Ημερολόγιο #tiff52 – Μέρα 3

Μετά τις τρομερές εντυπώσεις του Weekend την πρώτη μεγάλη μέρα του 52ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και το ανίκητο σερί τρεις στις τρεις καλές ταινίες  την δεύτερη μέρα, έπρεπε να το περιμένω πως θα παραμόνευε και μια απογοητευτική μέρα, για την ισορροπία του θέματος. Αλλά τόσο;

Τέσσερις ταινίες ψιλοκούραση που όμως έδωσαν πλούσια τροφή για σχολιασμό το υπόλοιπο βράδυ της Δευτέρας. Αναλυτικα:

Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ

Μια αυλή, ένα άγαλμα της Αφροδίτης, μια ταμπέλα (“ΠΟΥΤΑΝΑ”) ένας σκαμμένος λάκκος, ανοιχτές καρέκλες. Σε ενα ερημικό αρχοντικό εξοχικό, στη μέση ενός καλοκαιρινού καύσωνα, δυο χτυπημένες αδελφές και η χιψτεροντίβα faghag τους στήνουν μια σουρεαλιστική κηδεία στην πουτάνα την αγάπη και τον έρωτα μέσω ενός εικαστικού over the top παιχνιδιού ρόλων και γκουλτουροαναφορών αναπαριστώντας πίνακες, γλυπτά και θεατρικά ερωτικά σενάρια. Αυτοί: αρσενικές πουτάνες και αυτή: η προαγωγός τους και γερμανίδα αριστοκράτισσα πελάτης.

Μέσα από τις καρικατουρίστικες ψευδοανωτάτου στομφώδεις θεατρινίστικες ερμηνείες και πιο σημαντικά τις “εκτός ρόλου” σχισμές ηλιαχτίδας αλήθειας και κανονικότητας ξεκουβαριάζεται το ερωτικό μπουτομπλέξιμο μεταξύ των τριών χαρακτήρων, η απώθηση που γίνεται ώθηση, οι ζήλειες και τα αδιέξοδα κολλήματα. Όχι ακριβώς κινηματογράφος όσο μια ζωντανή φωτογραφική έκθεση. Κάθε πλούσιο ασπρόμαυρο πλάνο, διάολε, κάθε καρέ, έχει την δύναμη και την στυλιζαρισμένη άποψη μιας καλλιτεχνικής φωτογραφίας που έχει σπάσει το φράγμα της αιχμαλωτισμένης στιγμής στο χρόνο, κινείται και ανασαίνει. Όμορφο, προσεγμένο στις αναφορές του, με συναισθήματα και προστυχιά σε πολύ μικρές δόσεις, με υψηλή επιτήδευση όπως θα του άρμοζε και ευτυχώς όχι μεγαλύτερο σε διάρκεια (60 λεπτάκια) από όσο θα άντεχε ο μέσος  ανυποψίαστος θεατής. Εντυπωσιάζει σαν δείγμα κινηματογράφησης και ταλέντου/υπόσχεσης, όμως παγιδεύεται από την ίδια του την έπαρση χωρίς να προσδίδει αληθινό  συναίσθημα ή κρυμμένη ουσία.

2/5

(πρώτη προβολή 8/11 στις 23:00, δεύτερη προβολή 10/11 στις 15:30, αίθουσα Frida Liappa)

ALOIS NEBEL

Ο σταθμάρχης Alois Nebel, βασανισμένος από τα φαντάσματα και τις ομιχλώδεις μνήμεις του παρελθόντος τρελαίνεται και κλείνεται σε ψυχιατρείο όπου ο δρόμος του ξαναδιασταυρώνεται με έναν μυστηριώδη μουγκό άντρα από το παρελθόν του που βρίσκεται κυνηγημένος από τις αρχές και αποζητάει εκδίκηση για κάποιο έγκλημα που έχει διαπραχθεί εναντίον του. Όταν παίρνει το εξιτήριο του, χωρίς δουλειά πλέον, προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια του παρελθόντος του και να ξαναφτιάξει τη ζωή του.

Η Τσέχικη πρόταση για τα Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας του 2012 είναι η animation απόδοση ενός λίγο γνωστού graphic novel, γυρισμένη με την updated με σύγχρονα τεχνολογικά μέσα μέθοδο του rotoscoping – η ταινία γυριζεται πρώτα εξ ολοκλήρου με ηθοποιούς και μετατρέπεται μετά σε animation μέσω υπολογιστών. Το αποτέλεσμα; Μια ονειρική εικόνα, σαν να χαζεύεις από το παράθυρο μέσα από την ομίχλη το χιόνι να πέφτει,