Γιώργος Μαζωνάκης: Η σύλληψή του στην Αθήνα

Ο Γιώργος Μαζωνάκης ανοίγει την καρδιά του και μιλάει για όλα.

Ο τραγουδιστής παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό Madame Figaro και αναφέρθηκε σε πολλά πράγματα που αφορούν την προσωπική του ζωή.

«Είχα μεγαλομανία από μικρός. Ήδη από 7 ετών ντυνόμουν με κοστούμια και γραβάτες. Τότε δεν είχα συνείδηση του τι έκανα, αλλά μεγαλώνοντας αυτό με φρίκαρε. Αν μου πατούσες το παπούτσι, μπορεί να έκλαιγα μισή ώρα επειδή με λέρωσες, ή αν μου έπιανες τα ρούχα, επειδή μου τσαλάκωνες την εικόνα.»

«Οφείλω ένα μεγάλο

«Ευχαριστώ» στην ηθοποιό Νέλλυ Γκίνη. Είμαστε μακρινοί συγγενείς. Κάποια στιγμή, εκεί γύρω στα 15, κλέβω το τηλέφωνό της από την ατζέντα της μητέρας μου και της τηλεφωνώ. Της λέω «Θέλω να γίνω τραγουδιστής». Μου λέει, «Μα εσύ δεν είσαι ο Γιώργος, της Κλειώς; Δεν είσαι πάρα πολύ μικρός;». Της είπα ψέματα. Τότε μου λέει πως θα με στείλει σε μια δασκάλα φωνητικής, η οποία θα έκρινε αν κάνω για τραγουδιστής ή όχι. "Μα, θέλω να γίνω και ηθοποιός" της λέω. "Ας το αυτό, πρώτα δες αν κάνεις για τραγουδιστής" απάντησε. Και πήγα στη δασκάλα έχοντας μαζί μου τον δικό μου πιανίστα, επειδή φοβόμουν ότι εκείνη δεν θα ήξερε τα τραγούδια που ήθελα να πω. Ήθελα πρώτα να πάω στο ωδείο και μετά στα μαγαζιά. Σαν να έχω σπουδάσει κάτι, δηλαδή.»

«Οι γονείς μου δεν έδιναν σημασία στα σχέδιά μου. Αδιαφορούσαν. Την πρώτη φορά που είχα πιάσει δουλειά ως τραγουδιστής πήγα στη μάνα μου. Σιδέρωνε εκείνη την ώρα, ο πατέρας μου διάβαζε εφημερίδα. Τους λέω «Έγινα τραγουδιστής». Δεν απάντησαν. Δεν το καταλάβαιναν τότε. Κανείς στην οικογένεια δεν είχε ασχοληθεί με το τραγούδι, την υποκριτική, το θέατρο, τα εικαστικά, Όλο αυτό τους ήταν άγνωστο. Μόλις τους το είπα έμειναν ...παγωτό. Δεν το έκαναν από κακία. Εξάλλου, από την πρώτη ημέρα που ξεκίνησα να τραγουδάω πια επαγγελματικά, ήταν μαζί μου.»

«Μου αρέσουν οι εκκεντρικές λεπτομέρειες στην εμφάνισή μου. Είναι όμως θέμα της στιγμής. Δεν αισθάνομαι ότι οι λεπτομέρειες αυτές είναι κάτι ξένο από μένα. Αν το ένιωθα, θα τις είχα αφαιρέσει την ίδια στιγμή. Κάποιος φίλος μου είπε πως είμαι faux νάρκισσος και faux εκκεντρικός.»

«Όταν ήταν μεγάλη επιτυχία το Θέλω να Γυρίσω στα Παλιά με τους Going Through, ήμουν κλεισμένος στο σπίτι μου και στον εαυτό μου. Αυτή η φάση κράτησε από το 1999 έως το 2003. Έβριζα τους πάντες, μου έφταιγαν τα πάντα. Ήθελα να απαρνηθώ όλο αυτό που ήμουν. Μόλις άρχισε να παίρνει μορφή αυτή η άρνηση όμως, τότε αποφάσισα πως ήθελα να ξαναγυρίσω σ' εκείνο που είχα.»

«Το 2000 με συνέλαβαν για μισό τσιγάρο. Ήμουν 26 χρόνων. Αυτή η ιστορία έχει να κάνει περισσότερο με την υποκρισία που μας διακατέχει ως Έλληνες και λιγότερο με την «ουσία» των πραγμάτων.»