‘Ι.Χ.Ν.Ή. από τους Motus Terrae

Αν μια ζωή διαγράφεται από μια νοητή ευθεία με μνημονικά σημάδια από εμπειρίες και επιλογές, τι συμβαίνει όταν πέντε ηθοποιοί ενώσουν τα δικά τους ίχνη σε ένα κυριολεκτικό χάρτινο μονοπάτι αναμνήσεων για να δημιουργήσουν μια νέα συλλογική πραγματικότητα;

Τα μέλη της ομάδας Motus Terrae χρησιμοποιούν ένα τέτοιο  άδειο, λευκό, ρολό χαρτί στηριγμένο πάνω σε μια ειδική κατασκευή για να ξαναφέρουν στον “παρόντα” χρόνο τις αναμνήσεις τους με την μορφή προφορικών αναθυμήσεων και σκίτσων, τα οποία

όπως ξετυλίγονται  στο πάτωμα γίνονται φυσική αναπαράσταση του παρελθόντος χρόνου και της μνήμης, αλλά και το σκηνικό υλικό πάνω στο οποίο θα λάβει χώρα η δράση της παράστασης τους.

Το ακρώνυμο του τίτλου  (Ίσως Χθες Να Ήσουν) παραπέμπει στην σημασία του να βρίσκεις τον εαυτό σου στον ενεστώτα χρόνο αντί να προσπαθείς να τον ανασυνθέσεις από κομμάτια του παρελθόντος. Η μνήμη είναι κάτι υποκειμενικό, εύθικτο και εύπλαστο, όπως ένα φύλλο χαρτιού αναδιπλώνεται, σβήνεται, σκίζεται, τσαλακώνεται, κουβαριάζεται και πετάγεται ή αποθηκεύεται στο πίσω σκοτεινό μέρος της συνείδησης μαζί με άλλες πολλές αναπολήσεις.

Οι χαρακτήρες των τεσσάρων ηθοποιών που μοιράζονται και ανοίγονται δεν ξεχωρίζουν μέσα από αυτό το πείραμα,  συγχωνέυονται όλοι μέσα σε ένα μέσο όρο ατόμου που προσκαλεί την ιδιωτική ταύτιση του κοινού. Ο ρόλος του πέμπτου και αφηγητή/οργανωτή του “πειράματος” ξεφεύγει συχνά σε πιο διδακτικό ύφος που δυστυχώς αποξενώνει και αποκαλύπτει την υπερ-σοβαροφανή πλευρά του κειμένου.

Το εύρημα του χρόνου σαν φυσική παρουσία στη σκηνή είναι η κεντρική θεματική της σκηνοθεσίας. Μια λιτή αλλά έξυπνη ιδέα η οποία εκμεταλλεύεται και αναπτύσσεται σε ικανοποιητικό βάθος. Τα ίδια τα κείμενα δεν αποτελούν κάτι πρωτοφανές, είναι φαινομενικά κοινότοπες σκέψεις που ακριβώς γι’αυτό σπάνια εξωτερικεύονται:  κατά κύριο λόγο ασήμαντες και κοινές παιδικές αναμνήσεις, αναπολήσεις για  εναλλακτικές διακλαδώσεις που δεν ακολουθήθηκαν και “εάν, τι θα” φαντασιώσεις, new age εαυτοκεντρικές ενασχολήσεις για την φευγαλεότητα της μνήμης και την ταυτότητα του ατόμου.

Αυτό είναι και το πραγματικά εντυπωσιακό κομμάτι της εμπειρίας αυτής, μαζί με την ακρίβεια της δουλειάς τους, τον τρόπο που οι αρχικά φαινομενικά διάσπαρτες ανακαλέσεις πέφτουν ευκαιριακά/τυχαία στην ακριβώς κατάλληλη θέση ώστε με μια αναδίπλωση της μνήμης ή ένα μανιώδες ανατρέξιμο στο παρελθόν, οι ηθοποιοί να καταλήγουν στο ακριβώς συγκριμένο σημείο στο οποίο πρέπει να φτάσουν.

Μια παράσταση προδιαγραμμένη πιστότατα σε ένα ρολό χαρτί που ακόμα δεν έχει σχεδιαστεί, ένα υπέροχο και αδιανόητα καλοσχεδιασμένο σχόλιο πάνω στην αίσθηση του πεπρωμένου, του deja vu και της φαινομενικής σημαντικότητας κάθε απόφασης.

Σύλληψη – Σκηνοθεσία: Γιάννης Κωνσταντακόπουλος
Σκηνικά: Ευαγγελία Θεριανού
Κοστούμια: Ελεάννα Παπανικολοπούλου
Μουσική: Κορνήλιος Σελαμσής
Επιμέλεια Κίνησης: Σάσα Κωνσταντακοπούλου
Φωτισμοί: Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος
Δημοσιογραφική Έρευνα: Γιάννης Σ