Αντώνης Λουδάρος: «Είμαι το τελευταίο λάθος των γονιών μου φαντάζομαι»

Ποια ήταν η πρώτη αντίδραση του Αντώνη Λουδάρου όταν ο Φωκάς του πρότεινε να υποδυθεί μια γυναίκα; Σοκαρίστηκε;

«Αρχικά του είπα ότι είναι τρελός και αναρωτήθηκα πώς του ήρθε αυτή η ιδέα, παρότι κάτι τέτοιο είναι πάντα μέσα στο πλαίσιο της δουλειάς. Είχα κάνει παλαιότερα τη Μαρία την Πενταγιώτισσα στο Θεσσαλικό Θέατρο και πριν από λίγο καιρό έπαιξα την «Κατάρα της Ιρμα Βεπ», όπου ανάμεσα στους 8 ρόλους που υποδυόμουν υπήρχε κι ένας γυναικείος. Το να υποδύεσαι γυναίκα δεν είναι, άλλωστε, σοκαριστικό. Εκείνο που με

ξένισε ήταν κάποιες κριτικές του τύπου «μας πήρες τόσο πολύ μαζί σου που ξεχάσαμε ότι είσαι άνδρας!» τόνισε στο Πρώτο Θέμα. Πώς το πέτυχε; «Δεν θέλησα να κοροϊδέψω το γυναικείο φύλο. Ο ρόλος της Κυρίας Επιθεώρησης ήταν ένα κράμα από την Καλουτά, τη Βρανά, την Αρώνη και άλλες σημαντικές γυναικείες μορφές του θεάτρου, σε συνδυασμό με κάποιες θείες με τις οποίες μεγάλωσα, την Τασία και τη Γεωργία, αγαπημένα πρόσωπα των παιδικών μου χρόνων.» Γιατί τον έχουν σημαδέψει οι συγκεκριμένες θείες; «Λόγω της προσωπικότητάς τους. Ήταν νοικοκυρές, καλές μαγείρισσες, καλές μάνες, συντρέχτες, μιλούσαν δυνατά, καβγάδιζαν και πρωταγωνιστούσαν σε καταστάσεις του τύπου «του είπα, μου είπε» και άλλα τέτοια. Η μία ήταν μοδίστρα, ίδια η Ρένα Βλαχοπούλου. Η άλλη έμενε στη Νέα Σμύρνη και όταν εγώ, ως παιδί, πήγαινα από τη Δάφνη, όπου έμενα, σπίτι της ήταν σαν να πήγαινα στην εξοχή.» Είναι μοναχοπαίδι; «Κάθε άλλο! Είμαι το έβδομο παιδί και επομένως ο βενιαμίν μιας οικογένειας με επτά παιδιά. Το τελευταίο λάθος των γονιών μου, φαντάζομαι! Όταν γεννήθηκα, κάποια από τα αδέλφια μου πήγαιναν ήδη γυμνάσιο και, όπως καταλαβαίνεις, αποτελούσα για χρόνια κάτι σαν το παιχνίδι τους. Σε όλες τις παιδικές φωτογραφίες είμαι προσκολλημένος στη φούστα της μαμάς. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου υπήρχε αγάπη και υπερβολή σε όλα. Θεωρούσαμε ότι κανένας δεν μαγείρευε τόσο καλά όσο εμείς, ότι κανείς δεν διοργάνωνε τόσο αυθεντικά γλέντια σαν τα δικά μας και ότι κανείς δεν διέθετε το ταμπεραμέντο μας. Στα μάτια μου όλα έμοιαζαν εξιδανικευμένα.»