Greek-kill-lish: η χαρά του ανορθόγραφου

Σκέψεις για τα greeklish, την «αγγλοσαξοποίηση» της ελληνικής γλώσσας και τη γλωσσική ρύπανση του διαδικτύου. Όταν η Παλαιά Ομιλία εκτοπιζόταν μια για πάντα, θα έσπαζε και ο τελευταίος δεσμός με το παρελθόν. Η Ιστορία είχε κιόλας ξαναγραφτεί, αλλά σκόρπια αποσπάσματα της λογοτεχνίας του παρελθόντος επιζούσαν εδώ και κει, χωρίς να έχουν περάσει από εξονυχιστική λογοκρισία, και, όσο υπήρχαν ακόμη μερικοί που ήξεραν την Παλαιά Ομιλία, μπορούσαν να τα διαβάσουν. Στο μέλλον, τέτοια αποσπάσματα, ακόμη και αν επιζούσαν, δε θα μπορούσε κανείς ούτε να τα καταλάβει, ούτε να τα μεταφράσει. […] Έλπιζαν να δημιουργήσουν τελικά μια ομιλία που θα έβγαινε κατευθείαν από το λαρύγγι, χωρίς καμιά συμμετοχή του εγκεφάλου. […] Το λεξιλόγιο της Νέας Ομιλίας, […] ήταν πολύ μικρό και αναζητούσαν συνεχώς νέους τρόπους να το λιγοστέψουν πιο πολύ. Η Νέα Ομιλία διέφερε πραγματικά από όλες τις άλλες γλώσσες κατά τούτο: κάθε χρόνο γινόταν πιο φτωχή, αντί να εμπλουτίζεται. Κάθε αφαίρεση που της έκαναν, ή