Diaries of A Film Buff #5

Η σχέση του σινεμά και της πραγματικής ζωής είναι πολυδιάστατη. Άλλες φορές η τέχνη μιμείται τη ζωή στείρα (Ηannah Takes The Stares), άλλες φορές πιο γόνιμα και ποιητικά (Medicine For Melancholy, Fireworks, Wednesday), άλλες φορές η ζωή έχει προ πολλού ξεπεράσει τα καλύτερα σενάρια (Girl Model, Michael) ή και σπανιότερα είναι τελείως αποκομμένες μεταξύ τους (Τhe Canyons).

16.09.2013

Ηannah Takes The Stairs (2008):
Η Greta Gerwig πριν γίνει μούσα του Noah Baumbach υπήρξε μούσα του Joe Swanberg (για το Drinking Buddies

του οποίου έχουμε προσφάτως μιλήσει). Όπως η ηρωίδα του τίτλου ψάχνει να βρει κατεύθυνση στη ζωή της έτσι και η ταινία ψάχνει απελπισμένα να βρει νόημα, αλλά μάλλον μάταια. Θα μπορούσε να πει ότι η Hannah είναι μια πρώιμη, πιο βαρετή εκδοχή της Frances που μένει στο Σικάγο αντί για τη Νέα Υόρκη αλλά αυτό θα αδικούσε το Frances Ha αφού η περί ου ο λόγος ταινία είναι πραγματικά πολύ κατώτερή της. Όπως λέει και ο Νορβηγός παραγωγός Lindstrøm “Real Life Is No Cool“ και αυτό καλό θα ήταν να το έχουν υπ’ όψιν τους οι σκηνοθέτες που είναι υπέρ το δέον νατουραλιστές.

Μedicine For Melancholy (2008):
Γίνεται να είσαι hipster, indie και Αφροαμερικανός μαζί; Aυτό περίπου αναρωτιέται το πρωταγωνιστικό ντουέτο και ο σκηνοθέτης Barry Jenkins στην πρώτη του ταινία. Ακούγεται επιφανειακό αλλά η ταινία θέτει ζητήματα ταυτότητας και διαφορετικότητας/ αφομοίωσης έστω και χωρίς να εμβαθύνει. Και επειδή ποτέ οι κλισέ φράσεις δεν είναι αρκετές να πω εδώ ότι η ταινία αποτελεί ένα love letter στο San Francisco που είναι υπέροχα φωτογραφημένο σε άσπρο-μαύρο.

20.09.2013

Τhe Canyons (2013):
To ερωτικό θρίλερ του Paul Schrader (γνωστός μεταξύ άλλων για το σενάριο του Taxi Driver) σε σενάριο Bret Easton Ellis μου θύμισε τα “Κόκκινα Παπούτσια” τη 90s softcore ερωτική σειρά και αυτό μόνο κοπλιμέντο δεν είναι. Χάλια σενάριο, άνευρη σκηνοθεσία και εξίσου μηχανικές ερμηνείες από τη Lindsay Lohan και το βετεράνο πορνοστάρ James Deen. To μόνο που διασώζεται είναι το soundtrack που περιλαμβάνει Α Place To Bury Strangers, το “Coming Down” των Dum Dum Girls στους τίτλους τέλους (προφανώς για να απηχεί τα αισθήματα του θεατή που μόλις είδε την ταινία) και το παρακάτω κομμάτι των Gold Zebra που μοιάζει με outtake από το ΟST του Drive.

22.09.2013

Girl Model (2011):
To ντοκιμαντέρ αυτό έχει σαν θέμα του την εκμετάλλευση των δεκατριάχρων, δεκατετράχρονων και δεκαπεντάχρονων κοριτσιων από τα βάθη της Σιβηρίας που βρίσκονται ξαφνικά μόνα τους στην Ιαπωνία σε ατέλειωτα κάστινγκ με αμφίβολα αποτελέσματα. Ακολουθεί τη νεαρή Nadya, ένα από τα κορίτσια αυτά και την Ashley, μια Αμερικανίδα σκάουτερ, πρώην μοντέλο. Η ταινία δε διαθέτει πολλές σκηνοθετικές αρετές αλλά θεωρώ πως το ζήτημα με το οποίο καταπιάνεται είναι τόσο δυνατό, θλιβερό και ενοχλητικό που αποτελεί από μόνο του λόγο να τη δείτε.

25.09.2013

Fireworks Wednesday (2006)
H τρίτη ταινία του Ιρανού Asghar Farhadi (Αbout Elly και Α Separation οι δύο κατά πολύ γνωστότερες που την ακολούθησαν) δείχνει ένα μεγάλο σκηνοθετικό ταλέντο εν τη γενέσει του. Η προβληματική του είναι γνώριμη πλέον: μυστικά και ψέμματα στην ιρανική οικογένεια και την ιρανική κοινωνία γενικότερα. Αυτό που τον ξεχωρίζει είναι η ζωντάνια και η αληθοφάνεια των χαρακτήρων και των καταστάσεων που εκθέτει, η πολυπλοκότητα τους και η άρνηση του όπως και στις επόμενες ταινίες του να δώσει έτοιμες τις απαντήσεις στο θεατή.

28.09.2013

Michael (2011):
Υπάρχουν πολλές ταινίες που “πιάνουν σκόνη” για πολλούς μήνες στο δίσκο. Κοινώς υπάρχουν ταινίες που για διάφορους λόγους αποφεύγω να δω. Μια από αυτές ήταν και το Michael του Αυστριακού Markus Schleinzer που έχει συνεργαστεί- ως casting director αν δεν κάνω λάθος- με τον Ulrich Seidl και με τον Michael Haneke. Kαι αυτό φαίνεται στο εξαιρετικό και εξαιρετικά ενοχλητικό ταυτόχρονα από πλευράς θεματολογίας φιλμ του. Ένας φαινομενικά συνηθισμένος και βαρετός εργαζόμενος στο χώρο των ασφαλειών είναι στην πραγματικότητα ένας ανατριχιαστικός παιδόφιλος που κρατά φυλακισμένο στο υπόγειο του ένα δεκάχρονο αγόρι. Για να είμαι ακριβής δεν βλέπουμε καμιά σκηνή σεξουαλικής κακοποίησης στην οθόνη αλλά η ταινία είναι γροθιά στο στομάχι και χωρίς κάτι τέτοιο.