Η Τρυφερή Μολότοφ του Δημήτρη Πλειώνη

Στη δεύτερη σεζόν της παράστασης «Η τρυφερή σου Μολότωφ» υποβάλαμε σε μια μικρή ανάκριση τον ηθικό αυτουργό Ανήκει στους καλλιτέχνες με αθλητικό παρελθόν. 

Ανήκει στους καλλιτέχνες με αθλητικό παρελθόν. Το καταλαβαίνεις με τη μία από το παράστημα του. Αν έπρεπε να ξεχωρίσω ένα χαρακτηριστικό του, στα χρόνια που τον ξέρω, θα ξεχώριζα το χιούμορ.

Ο Δημήτρης Πλειώνης πέρυσι την Άνοιξη έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με το έργο Η τρυφερή Σου Μολότοφ στο οποίο, επίσης, πρωταγωνιστεί. Αν και το έκανε χωρίς να το πολυσυνειδητοποιήσει, του βγήκε καλά. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια διαφορετική

μολότοφ. Μια εκρηκτική ύλη που εύκολα μπορεί να σκάσει στα χέρια του καθένα.

Τι βλέπουμε; Μια κωμωδία ή ένα δράμα;

Είναι μια κοινωνική κωμωδία, το κωμικό συνυπάρχει με το τραγικό. Η ζωή μας είναι τραγική και την ίδια στιγμή κωμική.

Πώς αποφάσισες να σκηνοθετήσεις τον εαυτό σου;

Είναι η πρώτη φορά που σκηνοθετώ. Έγινε με αφορμή το αναλόγιο και για να το δει ο συγγραφέας Γκουστάβο Οτ. Μετά εξελίχθηκε στο να το σκηνοθετήσω. Δεν είχα στο μυαλό μου κάτι τέτοιο, αλλά μπαίνοντας σε αυτό το βρήκα μαγικό, μ’ αρέσει πολύ. Είναι, όμως, δύσκολο να σκηνοθετείς το εαυτό σου. Ίσως και λάθος. Ήδη μας έχουν προτείνει ένα άλλο έργο και σκέφτομαι να το κάνω αλλά να μην παίξω.

Ποιος είναι ο πυρήνας του έργου;

Διαπραγματεύεται σύνθετα πράγματα. Από τη μια είναι η σχέση του ζευγαριού, το κατά πόσο γνωρίζει ο ένας τον άλλο και το αν έχει δικαίωμα να τον κρίνει, εισβάλλοντας στο παρελθόν του. Το άλλο θέμα είναι ο ρατσισμός σε σχέση με το «εμείς και οι άλλοι». Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να βρίσκονται σε μικρά κυκλάκια, να είναι ασφαλισμένοι, είτε από φόβο είτε από οτιδήποτε άλλο, θέλουν να σηματοδοτούνται.

Τι ενώνει το ζευγάρι σας;

Αυτοί πιστεύουν ότι έχουν σε σχέση με τους άλλους κάτι διαφορετικό. Βρίσκουν στοιχεία που είναι επιφανειακά, κοροϊδεύουν  όλους τους υπολοίπους, ενώ επί της ουσίας οι ίδιοι έχουν τεράστιες διαφορές και δεν βλέπουν τα δικά τους θέματα. Επιλέγουν να ζουν σαν ξένοι. Προσπαθούν να κάνουν έρωτα αλλά δεν κάνουν επί της ουσίας ποτέ.

Η παράσταση έχει διαδραστικά στοιχεία με το κοινό. Πώς το αποφάσισες αυτό;

Χμ, το διαδραστικό είναι ένας μεγάλος μου φόβος, γιατί εμένα, σαν θεατής, δεν μου αρέσει να συμμετέχω, θέλω απλώς να βλέπω την παράσταση. Εδώ, όμως, θέλουμε να συμμετάσχει το κοινό αυτοκριτικά στο έργο, σα ζωντανό στοιχείο. Αυτό κάποιες φορές είναι ένα σοκ για τον θεατή, τον ενεργοποιεί. Γίνεται μέρος του ζωντανού. Το θέατρο πρέπει να είναι ζωντανό και να «γίνεται». Δεν είναι απλά μια κασέτα που παίζει και ξαναπαίζει από τους ηθοποιούς.

Σου έχει συμβεί να σκάσει στα χέρια σου μια  «μολότοφ» σαν του έργου;

Μου έχει συμβεί να μάθω κάτι για τη σύντροφο μου. Εκεί επιλέγεις ή να το τραβήξεις στα άκρα ή να το αφήσεις και να συνεχίσεις. Δεν πιστεύω  ότι μπορούμε να κρίνουμε το παρελθόν του άλλου. Δεν πρέπει δημιουργούμε ενοχές στον άλλο. Εγώ επέλεξα να το αφήσω, θες από φόβο θες από ανωτερ