''Δε θέλω ρεαλισμό, θέλω μαγεία'' 16 χρόνια μετά

Πέρασαν κιόλας δεκαέξι ολόκληρα χρόνια από την ημέρα που «έφυγε» η Μελίνα.

6 Μαρτίου του ’94. Και καθώς πλησιάζει η 6η Μαρτίου -του 2010 πια- σκέφτομαι ότι δεν έχει νόημα να παραθέσουμε βιογραφικά -ποιος δεν τα ξέρει όλα για εκείνη, ή έστω αυτά που ήθελε εκείνη, να γίνουν γνωστά;- ούτε και να αναφερθούμε στα έργα που έπαιξε και στα έργα που έκανε…

Προτιμώ να μιλήσω για την «δική» μου Μελίνα και να με συγχωρείτε.

Την Μελίνα που πρωτοείδα, παιδί ακόμα, στην Επίδαυρο και την «Ορέστεια» του

Κουν. Η Κλυταιμνήστρα της, με τα κατακόκκινα χέρια μετά το φονικό που είχε διαπράξει, με σφράγισε από τότε…

Θυμάμαι, την έβλεπα ώρες μετά, στον «ιστορικό» Λεωνίδα, να τσιμπάει πατάτες με τα χέρια, να γελά, να ανάβει το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, να ακουμπάει τρυφερά στον ώμο του Κουν… Μαγικό πλάσμα.

Και όταν μετά άκουσα την φωνή της,