Playground Theory – Speaking Of Secrets

Ακούγοντας το παρθενικό ολοκληρωμένο ηχογράφημα των Playground Theory, ακαριαία, ο νους σου ωθείται σε αλλεπάλληλα ζιγκ ζαγκ μεταξύ παρόντος και παρελθόντος. Επ’ ουδενί, όμως, με νοσταλγικό τρόπο, αλλά προκειμένου να «διαβάσει» τις τρέχουσες καταστάσεις υπό το πρίσμα που του εξασφαλίζουν οι προϋπάρχουσες εμπειρίες του, ή/και να προσθέσει στα ήδη γνωστά και αγαπημένα νέες «αφίξεις».

Μεταβαίνουμε τώρα στις συστάσεις, οι οποίες

θα μας δώσουν το έναυσμα να ξετυλίξουμε σταδιακά το κουβάρι της δραστηριότητας του τριμελούς αυτού σχήματος σε συνδυασμό με τον αντίκτυπο του πλήρους διάρκειας δημιουργήματός του, Speaking Of Secrets. Οι Playground Theory, που λέτε, απαρτίζονται από την Μάρσια Ισραηλίδη που επιφορτίζεται με τα – εντεινόμενα κάπου μεταξύ συναισθηματισμού και σκέρτσου – φωνητικά, τους στίχους, τη σύνθεση και τα πλήκτρα σε πιάνο και synths, τον Δημήτρη Νέγκα που εκτελεί τις ιδέες σε keyboards και πιάνο, αναλαμβάνοντας επίσης συνθετικό και στιχουργικό ρόλο, αλλά και τις βασικές γραμμές των ενορχηστρώσεων, και τον Βαγγέλη Κατσουλάκη που στήνει ρυθμούς και τέμπο από τη σκοπιά του ντράμερ. Στην ηχητική πλαισίωση του δίσκου, θα συνδράμουν και οι Νέστορας Θεοφιλόπουλος (κιθάρα, synths), Δημήτρης Κατσικάδης (μπάσο), Μίλτος Κριτικός (κιθάρα), Βαρβάρα Τσότρα (τσέλο) και Χρήστος Αλεξόπουλος (synths).

Και οι τρεις διασχίζουν την καθημερινότητα τους στο περιβάλλον της Αθήνας, εμπνεόμενοι μέσα και έξω από αυτό. Εδώ έγκειται μια σημαίνουσα αμφισημία του άλμπουμ∙ αφενός παρατηρούμε την επιρροή του αστικού σκηνικού στους προβληματισμούς του (λ.χ. στο “Story”, που σχετίζονται με τη μαζική αποξένωση) και αφετέρου διαμέσου των δομών του – κυρίως των βασιζόμενων στα πληκτροφόρα μουσικών, κι όχι τόσο των στιχουργικών – που βρίθουν σε λυρισμό μας ανοίγονται συχνά ειδυλλιακά τοπία, μακριά από τον ασφυκτικό κλοιό και τις μουντές γειτονιές των μεγαλουπόλεων. Προς αυτή την κατεύθυνση οδηγεί κι η εξαιρετική οπτική στην ενορχήστρωση από το ίδιο το συγκρότημα, εκτός της ειδικότερης παρέμβασης του Χρήστου Αλεξόπουλου σε αυτή του τσέλου, που προσφέρει αρμόζουσα έκταση δράσης σε κάθε όργανο διασφαλίζοντας συγχρόνως και την κατάλληλη οικονομία στα μέσα. Καίρια είναι κι η τελική παραγωγή την οποία επωμίστηκε ο Αλεξόπουλος μαζί με τους Γιώργο Πρινιωτάκη και Αλέξη Μπόλπαση, η οποία δεν θωρακίζει τις συνθέσεις με περιττές συχνότητες, αλλά τις καθιστά «ευάερες» και «διαμπερείς».

Από τις έως τώρα καταγεγραμμένες απόψεις, οι περισσότερες που αποπειράθηκαν να προσδιορίσουν τα τεκταινόμενα στη διάρκεια του Speaking Of Secrets, εστιάζουν στον όρο dream pop. Στα αυτιά μου, ο εν λόγω όρος ακούγεται περιοριστικός και όχι επαρκώς περιγραφικός για τα όσα λαμβάνουν χώρα εδώ. Κι αυτό, διότι η προκείμενη τριάδα μπορεί να αφήνει μια ονειρική αίσθηση ανάλογη με εκείνη συνόλων όπως οι Cocteau Twins, εντούτοις, δεν συγγενεύει υφολογικά μονάχα με παρεμφερείς – με τους τελευταίους – καλλιτέχνες.

Στην πραγματικότητα, οι φόρμες και οι «ατμόσφαιρες» των Playground Theory τέμνουν τη ρυθμική ευελιξία και τις κλιμακώσεις της ανεξάρτητης ποπ (από τα 80s και δώθε) με την κομψότητα και τη λεπτότητα της κλασικής μουσικής. Όταν, λοιπόν, πράττουν το παραπάνω επιτυχώς, φτάνουν σε αξιομνημόνευτα στιγμιότυπα σαν εκείνα στις ηλεκτρονικές βινιέτες των “Waves” και “Desire”, στις κλασικίζουσες δραματουργίες των “Accident” και “Story”, στο εξωστρεφές wall of sound ξέσπασμα χορδών, πλήκτρων, τυμπάνων του space rock “Sunshine”. Στις περιπτώσεις, δε, που λειτουργούν προβλέψιμα καταθέτουν συνθέσεις όπως το άνευρα μελωδικό “Dance” και το χιλιοχρησιμοποιημένης βρετανικής ποπ-ροκίζουσας «φρασεολογίας» “Toes Tense”, οι οποίες δεν δημιουργούν τις προϋποθέσεις για να μείνουν στη μνήμη του αποδέκτη ύστερα από το πέρας του ακούσματός τους.

Αφιερώστε ακροάσεις στο Speaking Of Secrets, κι εκείνο με τη σειρά του θα σας εφοδιάσει με ορισμένες πολύτιμες παραστάσεις.

Label: Puzzlemusik
Track(s) For Your Mixtape: “Waves”, “Accident”, “Sunshine”