Να ζεις από τύχη, να πεθαίνεις από ατυχία…

Το αίμα στα Τέμπη και η φράση που ακούστηκε, ότι… «πάμε κι όπου βγει», αυξάνει την ανατριχίλα και την οργή…

Η φωνή ανατριχιαστική, τρυπάει ακόμα και τα σίδερα.

Ποιόνε να κλάψω πρώτονε…

Σαν να προήλθε από επίθεση πυραύλων έμοιαζε η εικόνα καταστροφής στα Τέμπη, εκεί που οι λέξεις χάνουν το νόημά τους.

Μία φράση όμως δραπετεύει ματωμένη από τα συντρίμμια: ανείπωτη τραγωδία. Ανείπωτη, γιατί δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια. Πώς να χωρέσει ο νους ότι στο 2023 συγκρούονται τρένα επειδή… δεν υπήρχε επικοινωνία;

Ότι

Γιατί αυτή η καταγγελία επιβάτη, σύμφωνα με την οποία άκουσε τον οδηγό να μιλάει με τον υπεύθυνο εισιτηρίων και να του λέει «πάμε και όπου βγει», είναι ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΗ!

Το ίδιο ανατριχιαστική είναι και η καταγγελία του προέδρου των μηχανοδηγών του ΟΣΕπου προκαλεί οργή!

«Δεν λειτουργεί τίποτα, γίνονται όλα χειροκίνητα, είμαστε στο manual και σε όλο τον άξονα Αθήνα-Θεσσαλονίκη. Ούτε τα φωτοσήματα λειτουργούν, αν λειτουργούσαν οι μηχανοδηγοί θα έβλεπαν τα κόκκινα σήματα και θα σταματούσαν εγκαίρως…»

Δηλαδή; Κάποιος που μπαίνει στο τρένο πρέπει να κάνει το σταυρό του και… όπου βγει; Κατά τα λεγόμενα του μηχανοδηγού, κάπως έτσι!

«Οι πληροφορίες δίνονται από σταθμάρχη σε σταθμάρχη μέσω ασυρμάτου. Μας λέει ο σταθμάρχης στην Αθήνα θα πάτε μέχρι το Μενίδι, μετά μέχρι την Οινόη, συνολικά αυτό γίνεται 15 φορές από Αθήνα για Θεσσαλονίκη. Υπήρχαν ηλεκτρονικά συστήματα, δεν λειτουργούν, ρωτήστε τους υπευθύνους»

Για ό,τι δεν λειτουργεί, για το «πάμε και όπου βγει», για ανατριχιαστικά λάθη και παραλείψεις, ακόμα βγάζουν νεκρούς από τα βαγόνια. Οι είκοσι έγιναν είκοσι έξι, οι είκοσι έξι έγιναν τριάντα, τριάντα τέσσερις, τριάντα οκτώ, γράφει ακόμα ο αλήτης ο χάρος.

ΓΙΑΤΙ; ΓΙΑΤΙ; ΓΙΑΤΙ;

Κόκκινο το χώμα και μαύρες οι ψυχές, σπασμένες οι καρδιές, ανείπωτο!

Παιδιά που πέρασαν το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας με τους δικούς τους και επέστρεφαν στα πανεπιστήμιά τους. Η Κατερίνα, ο Γιώργος, ο Γιάννης, όλα δικά μας παιδιά.

Στρατιώτες που γύριζαν στις μονάδες τους. Ο Κώστας, ο Νίκος, ο Αλέξης, παιδιά μας.

Άνθρωποι που πήγαιναν στους δικούς τους αλλά βρέθηκαν στον άλλο κόσμο επειδή… «πάμε και όπου βγει»!

Υπάλληλοι του ΟΣΕ που πήγαν στο μεροκάματό τους, περιμένοντας να γυρίσουν μετά στις οικογένειές τους.

Πώς να το χωρέσει ο νους; Ανείπωτο γαμώτο!

Άλλοι έφυγαν ακαριαία, άλλοι όχι, κι όσοι ήταν τυχεροί, έζησαν έναν αδιανόητο εφιάλτη. Έπρεπε να σκουπίσουν τα αίματα, να αντέξουν το σοκ, κι έπειτα να σπάσουν τα τζάμια των βαγονιών για να απεγκλωβιστούν.

Πιο δίπλα, άλλοι τυχεροί έβλεπαν δίπλα τους νεκρούς, κομμένα μέλη, ΦΡΙΚΗ!

Στο φως της μέρας, η άμορφη και ματωμένη μάζα των σιδερικών δείχνει ακόμα πιο φρικτή. Μόνο σε ταινίες τρόμου με ειδικά εφέ βλέπει κανείς τέτοιες εικόνες που διαλύουν τον εγκέφαλο!

Εξαϋλωμένα βαγόνια από τις θερμοκρασίες που αναπτύχθηκαν (ακόμα και χιλίων πεντακοσίων βαθμών!), βομβαρδισμένο τοπίο, θαρρείς και είχαν πέσει πύραυλοι!

Λοιπόν. Είναι ξεκάθαρο. Δεν γίνεται –ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ- να ζει κανείς από τύχη ή να πεθαίνει από ατυχία.

Γιατί δίπλα στη ντροπή, έρχεται και η ΟΡΓΗ.

Και κάτι ακόμα: η ντροπή δεν φτάνει, αν ισχύουν όσα είπε συνδικαλιστής του ΟΣΕ, ότι δηλαδή υπάρχει αυτόματο σύστημα ελέγχου δρομολογίων από το 2000 αλλά δεν λειτουργεί! Κι από τότε, έχουν αλλάξει επτά κυβερνήσεις!

Πόσο αίμα έχει χυθεί σ’ αυτή την κοιλάδα επειδή πάντα κάτι δεν λειτουργεί, κάτι πάει λάθος, κάτι στραβώνει, κάτι δεν γίνεται.

Τα λάθη, οι παραλείψεις, οι ανευθυνότητες, να τελειώνουν ΧΤΕΣ!