Ο σταυρωμένος πατέρας και ο κύριος Μάνος…

Ήταν μεσημέρι Μεγάλης Παρασκευής, με ζεστή και αχνή ατμόσφαιρα και με τη φύση να γεννάει πρασινάδα και κίτρινη σκόνη, όταν ο δρόμος μου με οδήγησε σε μια εκκλησιά της ορεινής Αχαΐας.

Τα κοριτσόπουλα στόλιζαν τον επιτάφιο, ευωδίαζε η εκκλησιά από το σμίξιμο του λιβανιού με τα λουλούδια.

Στο πλάι του άμβωνα ένας ταλαιπωρημένος άντρας, με τις ρυτίδες να πνίγουν το πρόσωπό του, στεκόταν ασάλευτος, σαν να κρατούσε ακόμα και την ανάσα του για να μη διαταράξει την ιερότητα του χώρου.  Έκλεινε τα μάτια και ένωνε τα χέρια, κι ύστερα, συχνά, στύλωνε το βλέμμα στον άδειο Σταυρό, σαν να προσπαθούσε

Όταν σηκώθηκε, έσερνε τα πόδια του προς την έξοδο, δίχως να σκουπίσει τα δάκρυα από τα κατακόκκινα μάτια του, δυο «πληγές» που κραύγαζαν κι έσταζαν πόνο.

Ο νεωκόρος τον χαιρέτησε όταν τον είδε να φεύγει με ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη.

«Να είσαι γερός κυρ Λευτέρη, να βαστάς γερά για να του φέρνεις λουλούδια. Ελπίζω να σε δω αύριο στην Ανάσταση…»

Με συγκλόνισε η εικόνα αυτού του άντρα, που έδειχνε σταυρωμένος στη γη μας, πονεμένος, απόκοσμος, σαν να ήταν σε άλλη διάσταση.

Με το θάρρος της γνωριμίας με τον νεωκόρο, ρώτησα να μάθω κάτι γι’ αυτό τον άντρα που ήταν σαν βασανισμένος άγιος.

«Μα είναι!», μου είπε αυθόρμητα, κι αφού έβγαλε έναν βαθύ αναστεναγμό μου είπε δυο λόγια –δεν χρειάζονταν παραπάνω- για τον 65χρονο άντρα που έμοιαζε ογδόντα.

«Μια Μεγάλη Πέμπτη πριν δέκα χρόνια έχασε το γιο του σε δυστύχημα. Ήταν είκοσι χρονών παλικάρι και ερχόταν στο χωριό με το αυτοκινητάκι που του είχε πάρει ο πατέρας του. Από τότε, κάθε Μεγάλη Παρασκευή, έρχεται από το πρωί στην εκκλησία και μένει ακίνητος, μπροστά στο Σταυρό. Δεν λέει πολλά, για την ακρίβεια δεν λέει τίποτα. Από εκείνη τη ρημάδα μέρα είναι ζωντανός-νεκρός. Θεωρώ ότι θα είχε ‘φύγει’ αν δεν υπήρχε η κόρη του. Αλλά δεν τον βλέπεις; Σαν γέρος είναι. Πρέπει από τότε να έχει χάσει καμιά εικοσαριά κιλά!»

Εκείνος ο άγιος του χωριού βαστάει γερά δέκα χρόνια τώρα το ματωμένο σταυρό του και ρίχνει στην πληγή του τα δάκρυά του, βουβά για να μην ενοχλούν κανένα.

Επιτρέπει στον εαυτό του λίγο φαγητό, όσο χρειάζεται για ν’ αντέξει. Κι αντέχει μόνο για να θυμάται, βυθισμένος στον πόνο και την αξιοπρέπειά του.

Ο νεωκόρος, άνθρωπος του χωριού με βουνό αξιοπρέπεια, σιδέρωνε τις μαύρες κορδέλες του Χριστού και είχε ξεκάθαρη γνώμη. Τη μοιράστηκε μαζί μου.

«Πώς να ζήσεις άνθρωπέ μου αν έχεις θάψει ένα παιδί; Πώς να περπατήσεις, πώς να ανασάνεις, πώς να μιλήσεις; Γι’ αυτό σου είπα ότι είναι ζωντανός-νεκρός! Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος για έναν άνθρωπο από το να θάψει παιδί. Πάντα οι γονείς πρέπει να φεύγουν πρώτοι, όχι τα παιδιά!»

Δεν ξαναείδα εκείνον τον άγιο του χωριού, τον σταυρωμένο πατέρα. Ξέρω ότι σαν αυτόν υπάρχουν κάμποσοι ανάμεσά μας. Ζωντανοί-νεκροί. Απόκοσμοι. Με πληγές που αιμορραγούν, με σμπαραλιασμένα εσώψυχα.

Αλλά συγκλονίστηκα ξανά όταν διάβασα στο διαδίκτυο μία είδηση που με έκανε να ανατριχιάσω.

Ότι ο πατέρας των τριών χαμένων κοριτσιών από την Πάτρα, ο Μάνος Δασκαλάκης, 17 ημέρες μετά το θάνατο της Μαλένας, έψηνε χαμογελαστός σε μπάρμπεκιου! Δεκαεπτά ημέρες μετά. Δεκαεπτά!

Μάλιστα αυτός που έκανε τη σχετική ανάρτηση –με ημερομηνία 1η Μαΐου 2019- έγραψε και σχετική λεζάντα:

«Είναι τρελός ο ψήστης. Καλό μήνα»!

Οι γυμνές φωτογραφίες που έστελνε σε οικογενειακή φίλη, η συνδρομή σε siteγνωριμιών, η άνεση και η χαλαρότητα, φαντάζουν τελικά πολύ φυσιολογικά.

Το μυαλό μου ξαναγύρισε στον άγιο του χωριού, τον ζωντανό-νεκρό πατέρα που σερνόταν σαν φάντασμα μέσα στην εκκλησία.

Προσπαθούσα να καταλάβω τον πόνο του, να νιώσω τη συντριβή του, να αντιληφθώ τη μαυρισμένη ψυχή του.

Αλλά δεν βαριέσαι. Μπορεί κάμποσοι από μας –και βέβαια εκείνος ο χαροκαμένος πατέρας- να είμαστε είτε ρομαντικοί είτε ηλίθιοι. Μπορεί.

Μπορεί εμείς να ψάχναμε σπηλιά για να μπούμε και να θρηνήσουμε όσο ζούμε κι άλλοι να το βλέπουν αλλιώς. Μπορεί. Ο καθείς είναι υπεύθυνος των πράξεων και των παραλείψεών του. Κανείς δεν επεμβαίνει στις ψυχές.

Ούτε στα εξώδικα της οποιασδήποτε Ρούλας, που δεν επιθυμεί σχόλια και πληροφορίες.

Μια απορία μόνο, φιλολογική βέβαια αφού θα μείνει αναπάντητη. Εκείνος ο χαροκαμένος πατέρας, ο σταυρωμένος της γης, τι μπορεί να νιώθει και να σκέφτεται με όλα αυτά;

Όλοι οι πατεράδες που θρηνούν τα παιδιά τους, θα έχουν ένα στομάχι-κόμπο όσα χρόνια κι αν περάσουν…