The Soft Moon + KU + Strawberry Pills @ Gagarin 205

Πολλοί ήταν όσοι περίμεναν πώς και τι ετούτη τη συναυλία, και πραγματικά ήταν μεγάλος ο αριθμός των πιστών που έσπευσαν να την παρακολουθήσουν. Ήταν ευτύχημα που είδαμε μια τόσο σπουδαία μπάντα στην ώρα της, μετά από δύο πολύ καλούς δίσκους και με τη φήμη μιας συναρπαστικής εμπειρίας να ακολουθεί τις εμφανίσεις τους. Αν θα πρέπει να συνοψίσουμε ευθύς εξαρχής τις εντυπώσεις που άφησαν πίσω τους μετά από μία περίπου ώρα που βρέθηκαν στη σκηνή του Gagarin 205, είναι ότι δεν απογοήτευσαν σχεδόν κανέναν κι ότι

Υπάρχουν ασφαλώς δύο τρία πράγματα που προβληματίζουν κάτι γεροπαράξενους ανθρώπους όπως την αφεντιά μου, όχι σημαντικά σε κάθε περίπτωση που να με εμπόδισαν από το να απολαύσω κι εγώ τη συναυλία μα λεπτομέρειες – ή όχι και τόσο λεπτομέρειες, ανάλογα πως βλέπει κανείς το θέμα – που σε τοποθετούν σε μία άλλη βάση και σε κάνουν να αξιολογείς τα δρώμενα από μία άλλη σκοπιά. Παρακολουθώντας τους λοιπόν, δεν μπόρεσα παρά να επιβεβαιώσω την υποψία που είχα από τους δίσκους τους ότι οι Soft Moon πλασάρουν περισσότερο στυλ παρά ουσία. Με άλλα λόγια, νοιώθω ότι αποτελούν πιο πολύ μια καλομελετημένη προσπάθεια αναπαραγωγής του κλίματος μιας παρελθούσης εποχής παρά την αγωνία ενός νεαρού να κάνει μουσική που να λέει κάτι για το σήμερα. Από μία άλλη οπτική, αν περιγράφει με κάποιο τρόπο το σήμερα, είναι με τα χρώματα μιας αναβιωτικής υστερίας που δεν αφήνει καθόλου ή ελάχιστο περιθώριο για κάποιες προοδευτικές μουσικές σκέψεις. Οι Soft Moon λοιπόν είναι dark wave για αρχάριους, ένα εγχειρίδιο εισαγωγής στον σκοτεινό κόσμο των ‘80ς για ανθρώπους που δεν είχαν την τύχη να βρεθούν εκεί όταν συνέβαινε. Αποτελούν τους Joy Division και τους Bauhaus μιας νεότερης γενιάς, και ως τέτοιοι κάνουν καλά τη δουλειά τους και γεμίζουν κάποια κενά που ίσως είχαν δημιουργηθεί με το που μπήκαν τα ‘10ς στην πορεία της ζωής μας…

Τέλος της μικρής γκρίνιας, αν δεν το έβγαζα όμως από μέσα μου θα έσκαγα! Μένει λοιπόν να πούμε δύο λόγια για μια παράσταση που είχε όλα όσα χρειάζεται κανείς για να περάσει καλά: ένα εξαιρετικό light show που έκανε τη μισή δουλειά, προσέθετε ατμόσφαιρα και δράμα στον οπτικό τομέα, σε άμεση συνάρτηση με τον καπνό που τύλιγε τη μπάντα τις περισσότερες φορές. Έβγαζε μια ψύχρα ο συνδυασμός αυτός, που ήταν εξάλλου και το ζητούμενο, με τη χρήση του λευκού φωτός ως επί το πλείστον. Ένταση υπήρχε άφθονη, και έφερνε στο νου περισσότερο τους Jesus & Mary Chain παρά κάθε μαυροφορεμένο σύνολο από τη Βρετανία που θέλει να μιμηθεί ο Luis Vasquez και η εκ του Σαν Φρανσίσκο ορμώμενη παρέα του. Ενεργητικότητα από τα τρία μέλη, ένας στιβαρός μπασίστας με χαρακτηριστικό ήχο, ο Vasquez στην κιθάρα, τα φωνητικά, τα πλήκτρα και τα (αταίριαστα) κρουστά, κι ένας ντράμερ που συμπλήρωνε με εκπληκτική ακρίβεια και λεπτομέρεια ρυθμούς με ηλεκτρονική υφή (ακούσαμε και μπόλικα προηχογραφημένα μέρη, που δεν θα το συγκαταλέγαμε απαραίτητα στα αρνητικά της βραδιάς).

Μια χαρά όλα λοιπόν και στη θέση τους, και η αδρεναλίνη έρευσε πλούσια κι αυθόρμητα. Αναμφίβολα είναι καλοί σ’ αυτό που κάνουν και διόλου τυχαία έχουν δημιουργήσει μια φήμη που προπορεύεται του ονόματός τους. Δίνουν ένα σόου που πατάει πολύ συγκεκριμένα κουμπιά, που με τη σειρά τους δίνουν πολύ συγκεκριμένα συναισθηματικά αποτελέσματα. Τίναξαν το μυαλό σε αρκετούς αν κρίνω από μετασυναυλιακές αντιδράσεις, εμένα επιτρέψτε μου να κρατήσω μια κάποια απόσταση από τέτοιες απόψεις και να τους χαρακτηρίσω απλά καλούς κι επαρκείς, ένα επίπεδο που ξεπέρασαν σε στιγμές τους όπως στα Zeros, Die Life ή σε όποιο άλλο επιθυμεί να συμπληρώσει ο καθένας ως προσωπικό αγαπημένο. Χάρηκα που τους είδα, και στην ώρα τους το σημαντικότερο, μα τώρα γνωρίζω ότι δεν έχουν άλλα να μου πουν σε επίπεδο συναυλιακό στο μέλλον…

Δύο τα εγχώρια σαπόρτ που μας ζέσταναν: αρχικά οι Strawberry Pills, που απαρτίζονται από ένα μέλος παλιότερα των Le Page και την τραγουδίστρια από τους επίσης διαλυμένους Phoenix Catscratch. Ο πρώτος έχει παρελθόν σε αμιγώς ποπ σχήμα, πλέον όμως κινείται επίσης σε σκοτεινά ηχητικά μονοπάτια, παρά το όνομα που του έχει μείνει απωθημένο πιθανώς από τότε (θα μπορούσε να το κάνει πιο ενδιαφέρον σαν Strawberry Pills Forever). Η μουσική τους έφτασε στα αυτιά μας έτοιμη από το στούντιο, με μονάχα τις ηλεκτρικές κιθάρες και τα φωνητικά να ερμηνεύονται ζωντανά, παρόλα αυτά κατάφεραν να κερδίσουν σε μεγάλο βαθμό την προσοχή του ακροατηρίου επειδή στηρίζονταν στη συνθετική τους επιδεξιότητα. Ενδιαφέρουσα απόπειρα με καλά τραγούδια, υπήρξε όντως μια απόλυτα ταιριαστή επιλογή σε σχέση με όσα περιμέναμε να ακούσουμε από το γκρουπ που ηγείτο της βραδιάς.

Δεν θα λέγαμε το ίδιο για τον KU που ακολούθησε, ο οποίος ερμηνεύοντας κομμάτια από το πρόσφατό του άλμπουμ Feathers δεν μπόρεσε να δέσει με το κλίμα της βραδιάς. Ο δίσκος του Δημήτρη Παπαδάτου που κρύβεται πίσω από το όνομα είναι πράγματι καλός, το γεγονός όμως ότι ήταν η πρώτη φορά που ερμηνεύτηκε ζωντανά είχε τις επιπτώσεις του, κυρίως επειδή δεν του ταίριαζε ούτε ο χώρος ούτε το ηχητικό ύφος που διέτρεχε τη συναυλία. Το σχήμα – κουαρτέτο απαρτιζόμενο από πλήκτρα / μπάσο / ντραμς / γυναικεία και αντρικά φωνητικά – παρουσίασε ταπεινά το χαμηλών τόνων ούτως ή άλλως υλικό του και αποχώρησε χωρίς να δημιουργήσει ιδιαίτερες εντυπώσεις. Τους αδικούσε ο χώρος και ο χρόνος, θα περιμένουμε κι άλλη τους εμφάνιση για να διατυπώσουμε πληρέστερη άποψη.

Φωτογραφίες: Βαγγέλης Πατσιαλός