Japandroids + Noise Figures @ An Club

Μία βραδιά Celebration Punk Rock 

Σπάω από χτες το κεφάλι μου να θυμηθώ αν όντως έχω δει ξανά τους Noise Figures στο six d.o.g.s σαν κανονική τετραμελή μπάντα. Επειδή όμως δεν δείχνει να βρίσκω άκρη, να πω ότι τη συγκεκριμένη βραδιά μπροστά στα μάτια μας εμφανίστηκε ένα ντουέτο που απαρτίζεται από τους Γιώργο Νίκα και Στάμο Μπάμπαρη, δύο μουσικούς με προϋπηρεσία σε γνωστές μπάντες όπως οι Flakes , Zebra Tracks και Keyser Soze. Πιστεύω ότι δεν θα μπορούσαν οι διοργανωτές να βρουν περισσότερο ταιριαστό σαπόρτ σχήμα, ακολουθούν όπως και

οι Japandroids την hip εσχάτως σύνθεση «κιθάρα / τύμπανα / φωνητικά» με υψηλή ενέργεια στο παίξιμο και μουσική που θέλοντας και μη μας αναγάγει στους White Stripes ως ένα βαθμό και στους Black Keys ακόμη περισσότερο. Αξιόλογη η προσπάθειά τους, μας έδωσαν ένα φορτισμένο σετ με μπόλικα ξεσπάσματα και ευγενείς προθέσεις.

Όσο κι αν είμαστε προετοιμασμένοι από τους δίσκους των Japandroids για όσα επακολούθησαν, άλλο τόσο ξαφνιστήκαμε από τους άσσους στο μανίκι που έκρυβαν. Γιατί μπορεί να έπαιξαν σχετικά πιστά το υλικό από ολόκληρο τον κατάλογό τους (μία συλλογή που περιέχει τα δύο πρώτα τους ep συν δύο ακόμη κανονικά άλμπουμ, ένα εκ των οποίων σας προειδοποιούμε ότι θα το δείτε συχνά πυκνά να κοσμεί τις λίστες που οσονούπω έρχονται με τα καλύτερα της χρονιάς, Celebration Rock ονομάζεται και σκεφτόμουν ότι τον τίτλο αυτό θα μπορούσαμε να δώσουμε και στη βραδιά την ίδια, μιας που ήταν μια γιορτή της ροκ μουσικής και δη της punk συνομοταξίας της. Το άλλο τους άλμπουμ έχει τίτλο Post-Nothing και μη μου πείτε ότι ούτε αυτός θα ήταν παράταιρος ως προμετωπίδα της εμφάνισής τους, κυρίως επειδή το στυλ τους είναι μεν γνώριμο και οικείο τελικά αλλά έρχεται σαν απαύγασμα μιας ηχητικής σοφίας, αποτέλεσμα της (δια)τριβής τους με χίλια μύρια αγαπημένα ακούσματα. Οι Japandroids έρχονται «μετά», κι όλοι ξέρουμε το πριν: το αμερικάνικο indie rock και τα πιο αγκαθωτά παρακλάδια του, τουλάχιστον όμως έχουν την ευφυΐα να κινούνται σ’ ένα αναγνωρίσιμο δικό τους ύφος και μια αισθητική ακαριαία εθιστική στο ακροατήριο που συνέρρευσε να τους προσκυνήσει.

Δύο άτομα και οι Japandroids, κάνουν όμως θόρυβο για πέντε και δίνουν ενδιαφέρουσες διαστάσεις στον όρο “power pop /punk”. Χώστε και κανένα post στην άνωθεν εξίσωση γιατί ποτέ δεν πάει χαμένο και πάντοτε δείχνει όμορφο και στολίζει. Έδειχναν να γουστάρουν πολύ που βρίσκονταν στη σκηνή του Αν – που χτες έδειχνε παρά το γνωστό μικρό της μέγεθος περίεργα άδεια, γεγονός που βέβαια άφησε άπλετο χώρο στον Brian King να κάνει τις απλωτές του, οι οποίες ασφαλώς δεν έφτασαν ποτέ στο crowd surfing, δόξα τω Θεώ υπήρχαν μπόλικοι πιτσιρικάδες από κάτω να καλύψουν αυτό το κενό, τις στιγμές τουλάχιστον που δεν τραγουδούσαν δυνατά, όλους μα όλους τους στίχους των τραγουδιών τους! – και δεν παρέλειψαν ποτέ να μας το υπογραμμίζουν. Είτε με το τσιτωμένο παίξιμό τους, ειδικά ο ντράμερ David Prowse αναδείχθηκε στον σταρ της βραδιάς, απίστευτος σε ικανότητες πίσω από ένα λιτό σετ από τύμπανα εν