Πάτρα 3 παιδιά – Γρηγόρης Λέων: «Γιατί σκέφτομαι ότι οι θάνατοι των κοριτσιών είναι έγκλημα»

«Για μένα υπάρχει το επικρατέστερο σενάριο, αλλά πάντα, ως άνθρωπος, ελπίζεις να κάνεις λάθος.

Διότι πολλές φορές δεν είναι το καλό σενάριο αυτό που σου φαίνεται ως επικρατέστερο από επιστημονικής άποψης και βάσει των διαθέσιμων στοιχείων.

Το καλό σενάριο στη συγκεκριμένη υπόθεση θα είναι να μη συμβαίνει τίποτα, να έχει συντελεστεί κάτι γενετικά σπάνιο ή κάτι παθολογικό και να βρισκόμαστε ενώπιον μιας ιδιάζουσας περίπτωσης η οποία θα πρέπει να μελετηθεί στο μέλλον από την επιστημονική κοινότητα, διότι μάλλον πρόκειται για κάτι που δεν είχαμε γνωρίσει ποτέ πριν.

Εδώ μιλάμε για θανάτους  οι

οποίοι, σύμφωνα με τις αντίστοιχες ιατροδικαστικές εκθέσεις, δεν επέρχονται για τον ίδιο λόγο (ο πρώτος από το ήπαρ, ο δεύτερος από την καρδιά), άρα δεν συνδέονται γενετικά.

Ο θεράπων ιατρός είπε ότι δεν υπάρχει γενετική προδιάθεση. Θα μπορούσα εγώ, ως ιατροδικαστής, να δεχτώ ότι σε αυτή την οικογένεια συνέβησαν τρεις θάνατοι, διαφορετικής αιτιολογίας ο καθένας, σε παιδιά αυτής της ηλικίας και μέσα σε διάστημα 2,5-3 ετών; Δεν μπορεί να υπάρξει κάτι τέτοιο, δεν έχει ακουστεί ποτέ. Γι’ αυτό λέω πως πρέπει να μελετηθεί».

Ο κ. Λέων, σχεδόν από την αρχή της δημόσιας παρέμβασής του για την υπόθεση της Πάτρας, πρότεινε το ενδεχόμενο του ασφυκτικού θανάτου. Δηλαδή της εσκεμμένης εγκληματικής ενέργειας, βάσει του εξής σκεπτικού: «Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως έχουμε κάποια ευρήματα στο πρώτο και το δεύτερο παιδί. Κοινά ευρήματα.

Αυτά μας παραπέμπουν κάπου: στην έλλειψη οξυγόνου. Αν στο τρίτο παιδί έχουμε τα ίδια ευρήματα και εν τω μεταξύ έχουμε αποκλείσει όλους τους παθολογικούς λόγους, έχουμε αποκλείσει επίσης τοξικολογικά αίτια, τότε προφανώς και υπάρχει απάντηση. Ακόμη κι αν φτάσουμε σε αυτή με τη μέθοδο του αποκλεισμού των υπόλοιπων πιθανοτήτων».

Αυτή είναι η άποψη του κ. Λέοντος και σε αυτήν εμμένει αναφέροντας επιπλέον ότι «ειλικρινά εύχομαι στο τέλος αυτής της ιστορίας να αποδειχθεί ότι οι τρεις θάνατοι οφείλονται σε παθολογικό αίτιο.

Όμως, τόσο εγώ όσο και άλλοι συνάδελφοι που σκεφτόμαστε το ενδεχόμενο εγκληματικής ενέργειας  θα έχουμε τη συνείδησή μας καθαρή ότι εξαντλήσαμε κάθε περιθώριο για να αποκαλυφθεί η πλήρης αλήθεια. Διότι στην Ιατρική πρώτα προσπαθούμε να αποκλείσουμε το χειρότερο ενδεχόμενο και ακολούθως εξετάζουμε τα λιγότερο σοβαρά σενάρια. Έτσι και στην περίπτωση της Πάτρας.

Προσπαθώ να αποκλείσω το ενδεχόμενο της εσκεμμένης πρόκλησης ασφυξίας, ακριβώς επειδή δεν μπορώ να αγνοήσω αυτή την πιθανότητα. Είναι σαν να βλέπω, π.χ., έναν όγκο σε μια μαγνητική τομογραφία. Δεν μπορώ να πω στον ασθενή μου “πήγαινε στο σπίτι σου και το ξαναβλέπουμε μετά από έναν χρόνο”, μόνο και μόνο για να διαπιστώσουμε ότι μέχρι να περάσει αυτός ο χρόνος ο ασθενής θα έχει πεθάνει. Διότι τελικά, ο όγκος του ήταν κακοήθης».

Παρ’ όλα αυτά, τονίζει ότι «δεν είμαστε εμείς οι ιατροδικαστές που βρίσκουμε τους δράστες. Ακόμη κι αν αποδειχθεί ότι διεπράχθη εγκληματική ενέργεια, σε καμία περίπτωση ο ιατροδικαστής δεν μπορεί να υποδείξει ότι ο δράστης είναι ο Α ή ο Β. Αυτό είναι ξεκάθαρο. Η αποκάλυψη των δραστών είναι έργο της Αστυνομίας».

Πηγή: protothema.gr