New Adventures In Hi-Fi vol.28

Το φετινό καναδικό Polaris Music Prize πήγε στους Godspeed You! Black Emperor. Αυτοί το χάρηκαν τόσο πολύ που έριξαν ένα ωραιότατο χέσιμο στη! διοργάνωση.

Άχρηστη Κυκλοφορία: Cher – Closer To The Truth. Ξέρω ότι δε μου πέφτει λόγος αλλά: ο φαναρτζής μου έχει πιο γλυκιά φωνή και το επόμενο στάδιο της μεταμόρφωσής

The Dirtbobms – Ooey Gooey Chewy Ka-Blooey (In The Red Records)

Δόξα το θεό ο πειραματισμός-φόρος τιμής στην γενέτειρά τους με την techno σταμάτησε εκεί που ξεκίνησε (Party Store, 2011). Το Detroit εκτός από μήτρα της techno, είναι και εργατοπατέρας του αμερικανικού garage (Stooges, MC5, White Stripes) και οι Dirtbombs από τα καλύτερα παιδιά που έχει βγάλει. Ο Mick Collins ξεκίνησε τέλη ’80 με τους The Gories (στο δεύτερο τους παραγωγή έκανε ο Alex Chilton) συνέχισε με τους Blacktop και έπειτα, παράλληλα με τους Dirtbombs, έκανε δύο άλμπουμ και με τους The Screws. Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια έχει μπλέξει blues, punk, rock’n’roll, funk, surf και τα έχει πετάξει όλα στο garage. Στο έκτο άλμπουμ τους (ανάλογα πως μετρά κανείς), η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να καταλάβω αν κάνουν χαβαλέ ή όχι. Ακούγονται σαν 70s (έως και 80s) soft rock cover band με big babol κολλημένες στα μικρόφωνα. Ναι! Αλλά έχουν γράψει μερικά από τα καλύτερα κομμάτια της καριέρας τους.

Tracks For Your Mixtape: “Hot sour salty sweet”, “It’s gonna be alright”, “The girl on the carousel”
Video: “Sugar on top”

Sparkle In Grey – Thursday Evening (Grey Sparkle)

Έτσι ναι. Θες να βάλεις ντε και καλά την ταμπέλα post rock; Βάλτη. Αλλά παίξτο έτσι. Πέτα του μέσα ηλεκτρονικά και πέτα στο δρόμο τα βιολιά και τα τσέλα (υπάρχουν αλλά ο θρήνος τους είναι βουβός). Αρκετά με την κλαψομουνίαση του είδους (κι αυτή υπάρχει αλλά όχι ως μάστιγα). Κι αν κάτι τους έσωσε είναι η (υποθέτω πρόσφατη) επαφή τους με την πειραματική μουσική των βρετανών ομοϊδεατών τους (που τους διασκευάζουν στο “Soft city”) Bourbonese Qualk, οι οποίοι θα έπρεπε να μνημονεύονται στην ηλεκτρονική πειραματική (και όχι μόνο) μουσική, όσο οι Joy Division στο post-post-post punk. Στο καινούργιο τους άλμπουμ οι 3 Ιταλοί, έχουν χαρχαλέψει πολύ την κλασσική δομή αυτού που γενικά ονομάζουμε post rock κι έχουν ανακατέψει μέσα ηλεκτρονικά θέματα που αλλάζουν άρδην τη μορφή του αποτελέσματος.

Υ.Γ.: Δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να αντιπαραβάλλω την άποψη του George Carlin για την οικολογία απέναντι στο σύντομο λόγο που ανοίγει το “Boiling humiliations” (“…the earth is dying because of the way people act…”)

Άχρηστη(;) Πληροφορία: η θεματολογία του δίσκου είναι οι εξεγέρσεις, τα μπάχαλα και τα σπασίματα, γι’ αυτό και η μπάντα κυκλοφόρησε και μια limited version του δίσκου, την Riot Edition που συνοδεύεται με ζωγραφισμένες πέτρες. Τουλάχιστον επίκαιρο.

Tracks For Your Mixtape: “Song for arch Stanton”, “Gridaoahoao”, “Der harbour”
Video: “Song for arch Stanton”

Oneohtrix Point Never – R Plus Seven (Warp)

Έτυχε να ακούσει το R Plus Seven ένας ακροατής που δεν είχε καμία πρότερη επαφή με τον O.P.N. Και χωρίς κάποια γνώση πάνω στον ήχο, μου είπε αμέσως ότι αυτή η μουσική οφείλει να βρει μία Martha Graham ή έστω ένα Βαγγέλη Σειληνό να της δώσει σάρκα και οστά. Αυτό φαντάζομαι θα ήταν ένα από τα καλύτερα κομπλιμέντα που θα μπορούσε να διαβάσει στο twitter ο Daniel Lopatin για το τελευταίο του άλμπουμ. Μεγαλωμένος μέσα στα χωράφια του Legend Of Zelda τρώγοντας μανιτάρια, αγαπάει τόσο τον Tarantino όσο και τον Goddard και βλέπει μέσα σε λιγότερο από δεκαετία τη φήμη του να εξαπλώνεται με το ρυθμό της πανούκλας του μεσαίωνα. Η μουσική του είναι μια παράφραση κλασσικής μουσικής μέσα από τις διδαχές του Steve Reich, ειπωμένη με ήχους από το Super Mario. Εγώ θα παραφράσω των David Keenan από το περιοδικό Wire και θα πω ότι ο όρος Electronic Body Music βρήκε ένα κεραμίδι να βάλει πάνω από το κεφάλι του.

Άχρηστη Πληροφορία: Ο Αμερικανός Lopatin είναι ρώσικης καταγωγής. Η γιαγιά του όμως καταγόταν από την Ουκρανία, όπου υπάρχει ένα χωριό με το όνομα Lopatyn.

Tracks For Your Mixtape: “Americans”, “Zebra”, “Chrome country”
Video: “Problem areas”

Man Man – On Oni Pond (-Anti)

Στη σκηνή μπορεί να μοιάζουν με πνευματικά παιδιά του Ευγένιου Σπαθάρη και ίσως σε κάποιου το μυαλό να θυμίζουν τους Gogol Bordelo αλλά διέθεταν όλα αυτά που οι τελευταίοι στερούνται. Ικανότητα στον πειραματισμό, το rock να ρέει στις φλέβες τους, αρκετή φαντασία ώστε να μη νομίζεις ότι επί 1 ώρα ακούς το ίδιο πράγμα. Κάτι που στο μυαλό μου τους είχε δώσει παλιότερα τον τίτλο των Super Furry Animals της Αμερικής. Αυτό όμως είναι αβάσιμη υπερβολή. Δεν έφτασαν ποτέ το δημιουργικό τους επίπεδο. Βρίσκονται μονίμως σε μια κατάσταση σαν να έχουν φάει πάρα πολύ ζάχαρη και να έχουν καρφιά στον κώλο τους. Αυτό ήταν κιόλας το γόητρο τους στα πρώτα τους άλμπουμ. Αλλά τώρα έχει γίνει κουραστικό. Στην αρχή προσπαθούσαν να φτιάξουν ένα δικό τους Trout Mask Replica. Που και που έδειχναν να μπορούν να πλησιάσουν κιόλας. Στο 5ο τους έχουν χάσει τη εθιστική ζαβομάρα που κουβαλούσαν και ακόμα και οι Cold War Kids ακούγονται πιο ευχάριστα. Μέχρι και με ψευτο-reggae (“King Shiv”) προσπαθούν να τη σκαπουλάρουν!

Tracks For Your Mixtape: “Pyramids”, “Deep cover”
Video: “Head on”

Concrete Fence (Regis & Russell Haswell) – New Release (1) (Pan Act)

Η Pan Act του Bill Kouligas όπως αναγράφεται μόνιμα πια το όνομα του, αποκτά όλο και καλύτερο υλικό στον κατάλογο της. Ο ίδιος ο Κουλιγκάς έχει μπει με τα τσαρούχια εδώ και χρόνια στην ηλεκτρονική σκηνή παρέα με ονόματα όπως Lee Gamble, Laurel Halo, Oneohtrix Point Never, Keith Fullerton Witman, Juan Atkins.

Εδώ ισχύουν δύο πράγματα. Πρώτον, η techno έχει μεταλλαχθεί σε τέτοιο βαθμό που πλέον ακούγεται πιο γήινη από ποτέ. Και δεύτερον, η ίδια η μουσική έχει εξελιχθεί τόσο που πλέον κάτι τέτοιοι ήχοι δεν φαίνονται καθόλου πλαστικοί και τεχνοκρατικοί. Ζούμε απλά την πλήρη εκβιομηχάνιση του συναισθήματος. Εφόσον ο άνθρωπος (οδηγούμενος πάντα από ανάγκη της προσαρμογής) δεν μπορεί να αποφύγει την αδιάκοπη βοή της πόλης, την κάνει μουσική, για να μπορέσει να συνυπάρξει μ’ αυτή. Η πρώτη ηχογραφημένη συνεργασία των δύο βρετανών είναι αυτό. Techno σκυροκονίαμα, υποσιτισμένης μελωδικότητας που εισβάλλει βίαια στο υποσυνείδητο (δεν ξέρω τι εννοώ με το τελευταίο).

Tracks For Your Mixtape: “τρία κομμάτια είναι όλα κι όλα”
Video: “Industrial disease”

Obscure Adventures In Hi-Fi

Sandstone – Can You Mend A Silver Thread? (Not on label, 1971)

Θα έκοβες και το αυτί σου (ως άλλος Βικέντιος) στοιχηματίζοντας πως πιο Βρετανοί δεν γίνεται, αλλά φευ! Πρόκειται για Αμερικανούς και μακράν την καλύτερη κυκλοφορία ψυχεδελικής baroque folk στη χώρα με εξαιρετικές εναλλαγές αντρικών και γυναικείων φωνητικών.

Το μοναδικό τους άλμπουμ “Can You Mend A Silver Thread?” ηχογραφημένο το 1971 σε ένα τοπικό στούντιο υψηλών όμως προδιαγραφών όπως ακούγεται εκ του αποτελέσματος, έτυχε μηδενικής προσοχής στην Αμερική όπως αναμενόταν άλλωστε…

Ως εκ τούτου η μπάντα διαλύθηκε, ο δίσκος όμως έμεινε και πλέον θεωρείται ένα ακόμα σπανιότατο κομμάτι στους απανταχού ανά τον κόσμο συλλέκτες βινυλίου. Ετεροχρονισμένη αναγνώριση όπως και στην περίπτωση του Βικέντιου…

Προσοχή στα ώτα σας.

Video: “Can you mend a silver thread?”

Βενέδικτος Πφαφ