Maria Minerva & No! @ Bios

Μαρία Μινέρβα – Υπναγωγική ναι, ποπ όχι!Φτάνει πια, παρατράβηξε το αστείο με το απεριόριστο reverb. Από εδώ και στο εξής, ακατάσχετη χρήση του συγκεκριμένο εφέ, ως απόπειρα συγκάληψης καλλιτεχνικών ανασφαλειών με “αισθαντικές ατμόσφαιρες” και “abstract μανδύες”, οφείλει να τιμωρείται με αιώνια διακοπή ρεύματος. Δε μπορεί κανείς να αμφισβητήσει τη συμβολή της underground pop, αναφορικά με την εξέλιξη της bedroom μουσικής σε lounge και easy listening μονοπάτια ή την καθιέρωση ενός πρωτόγνωρου hype που πηγάζει από τα θολά, επιτηδευμένα σέξι και προσποιητά ώρες ώρες, άβολα ηχοτοπία της underground pop. Όταν όμως μια προσπάθεια συμβολής ή προσκόλλησης λόγω πάθους, στο συγκεκριμένο μουσικό ιδίωμα δεν παρουσιάζει πρωτοπορία, ανάπτυξη, ή έστω ένα στοιχειώδες δείγμα εναλλακτικής προοπτικής, τότε μάλλον η οποιαδήποτε τέτοια απόπειρα, δεν αξίζει περαιτέρω μελέτης.Σάββατο βράδυ, στο bios.Η Μαρία Μινέρβα, χαμένη κάπου ανάμεσα στα ποικίλα ακούσματά της και την αισθητική της θεώρηση σχετικά με το ποπ (σαν κίνημα) και τη μουσική (σαν τέχνη ), καταφέρνει να μπουρδουκλώσει τόσο πολύ το hype, με τη μελωδικότητα και την κριτική προσέγγιση, που το καλλιτεχνικό της πόνημα να μοιάζει τελικά με ένα επιπόλαιο και πρόχειρο πείραμα, βασισμένο σε ακαδημαϊκή ασυνέπεια.Ντροπαλή, ψυχρή και απότομη, με ελάχιστες – κι αυτές κακότροπες - τσαχπινιές επί σκηνής, η Μαρία Μινέρβα έδειχνε εντελώς έξω απ τα νερά της. Η ουδέτερη περφόρμανς της φυσικά δεν δικαιολογεί σε καμία περίπτωση το φοβερό, ομολογουμένως, μπάζ και το ασύμμετρα ογκώδες μουσικό της εκτόπισμα.Μουσικά μονότονο και οπτικά πληκτικό, ένα live φοβερά αδιάφορο, θα όφειλε να έχει την αντιμετώπιση που του αξίζει. Αν ωστόσο η ίδια αναζητήσει μελλοντικά μια πιο εκλεκτή και στοχευμένη μουσική εξέλιξη, τότε η βοήθεια κάποιου πεπειραμένου μουσικού παραγωγού της κλάσης των άλεξ γκόφερ, κιντ λοκό, pedro winter, κτλ. - που είναι πολύ κοντά στην αισθητική που θέλει η Μινέρβα να εκπροσωπεί – θα μπορούσε κάλλιστα να την βάλει σε μια πορεία εξίσου φιλότιμη και τίμια με αυτή των έτερων lo fi ”πρωτοπόρων” που ακούν στο όνομα Coco Rosie – κι ας της λείπουν τα εμπνευσμένα love stories.Κατά τ’άλλα η “άτονη” ρυθμικά, μουσική της προσέγγιση, περιορίζεται σε ένα πεπερασμένο ηχόχρωμα που πάσχει από έλλειψη φαντασίας και εξέλιξης.Ευχάριστη έκπληξη για την βραδιά, ευτυχώς οι “δικοί μας” Νο! Σοβαροί και συνειδητοποιημένοι, κατέθεσαν την ανεπιτήδευτα κουλ, θολή τους, ηλεκτροντίσκο με μια νηφάλια δόση ορίτζιναλ, γαλλικού, σπικάζ.(Φωτογραφίες: Βαγγέλης Πατσιαλός)