Χρίσλα Γεωργακοπούλου: Σπέρνει ο Θεός τον όλεθρο ή στέλνει ζωή απ’ τα χαλάσματα;

Ένα μάθημα από τα ουράνια και τη γη μαζί, ένα σύμβολο για όλους όσοι μπορούν να διακρίνουν μέσα από τη σκόνη των χαλασμάτων.

Παγωμένοι όλοι, χωρίς λόγια, μόνο με τη φρίκη στο μυαλό και τα μάτια μας παρακολουθούμε σε ζωντανή σύνδεση την τραγωδία στην Τουρκία και τη Συρία. Έχει χώρα η τραγωδία; Έχει χρώμα, έχει φυλή, έχει εθνικότητα, υπηκοότητα , έχει θρησκεία; Μήπως για να έρθει στον κόσμο ένας άνθρωπος ζητάει πρώτα διαβατήριο, φρονήματα και έναν συγκεκριμένο Θεό για να πιστεύει;

Με παγωμένη

την καρδιά διαβάζω και ακούω γύρω μου από διάφορους ότι ο Θεός κατέστρεψε τους Μουσουλμάνους και καλά τους έκανε, για να προλάβει το ολοκληρωτικό τους χτύπημα. Ακούω ότι βολεύει εθνικά σχέδια η καταστροφή και ο θάνατος χιλιάδων ανθρώπων.

Ντροπή για τους υποτιθέμενους πιστούς , που ο δικός τους ο Θεός σπέρνει τον όλεθρο. Μόνο θλίψη για όλους αυτούς που την ώρα των χαλασμάτων, των νεκρών, της φρίκης , επινοούν έναν δικό τους Θεό. Έναν Θεό που είναι τιμωρητικός, που του αφαιρούν την φιλευσπλαχνία που όλοι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη. Τον «αδειάζουν» από τη σοφία του και τη δικαιοσύνη του. Του καταργούν όλες εκείνες τις ιδιότητες που έμαθαν μέσα από τα Ευαγγέλια και τον κάνουν τέρας. Ανθρώπινο τέρας.

Ο δικός μου ο Θεός, πάντως, έστειλε ένα μωρό, μία νέα ζωή, μέσα από την καταστροφή.

Ο δικός μου Θεός στέλνει ανθρώπους να δίνουν το χέρι τους, να παλεύουν στα χαλάσματα μίας άλλης χώρας, να κλαίνε μαζί με αυτούς που δεν ξέρουν τη γλώσσα τους, αλλά αφουγκράζονται την ψυχή και τον πόνο τους.

Ο δικός μου Θεός στέλνει ένα μάθημα σε όλο τον πλανήτη: μία ζωή να βγαίνει από τα χαλάσματα. Αυτό στέλνει, την ελπίδα, ότι τίποτα δεν τελείωσε και οι άνθρωποι αν θέλουν μπορούν να συνεχίσουν αρκεί να καταλάβουν το μάθημα.

Ένα μωρό που γεννήθηκε και άφησε πίσω του στα ερείπια τη μάνα του, τον πατέρα του και τα αδέλφια του. Νεκρούς. Που δεν θα το χαϊδέψει ποτέ η μάνα του. Ένα μωρό που έφερε δάκρυα στα μάτια όλων μας και ζεστασιά στην παγωμένη μας καρδιά.

Ο Θεός διδάσκει «Αγαπάτε αλλήλους» και η καινούρια ζωή που έκλαψε για πρώτη φορά μέσα σε ισοπεδωμένα κτήρια διδάσκει ότι έχουμε ακόμα ελπίδα σε αυτόν τον κόσμο.

Υ.Γ Αυτό το μωρό είναι όλων μας. Όταν θα πέσουν τα φώτα να μην το ξεχνάμε. Κι αυτό και όλους εκείνους που χάθηκαν κι εκείνους που σώθηκαν. Αλληλεγύη. Αυτό είναι το μάθημα.