Η Σοσιαλδημοκρατία ήταν πάντα άθροισμα ιδεολογικών ρευμάτων, όχι «μόνο ΠΑΣΟΚ»

Η κυριαρχία Μητσοτάκη σκόνταψε και στο «DNA» του κόμματος της ΝΔ που η μια ψυχή του, η μητσοτακική, θέλγεται από τον οικονομικό φιλελευθερισμό και ή άλλη ψυχή του, η «λαϊκή», στραβοκοιτάζει προς τη λαϊκή Δεξιά.

Δεν είναι τυχαίο που όλο και περισσότερο φαίνεται να κερδίζουν πόντους  «κόμματα» και αποκόμματα της άκρας δεξιάς. Ο πρωθυπουργός, όχι λόγω οπορτουνισμού όπως κατηγορήθηκε, αλλά λόγω αλλαγής των δεδομένων, αναγκάστηκε να μιλήσει για κυβέρνηση συνεργασίας.

Όταν αλλάζουν

τα δεδομένα και δεν αλλάζεις θέση είσαι άσχετος, όχι οπορτουνιστής. Σ’ αυτή τη χώρα έχουμε ξεχάσει και τα βασικά του πολιτικού αλφάβητου.

Έτσι απ’ ότι δείχνουν τα δημοσκοπικά στοιχεία η χώρα αποκτά δίπλα στο σύστημα του ενάμισι κόμματος (γύρω στο 30% η ΝΔ και στο 22% ο ΣΥΡΙΖΑ) και ένα «αυτόνομο» μισό κόμμα.

Το ΚΙΝΑΛ φαίνεται να κινείται στο 14%. Δεν το λες και λίγο σε σχέση με το 6% των δημοσκοπήσεων πριν την αλλαγή ηγεσίας. Και αυτό πρέπει να πιστωθεί στην πνοή που έφερε η νέα ηγεσία. Ως εδώ καλά πάμε, που λέει κάπου στον πρώτο όροφο εκείνος που πέφτει από τον 20ο. Από εδώ και πέρα το ζητούμενο είναι, αν αυτό το «αυτόνομο» κόμμα  κατορθώσει να αρθρώσει ηγεμονικό λόγο.

Ενθουσιάστηκα με την αναφορά του προέδρου του ΚΙΝΑΛ Νίκου Ανδρουλάκη «πως τα κόμματα δεν πρέπει να είναι μηχανισμοί ρουσφετιού και πελατειακού κράτους, αλλά συλλογικοί διανοούμενοι που σχεδιάζουν το μέλλον της πατρίδας».

Αλλά κόμματα «συλλογικοί διανοούμενοι» σημαίνει και κόμματα που δεν διστάζουν να εμπνέονται απ’ αυτό που ο Αντόνιο Γκράμσι ονόμαζε «πνεύμα ρήξης» (spirito de scissione) με την παράδοση και όχι αυτά που αναβαπτίζονται στην κολυμβήθρα του παλιού καλού ΠΑΣΟΚ.

Κόμματα που συγκροτούν μια επιτελική ομάδα που ακολουθεί μια ορθολογική βούληση και Λόγο ηγεμονίας, οργανωμένη γύρω από ένα σχέδιο. Όχι κόμματα που επικαλούνται τους «οργανικούς διανοούμενους», χωρίς μέσα τους να υπάρχει ούτε ένας πόντος για να «στριμωχτεί» ο κριτικός λόγος και η γνωσιακή ανησυχία.

Τα αρχηγικά κόμματα- όσα δηλαδή οι ΚΕ και τα Συνέδρια τους δεν ψηφίζουν διαφορετικά σχέδια αλλά μόνο τις ομιλίες των αρχηγών- μοιάζουν με δοχεία γεμάτα με λάδι (κόλακες της εκάστοτε ηγεσίας) και νερό (ιδέες).

Το λάδι επιπλέει στο νερό λόγω χαμηλότερου ειδικού βάρους. Αν ρίξεις στο δοχείο αλάτι (διανοούμενοι), αυτό παρασέρνει το λάδι κάτω από την επιφάνεια του νερού. Αν σταματήσεις να ρίχνεις αλάτι, τότε το λάδι επανέρχεται στην επιφάνεια. Αν το ΚΙΝΑΛ δεν στηρίξει τον κριτικό λόγο, ρίχνοντας συνεχώς αλάτι στο κομματικό δοχείο, θα μείνει στο μισό κόμμα.

Ολόκληρο κόμμα θα γίνει μόνο μέσα από μια συζήτηση για το τι σήμερα θα σήμαινε ιδεολογική ηγεμονία της Σοσιαλδημοκρατίας. Και αυτή τη συζήτηση όπως τονίζουν και στη ΝΔ, δεν μπορεί να την κάνει με αυτήν.

ΥΓ. Ως μέλος του ΚΙΝΑΛ και κάτοχος εισιτηρίου διαρκείας στον Ολυμπιακό θα ήμουν διπλά υπερήφανος, αν η ομάδα ανακοίνωνε τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος μεταξύ των κατόχων διαρκείας για το ποια ομάδα θέλουν να κατακτήσει το πρωτάθλημα, όπως στο ΚΙΝΑΛ ανακοινώθηκε δημοψήφισμα για το πιο όνομα θέλουν να έχει στο εξής τα μέλη του κόμματος που στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι και μέλη του ΠΑΣΟΚ.

Η Σοσιαλδημοκρατία όμως ήταν πάντα άθροισμα ιδεολογικών ρευμάτων, όχι «μόνο ΠΑΣΟΚ».

*Ο Γιώργος Σιακαντάρης είναι Δρ. Κοινωνιολογίας και συγγραφέας