνας.Πανικός; Μόνο αυτός δικαιολογεί το τηλεοπτικό τερατούργημα με το οποίο η αλλοτινή δόξα της πίστας προσπαθεί να ανανεώσει τη σχέση της με ένα κοινό που απομακρύνεται όχι γιατί έχει χάσει τη φωνή της αλλά γιατί ξέφτισε ο κόσμος του οποίου κάποτε αποτελούσε λαμπερή σταρ. Και για να το πράξει, θεώρησε ότι η αμερικανιά ενός ριάλιτι της καθημερινότητάς της θα την κάνει ίσως «πιο ανθρώπινη» και «πιο προσιτή».Για να είμαστε ακριβείς δεν πρόκειται ακριβώς για ριάλιτι αλλά για ένα είδος ντοκιμαντέρ, που σημαίνει και μοντάζ και σενάριο και κομμάτια που αφαιρέθηκαν και προστέθηκαν για να είναι πιο γαστριμαργικό το τελικό αποτέλεσμα.Απευθύνεται άραγε στους φαν μιας άλλης εποχής οι οποίοι έχουν χάσει το ενδιαφέρον τους; Ισως επειδή εκείνο το κοινό που παραληρούσε και κατανάλωνε την εικόνα της λαμπερής, προκλητικής τραγουδίστριας με την πολυτάραχη προσωπική ζωή έχει πλέον με πολύ πιο σοβαρά ζητήματα να ασχοληθεί. Πάντως, ακόμη κι αν το κοινό διατηρεί νοσταλγικές αναμνήσεις από δικές του στιγμές που τις συνόδευσαν τα τραγούδια της Βίσση, δεν έχει τίποτε να του προσφέρει αυτό το ελεγχόμενο, αγιογραφικό ριάλιτι, παρά την αδυναμία της αλλοτινής αγαπημένης του να αντιληφθεί σε ποιον κόσμο πλέον απευθύνεται.Η αλήθεια εί