Ο Περικλής του Σαίξπηρ στο Εθνικό Θέατρο

Οι θυελλώδεις περιπέτειες ενός άλλου Περικλή από έναν πολλά υποσχόμενο θίασο.

Ο οποίος δεν κατάφερε, δυστυχώς, να τηρήσει την άτυπη υπόσχεση που σιωπηρά (και άθελά του) νιώσαμε πως μας έδινε καθώς διαβάζαμε τη λίστα με τα ηχηρά ονόματα σπουδαίων ηθοποιών όταν ανακοινώθηκε η συγκεκριμένη παραγωγή από το Εθνικό Θέατρο. Και δεν ήταν μόνο οι ηθοποιοί που μας έκαναν να ελπίζουμε σε μια εξαιρετική παράσταση μα και το ίδιο το έργο, ένα κείμενο του Σαίξπηρ που σπάνια παρίσταται επί σκηνής αν και, στην εποχή του, ήταν ένα από τα δημοφιλέστερα του Ελισαβετιανού

Χωρίς καθόλου σκηνικά και με μοναδικό όχημα τα εκφραστικά μέσα των ηθοποιών και τα «πολυμορφικά» αν και ευτελή κοστούμια τους (από την Ιωάννα Τσάμη) ο σκηνοθέτης Γιάννης Χουβαρδάς επιχείρησε μια μινιμαλιστική προσέγγιση στο όχι και τόσο γνωστό, στις μέρες μας, έργο του Σαίξπηρ. Το ζήτημα είναι πως αν και τα εκφραστικά μέσα των ηθοποιών, στο σύνολό τους, συνθέτουν ένα θησαυρό τεχνικής και ταλέντου, η τελική σύνθεση θυμίζει περισσότερο σχολική παράσταση. Βεβιασμένα συναισθήματα, υπερβολή στο λόγο και στην κίνηση και μια σχεδόν παρακλητική επιθυμία να συμπλεύσουμε με την ιστορία και να την αφήσουμε να μας ταξιδέψει. Αδύνατο.

Οι θυελλώδεις περιπέτειες του βασιλιά της Τύρου (και όχι του δικού μας γνωστού Περικλή) και η δραματική, γεμάτη απρόσμενες εξελίξεις ιστορία του παρά τη συλλογική προσπάθεια της αφήγησης των 12 εξαίρετων ηθοποιών που απαρτίζουν το θίασο δεν καταφέρνουν καθόλου να μας κάνουν συμμέτοχους στα ταξίδια τους που, λεπτό το λεπτό, ευχόμαστε να τελειώσουν μια ώρα αρχύτερα. Ομολογουμένως, κατά την προσωπική άποψη της υπογράφουσας, δε βοηθά ούτε και το κείμενο το οποίο παρότι αγαπητό στην εποχή του δεν είναι από τα πιο δυνατά του Βρετανού θεατρικού συγγραφέα. Και αυτό, για όσους είναι εξοικειωμένοι με την εργογραφία του, είναι αντιληπτό ακόμα και στον ίδιο όπως αφήνει να εννοηθεί ο συγγραφέας ζητώντας μας ευγενικά κάθε τόσο να αξιοποιήσουμε τη φαντασία μας και να προσποιηθούμε πως, πράγματι, πιστεύουμε όσα μας διηγείται.

 Το έργο

Επιθυμώντας να δημιουργήσει οικογένεια, κι ένα δυνατό κράτος,  ο Περικλής, πρίγκιπας της Τύρου, έπειτα από περιπλανήσεις και ναυάγια σε στεριά και θάλασσα, παντρεύεται στο βασίλειο της Πεντάπολης,  τη Θαΐσα. Καρπός του γάμου τους μια κόρη, η Μαρίνα, και μοιραία συνέπεια του τοκετού ο θάνατος της μητέρας. Η κοπέλα μεγαλώνει μακριά από τον πατέρα και καταλήγει, με τη βία, σε έναν πορνείο, στη Μυτιλήνη. Η έμφυτη αθωότητά της θα  την προστατεύσει από τους πελάτες μέχρις ότου πατέρας και κόρη ξανασυναντηθούν. Η μοίρα θα τους φέρει τελικά κοντά στη Θαΐσα, που από θαύμα έχει σωθεί και υπηρετεί στο ναό της Αρτέμιδος στην Έφεσο. Έτσι η οικογένεια του Περικλή όπως και το κράτος του, ξαναγεννιούνται από τις στάχτες.

Η παράσταση θα συμμετάσχει τον Απρίλιο του 2012 στο Globe to Globe Festival στο Λονδίνο στο οποίο θα παρουσιαστεί το σύνολο των έργων του Σαίξπηρ, το καθένα σε δ