2L8

Οι 2L8 συνεχίζουν την περιοδεία τους ανά την Ελλάδα και ο Κώστας Βοζίκης a.k.a. K The Clown μιλάει στο mixtape.gr για το ταξίδι της “Κλωστής” και όλα αυτά που τη γέννησαν.

Την πρώτη φορά που άκουσα την “Κλωστή” οι λέξεις ξεχύθηκαν στα ακουστικά μου σαν λυσσασμένα σκυλιά. Σαν κάτι που φοβόμουν πολύ να βγήκε από εκεί που το ‘χαν κλεισμένο. Καμιά φορά σκέφτομαι την πρώτη ακρόαση του album και νομίζω ότι υπήρχαν λέξεις που τις τραγούδησα πριν καν τις ακούσω.

Το μεγαλείο αυτού του album είναι ότι βρισκόταν πάντα

Ο Κώστας Βοζίκης, η K the Clown με όχημα τους 2L8 όλα αυτά τα χρόνια δίνει μια μάχη να μην θαφτούν κάποιες από τις λέξεις, που κάποιοι άλλοι σήμερα προσπαθούν να σβήσουν. Είναι από τους καλλιτέχνες (αν και δεν συμπαθώ αυτόν τον όρο) που δεν κρύβουν λόγια. Είναι μάλλον, όπως θα πρεπε να είναι. Όπως θα θέλαμε να είναι οι καλλιτέχνες. Ειδικά σήμερα.

Με αυτές τις σκέψεις αποφάσισα να τον ρωτήσω κάποια πράγματα. Όχι για το πού έγραψε το album, ποιό είναι το αγαπημένο του τραγούδι και για το ποιές local μπάντες θα ‘θελε να “γλύψει” με αφορμή αυτή τη συνέντευξη. Ήθελα να τον ρωτήσω για αυτό το κακό όνειρο που ζούμε τα τελευταία χρόνια και που κάθε λεπτό που περνάει γίνεται χειρότερο…

Και τον ρώτησα…

Σε παλιότερη συνομιλία μας είχες αναφερθεί στον ντοκουμενταρίστικο χαρακτήρα της “Κλωστής”. Πόσο εύκολο είναι να δείς τα πράγματα με μια τέτοια ματιά, όντας μέσα στον στρόβιλο της κρίσης;

Αρκεί νομίζω να κάνεις ένα βήμα πίσω. Πηγαίνεις πίσω από όλους και απλά τους παρακολουθείς. Για πολλούς μήνες διάβαζα, συνέχεια, σχεδόν εμμονικά. Τα πάντα. Τύπο, δημοσιεύσεις, blog, social media, απλά status. Και σημείωνα. Πέρσι ήταν και η χρονιά που έκανα τα περισσότερα live, και επειδή είχα ξεκινήσει από νωρίς να παίζω το «Μη με σταματάς» της Γώγου, και το «Άπειρο», φέρνανε κουβέντες πολλές μετά. Γιατί ο στίχος “Τώρα πια δεν γράφονται τραγούδια με τις λέξεις μας” αφορά πολύ κόσμο που νιώθει εκτός. Οπότε ήταν και αυτό το επίπεδο, η πραγματικότητα με περίμενε μετά το live να τα πούμε… Και είμαι πολύ καλός στο να μην μιλάω και να ακούω.

Όλοι αυτοί οι διαχωρισμοί που βολεύουν και προφανώς προωθούνται από ένα σύστημα που ελέγχει τα πράγματα στην χώρα μας, έχουν να κάνουν μόνο με την έλλειψη παιδείας όπως καμιά φορά λέγεται; Είναι θέμα κουλτούρας; Μπορεί μια διαφορετική κουλτούρα να “αντιταχθεί” στην κουλτούρα του μίσους; Μπορούν τα βιβλία να είναι όπλα;

Αυτοί οι διαχωρισμοί δεν προωθούνται μόνο στη χώρα μας. Είναι ένας παγκόσμιος τρόπος διακυβέρνησης. Κάπως έτσι είναι η μάχη, η πλευρά της αλληλεγγύης και η πλευρά του μίσους και η καλύτερη από όλες, η πλευρά της αδιαφορίας. Οτιδήποτε μπορεί να σε κρατήσει ζωντανό πνευματικά μέσα σε αυτή την κόλαση του απόλυτου τίποτα, του ολοκληρωτικού μηδενισμού είναι όπλο. Οι αναλύσεις τύπου δεν έχουμε παιδεία και έτσι είναι ο Έλληνας δεν με αφορούν, είναι για το Mega. Καλή βοσκή. Μπε.

Σαν 2L8, αλλά και σαν Κώστας Βοζίκης νομίζω ότι ποτέ δεν δίστασες να τοποθετηθείς για κοινωνικοπολιτικά ζητήματα. Τώρα με την “Κλωστή” προχωράς τα πράγματα ακόμα παρακάτω. Με τον όρο “πνευματικός κόσμος στην Ελλάδα” να φαντάζει εντελώς κενός πλέον, αλλά και ακόμα και με το σύνολο των ανθρώπων της πιο underground ας πούμε σκηνής να προσπαθεί να φανεί ουδέτερο χαϊδεύοντας τα αυτιά ένός μάλλον απολίτικου κοινού, αισθάνθηκες ποτέ ότι εκτείθεσαι ή ότι αυτό που κάνεις είναι λάθος;

Από το He&She και μετά αυτό που κάνουμε έχει χαρακτήρα κοινωνικό και πολιτικό, και από το New Battles και μετά, κύριο ρόλο πλέον, οπότε δεν θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά. Και για να είμαι ξεκάθαρος, εγώ δεν είμαι μουσικός, για εμένα η μουσική είναι το μέσο. Κάνω όλο και πιο δύσκολη τη θέση μου όσο μιλάω, καλό τέλος δεν θα ‘χω, αλλά δεν βλέπω το νόημα μίας κάποιας προσωπικής επιτυχίας σε έναν κόσμο που καταρρέει.

Πνευματικός κόσμος. Και να θέλουν να μιλήσουν δεν μπορούν. Έχουν λερωμένη τη φωλιά τους. Αφού μέχρι χθες έκαναν και έπαιρναν… Ε, άμα έχουμε και από μία offshore. Άμα βάζαμε υπογραφές. Άμα άμα… Όλους αυτούς τους κρατάνε. Είναι κομμάτι του προβλήματος.

Από την άλλη υπάρχουν φωνές και έργα που όμως δεν έχουν τρόπο να φτάσουν στον δέκτη. Ο πομπός έχει πολύ μικρή εμβέλεια. «Οι φωνές μας δεν βγαίνουν από εδώ». Αυτό το κοινό στο οποίο αναφέρεσαι νομίζω πως μας έχει απορρίψει εδώ και καιρό, απλά μιλάμε και για ένα κοινό που συρρικνώνεται γιατί οι ζωές διαλύονται μία μετά την άλλη. Και πρέπει να είσαι κλινικά νεκρός για να μην έχεις πολιτική θέση ακόμα και σήμερα. Ας το επαναλάβουμε: πρέπει να είσαι κλινικά νεκρός για να μην έχεις πολιτική θέση ακόμα και σήμερα.

Είναι όντως απολιτίκ το κοινό; Γιατί ας πούμε οι Rage Against the Machine ή ακόμα και οι Godspeed You! Black Emperor όταν τοποθετούνται κάνουν καλά ενώ αν κάποιος το κάνει σήμερα και ειδικά στην περίοδο αυτή, όχι; Ισχύει κάτι τέτοιο; Οι καλλιτέχνες μπορούν πιστεύεις να διαμορφώνουν μέρος της πολιτικής συνειδητοποίησης του κοινού;

Δες το από μόνος σου. Πόσο πίσω πρέπει να γυρίσεις για να βρεις μπάντες που γίνανε mainstream με πολιτικό στίχο. Εδώ και πολλά χρόνια η βιομηχανία προωθεί μόνο απολιτίκ μπάντες. Γενικά αφού ετοίμαζαν την κρίση χτυπούσαν ασταμάτητα με αυτό το life style. Δεν ήταν cool να βγαίνεις και να μην είσαι fun. Διασκεδαστής. Όλος ο κόσμος ήθελε διασκεδαστές. Αυτή δεν ήταν η κουλτούρα των ανθρώπων που ζούσαν εδώ όμως. Όλο αυτό είναι καινούριο. Πιθανόν να έχει να κάνει και με την ντροπή που νιώθουμε για το παρελθόν μας πολιτιστικά. Σε σύγκριση με τα δυτικά πρότυπα που έχουν κυριαρχήσει. Οτιδήποτε έχει να κάνει με τον μυστικισμό, την έκσταση είναι λίγο πολύ κατακριτέο και γελοίο. Ο ορθολογισμός και ο κυνισμός επικράτησε. Ανατολή τέλος, μόνο δύση. Και ο χορός ντροπή έχει γίνει. Σε λίγο όλη η ανθρώπινη φύση θα είναι ντροπή… Όλα αυτά είναι σκέψεις. Δεν γνωρίζω… Πάντως κάτι το οποίο είναι βέβαιο είναι ότι ο κυνισμός είναι μια πολύ μοναχική αρετή.

Με τον εκφασισμό μιας ούτως ή άλλως συντηρητικής κοινωνίας όπως η ελληνική, να κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος και την αξία ανθρώπινης ζωής να μειώνεται στο συλλογικό υποσυνείδητο, οποιαδήποτε διαφορετική φωνή μοιάζει να πνίγεται μεσα στα ουρλιαχτά των τηλεπαράθυρων. Πιστεύεις ότι λέξεις σαν και αυτές που ακούγονται στην “Κλωστή” μπορούν να αφυπνήσουν;

Δεν με αφορά. Εμείς το φτιάξαμε, το πιστεύουμε, το τοποθετήσαμε για προβληματισμό, ανοιχτό στην κρίση του καθενός και προσπαθούμε να το παίξουμε όσο περισσότερο μπορούμε, με τις δυνάμεις που έχουμε. Αυτό είναι ότι μπορούμε να κάνουμε. Δεν πιστεύω ότι είναι κάτι σπουδαίο αλλά δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. Αν κάποιος έχει κάτι καλύτερο να προτείνει, θα το έκανα ευχαρίστως. Δεν θα είχα πρόβλημα να αλλάξω τη ζωή μου και να κάνω κάτι πιο χρήσιμο από αυτό που κάνω τώρα. Ο μοναδικός μου στόχος ήταν η ύπαρξη ενός έργου που να μην υπακούει στην συλλογική νεύρωση: όλα είναι κανονικά, συνεχίστε να κάνετε ότι κάνατε. Τίποτα δεν είναι κανονικό. Έχουμε χάσει κάθε αξιοπρέπεια σαν άνθρωποι και πρέπει να αντισταθούμε.

Η τέχνη μπορεί τελικά να αφυπνίσει; Αν όχι τι θα μπορούσε κατά την γνώμη σου;

Οποιοδήποτε έργο έχει έστω και μια δόσης αλήθειας και σκοπό την επικοινωνία είναι καταδικασμένο να επηρεάσει. Το μέγεθος και ο βαθμός είναι που αλλάζουν. Από τον ένα άνθρωπο μέχρι εκατομμύρια. Αυτό που λες φαντάζομαι ότι εννοείς να βγει ένα έργο που να έχει τόσο σοβαρό αντίκτυπο ώστε να γίνει κάποια πολιτική – κοινωνική αλλαγή. Όχι, δεν το πιστεύω γιατί ο άνθρωπος είναι πολύ σύνθετο ον πλέον, και δεν μπορούν να επηρεαστούν όλες οι συνιστώσες για να έχουμε μια τέτοια αναγέννηση. Αυτά είναι μόνο στα βιβλία ιστορίας πια, σε έναν άνθρωπο πιο πρωτόγονο και εύπλαστο.

Προσωπικά η επιλογή της ελληνικής γλώσσας στο συγκεκριμένο album με βρίσκει απόλυτα θετικό. Ωστόσο γνωρίζω ότι ξένισε αρκετούς. Υπάρχει αρνητικό feedback; Αν ναι, πιστεύεις ότι υπάρχει κάποιο ταμπού στο θέμα της γλώσσας σε αυτόν τον χώρο;

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής αν έγραφα αυτό που νιώθω εδώ και καιρό, θα έγραφα ένα άλμπουμ μόνο με κραυγές. Ατελείωτο Α. Τέλος πάντων. Πολύ μικρό. Περιμέναμε περισσότερο αρνητικό feedback, αντίθετα σχεδόν όλα τα μηνύματα ήταν πανομοιότυπα, τύπου όταν άκουσα ότι θα βγάζατε με ελληνικό στίχο νόμιζα ότι δεν θα μου άρεσε αλλά τελικά ήταν ευχάριστη έκπληξη. Αλλά ναι, είναι τόσο λίγοι αυτοί που είπανε κάτι κακό, που δεν αξίζει καν να μπαίνουμε στη διαδικασία.

Γύρω από το θέμα της επιλογής των Ελληνικών μάλιστα είχα διαβάσει κάπου να λες ότι αυτό έγινε καθώς δεν αφορά τους ξένους αλλά εμάς και πως είναι μια καταγραφή όλων αυτών που συμβαίνουν εδώ. Η παγκόσμια οικονομική κρίση, η πτώση του κοινωνικού κράτους, η άσκηση πολιτικής από αυταρχικές συνήθως κυβερνήσεις με έντονο το στοιχείο του λαϊκισμού και με πατερναλιστικές τάσεις αλλά και η στροφή των ανθρώπων, έντονα πλέον και στην Ευρώπη, προς όλο και πιο συντηρητικές απόψεις και ακροδεξιές ιδεολογίες, θα μπορούσε κατά την γνώμη σου να αφορά καλλιτέχνες αλλά και κοινό, ώστε να δημιουργηθούν έργα που να περιγράψουν την κατάσταση και να μιλήσουν για την αναγκαιότητα της αντίστασης σε όλο αυτό;

Μα υπάρχει, σε όλο τον κόσμο υπάρχουν έργα και άνθρωποι που είναι απέναντι σε όλα όσα μεθοδεύονται. Το κίνημα δυναμώνει. Όσο μεγαλώνει η καταπίεση, τόσο θα μεγαλώνουν και οι πυρήνες αντίστασης. Αλλά όλο και πιο δύσκολο θα είναι να αντιδράσεις. Έχουν τα πάντα… και εμείς έχουμε φόβο.

Το περιεχόμενο του “New Battles…” νομίζω ότι βρίσκεται αρκετά κοντά σε αυτό της “Κλωστής”. Προφανώς η γλώσσα είναι κάτι που το κάνει να ξεχωρίζει. Το feedback για εκείνο το album ήταν αντίστοιχο;

Καμία σχέση. Για να καταλάβεις τα μεγέθη, την πρώτη μέρα κυκλοφορίας της Κλωστής μέσω Bandcamp, τα plays/downloads ήταν σχεδόν τριπλάσια από ότι τον πρώτο μήνα κυκλοφορίας του New Battles. Είναι λιγάκι αστείο, ε; Κάπως έτσι είναι και σε όλα τα υπόλοιπα επίπεδα. (Εκτός από τον τύπο, τις καταχωρήσεις και την κάλυψη από τα μέσα που είναι αισθητά πιο μικρή, μιλώντας με απόλυτα νούμερα, μάλλον αναμενόμενο βέβαια. Ένα άλμπουμ για τον φασισμό γράψαμε, οπότε τι να περιμένει κανείς ψυχή μου; Είναι γενικό φαινόμενο βέβαια, έχει πέσει παρά πολύ ο μουσικός τύπος, οδεύει προς εξαφάνιση, είναι αποτέλεσμα της όλης παρακμής στη χώρα).

Liars, Sonic Youth, Swans, A Silver Mt Zion, είναι κάποιες από τις μουσικές επιρροές που προσωπικά αναγνώρισα στο album. Είναι αυτές όντως; Υπάρχουν κάποιες άλλες που έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στο πως ακούγεται σήμερα ο ήχος των 2L8;

Αυτό που εγώ ξεχωρίζω ήταν τα live με τους Liars. Και σαν άνθρωποι, φιλοσοφία και όλο το στήσιμο τους στον ήχο άλλαξε το πώς σκέφτομαι την ζωντανή μουσική. Και σαν ακροατής που πέρσι είδα live τους Swans. Ένας νέος κόσμος άνοιξε μπροστά μου.

Στην περιοδεία για την live παρουσίαση της “Κλωστής”, έχεις περιοριστεί σε μια ακουστική της εκδοχή από ένα τριμελές μόλις σχήμα. Με εξαίρεση το live συμπαράστασης στην Ερτ3, μέχρι τώρα αν δεν κάνω λάθος νομίζω ότι δεν έχει παρουσιαστεί με μεγαλύτερο σχήμα. Αυτό έγινε από επιλογή ή λόγω συνθηκών; Υπάρχει στα σχέδια σας η full band παρουσιάση της;

Ναι, είμαστε έτοιμοι για full band παρουσιάσεις. Κλείνουμε ημερομηνίες. Ένα από τα βασικά είναι ότι θέλουμε να παίξουμε στην επαρχία. Και το ακουστικό είναι ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό αυτή τη στιγμή. Κυρίως έχει να κάνει με το πόσοι χωράμε σε ένα αμάξι… Αλλά όπως και να χει ένα σχήμα όπως οι 2L8, με τόσο κόσμο, δεν μπορεί να συντηρηθεί στην Ελλάδα, ειδικά όταν παίζεις εκτός «συστήματος», το οποίο ξέρεις σημαίνει πολλά πράγματα στην πράξη που δεν τα φαντάζεται κανείς. Βασικά είναι αδύνατο, και επειδή αυτή τη στιγμή ο στόχος είναι να παίξουμε την Κλωστή, γιατί πιστεύουμε σε αυτή και ότι έχει αξία και νόημα να το υποστηρίξουμε δεν υπάρχουν περιθώρια να παίζουμε με το αδύνατο. Προχωράμε όπως μπορούμε…

Στο album υπάρχει μια διασκευή στο “Για πάντα” των Οδός 55. Για να μαι ειλικρινής αρχικά σκέφτηκα ότι προτιμώ την synth punk αισθητική του πρωτότυπου, ωστόσο πλέον θεωρώ ότι το κομμάτι έχει γίνει απόλυτα μέρος της “Κλωστής” τόσο σε μουσικό αλλά φυσικά και στο στιχουργικό του περιεχόμενο. Αλήθεια πως προέκυψε η συγκεκριμένη διασκευή;

Και εγώ προτιμώ το αρχικό. Απλά το άκουσα και αυτόματα είπα πρέπει να το παίξω αυτό. Με αφορά. Συμφωνήσαμε και το κάναμε.

Πολλά συγκροτήματα της new wave, punk σκηνής στην Ελλάδα, όπως οι ΑΝΤΙ, οι Γενιά του Χάους, οι Αδιέξοδο κτλ, ακούγονται ειδικά σήμερα ιδιαίτερα επίκαιρα. Δεν είναι περίεργο που η κρίση αυτή δεν έχει προκαλέσει μέχρι τώρα μια αντίστοιχη έκρηξη (υπάρχουν εξαιρέσεις βέβαια) αλλά οι μπάντες συνεχίζουν να μιλάνε, στην καλύτερη περίπτωση, με έμεσο τρόπο;

Ναι, είναι περίεργο. Από περίεργο μέχρι αδιανόητο. Μου έρχονται αυτόματα στο νου, αντίστοιχες περιπτώσεις. Παράδειγμα η punk σκηνή στη Νότια Κορέα δημιουργήθηκε όταν πήγε το ΔΝΤ το 1997. Μπορεί να μην θέλουν να χαλάσουν το πάρτυ, ξέρω γω; Ή δεν τους είπε κανείς ότι το πάρτυ τελείωσε; Δεν καταλαβαίνω…

Υπάρχουν καλλιτέχνες στη χώρα μας που να “τα λένε” σήμερα; O the Boy ας πούμε, είναι τέτοιος;

Πολύ λιγότεροι από όσοι θα έπρεπε. Λυπάμαι. Ίσως τελικά να ισχύει και αυτό που λένε ότι στην Ελλάδα υπάρχει θέμα τάξης στην τέχνη. Να μην αγγίζουν τις ζωές τους όσα συμβαίνουν. Αλλιώς πως;;; Να ζεις σε μια χώρα που έχει στρατόπεδα συγκέντρωσης και να μην έχεις τίποτα να πεις; Αβάσταχτο. Δεν καταλαβαίνω… Ποτέ δεν κατάλαβα.

Η φιγούρα του κλόουν επιλέχθηκε πολύ παλιά και θα μπορούσαμε να πούμε ότι πρόκειται για το alter ego σου. Αν σήμερα έπρεπε να κάνεις αυτήν την επιλογή υπάρχει περίπτωση να ήταν διαφορετική;

Κάποτε σκεφτόμουν ότι έκανα λάθος, θα έπρεπε να είχα βγει με μάσκα, να μην φαίνομαι καθόλου. Ήθελα η ζωή μου να μην εμπλέκεται καθόλου με τους 2L8. Έχω περάσει και μια περίοδο που δεν έβγαινα πολύ ή απέφευγα χώρους γιατί με ενοχλούσε που μου μιλούσανε συνέχεια για 2L8 και μουσικές, με πιάνανε άγνωστοι, όλο αυτό. Δεν μπορούσα να το συνηθίσω. Είναι επειδή πίστευα ακόμη ότι είμαι σημαντικός μάλλον, ότι είχε σημασία τι πιστεύουν οι άλλοι για μένα, ότι υπάρχει το άγχος, όλα αυτά που σκέφτονται οι φαντασμένοι άνθρωποι. Με την καλή τους την καρδιά μου μιλάνε οι άνθρωποι, με την αγάπη τους. Σκέψου, για χρόνια υπήρχαν συνεργάτες ή φίλοι που δεν ήξεραν καν για 2L8. Δεν έβρισκα τον λόγο να το πω. Τι ανοησίες…

Το ομώνυμο κομμάτι του album και ειδικά το σπικάζ στο τέλος από την Αναστασία Μιροσνιτσένκο με ανατριχιάζει σε κάθε ακρόαση του. Είναι τα λόγια κάποιου που φοβάται μπροστά σ’ αυτό που θεωρεί χρέος απέναντι στην κατάσταση και ψάχνει παρότρυνση ή κάποιου ήδη συνειδητοποιημένου και αποφασισμένου; Θα μπορούσαμε να είμαστε τόσο άλλα πράγματα αυτή την περίοδο;

Όχι, δεν υπάρχει πια φόβος. Είναι η στιγμή της απόλυτης ελευθερίας. Που δεν υπάρχει τίποτα πλέον να χαθεί. Για μένα έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία. Γιατί έχει να κάνει και με την Αναστασία που την αγαπώ πάρα πολύ. Κάτσαμε και τα λέγαμε αφού το ηχογραφήσαμε, τι κάνεις; Έχω αντιληφθεί τη φρίκη, και μάχομαι. Έτσι είναι οι ζωές μας.

“Είμαστε πιο σακατεμένοι και από τους γονείς μας”, “Μιλάμε μεταξύ μας… από μέσα μας”. Υπάρχουν πολλά σημεία που η “γλώσσα” της “Κλωστής” γίνεται επικριτική για μια γενιά που πραγματικά δεν χρειάστηκε ποτέ μέχρι σήμερα να προσπαθήσει. Είσαι απαισιόδοξος ή πιστεύεις ότι νομοτελειακά κάποια στιγμή κάτι θα αλλάξει και θα ξαναρχίσει να γυρίζει;

Η γενιά μας είναι μαθημένη στο βόλεμα, δεν περιμένω τίποτα ούτε από τον εαυτό μου πια. Despite all my rage, I am still just a rat in a cage. Ελπίζω ότι η επόμενη γενιά, αυτή της οποίας κλέψαμε και την αθωότητα της παιδικής ηλικίας ακόμα θα μας φάει ζωντανούς, όπως μας αξίζει, η ζημιά που γίνεται στη χώρα τώρα δεν διορθώνεται. Προσωπικά δεν ζητάω μερίδιο αθώωσης, βλέπε: «όλοι τους ήταν απλοί νοικοκυραίοι που κάναν τη δουλειά τους, δεν είχαν ιδέα που πάνε τα τρένα» είμαι απογοητευμένος από τον εαυτό μου.

Είναι η καταστροφική δύναμη της τηλεόρασης που επιβάλλει ή μήπως η ροπή των ανθρώπων προς την αδράνεια ο λόγος για τον οποίο συνεχώς αναβάλλουμε να ‘ρθούμε μπροστά στην πραγματικότητα; Έχουμε μήπως τόσα πολλά να χάσουμε; Γιατί μονίμως τρέχουμε, όπως λες και στο album;

Το 1948 μαζευτήκανε τα έθνη και υπογράψανε την διακήρυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το θέμα είναι ότι το σύστημα αξιών που αποζητά ο ανθρωπισμός δεν έγινε ποτέ βίωμα στα λαϊκά στρώματα και υπάρχει περίπτωση να μην άγγιξε καν την υψηλή τάξη. Αυτό από το οποίο τρέχουμε είναι ένας κόσμος στον οποίο η ζωή δεν έχει αξία. Αυτή τη στιγμή που τα γράφω αυτά αντιλαμβάνομαι ότι είμαι ένα τίποτα. Σε μια κοινωνία με κυρίαρχο σύστημα αξιών αυτές του ανθρωπισμού, θα ήμουν κάτι. Ζούμε σε μια χώρα όπου η ανθρώπινη ύπαρξη συνεχώς υποβιβάζεται, και όταν η ζωή χάνει την αξία της γεννιέται η βία. Αλλά μην κοροϊδευόμαστε, δεν το είχαμε κάποτε και το χάσαμε λόγω της τηλεόρασης και του ότι αλλάξαμε. Θέλουμε κάτι που δεν υπήρχε ποτέ συλλογικά και τώρα πρέπει να το διεκδικήσουμε. Να το χτίσουμε σιγά σιγά, λέξη λέξη. Για μία νέα λέξη, με ένα καινούριο νόημα. Την αγάπη μου. Καλή τύχη.

———————————————————————————————————————————————-

Οι 2L8 συνεχίζουν την περιοδεία τους στην Ελλάδα με τις παρακάτω ημερομηνίες να είναι ήδη επιβεβαιωμένες:

Σάββατο 15 Μαρτίου Αθήνα, Floral
Κυριακή 16 Μαρτίου Βόλος, Μανιτού
Παρασκευή 21 Μαρτίου Γιάννενα, Parenthesis
Σάββατο 22 Μαρτίου Πάτρα, Κοινωνικό Κέντρο

Για το πλήρες πρόγραμμα, που ανανεώνεται συνέχεια με νέες ημερομηνίες, επισκεφτείτε την επίσημη σελίδα τους: 2l8toolate.com

Click here to view the embedded video.