Μιχάλης Πρωτοψάλτης – Ηλίας Μίχος: Ο ήρωας ιδιοκτήτης γερανού και το τέρας παιδοβιαστής

Δύο όψεις επικαιρότητας: το φως και το σκοτάδι εναλλάσσονται, προκαλώντας ανάμικτα συναισθήματα θαυμασμού και αποτροπιασμού στους πολίτες, που καθημερινά καταναλώνουν τόνους ειδήσεων και εικόνων.

Από τη μία μεριά ο Μιχάλης Πρωτοψάλτης, κάτοικος Κυθήρων και ιδιοκτήτης γερανού, ο οποίος χωρίς εδύτερη σκέψη προσέτρεξε να βοηθήσει συνανθρώπους του που βρίσκονταν σε ακραίο κίνδυνο.

Από την άλλη ο Ηλίας Μίχος, που κατηγορείται ότι βίαζε κατ’ εξακολούθηση και εξέδιδε 12χρονη κοπέλα στον Κολωνό.

Ακατανόητο

θα πουν πολλοί. Άλλοι θα πέσουν από τα σύννεφα!

Γεγονός όμως ότι οι δύο αυτοί διαφορετικοί άνθρωποι, που μοιράζονται την ίδια πατρίδα και είναι μέλη και προϊόντα της ίδιας κοινωνικής πραγματικότητας, εκπροσωπούν δύο κόσμους που συνενώνονται σε έναν. Τις δύο όψεις ενός νομίσματος, τα δύο πρόσωπα του θεού των αρχαίων Ρωμαίων, Ιανού.

Η αιώνια πάλη ανάμεσα στο Καλό και το Κακό

Η σύγχρονη ηρωική μορφή του Μιχάλη Πρωτοψάλτη, που βοήθησε ώστε 80 άνθρωποι να σωθούν από βέβαιο θάνατο, αποτελεί παράδειγμα προσφοράς και αλληλεγγύης. Ένας απλός άνθρωπος που δεν έθεσε παραμέτρους όταν κλήθηκε να αποφασίσει αν θα έπρεπε να συντρέξει συνανθρώπους του.

Πήρε τον γερανό του και βρέθηκε στην απόκρημνη ακτή, όπου δεκάδες μετανάστες ή πρόσφυγες – αλήθεια πόσο μετράει αυτό τη στιγμή του κινδύνου; – προσπαθούσαν να γαντζωθούν από τα αφιλόξενα βράχια, με τα κύματα να τους τραβούν στην άγρια θάλασσα και την αγωνία του θανάτου να παγώνει το μυαλό τους.

Ο κ. Πρωτοψάλτης βρέθηκε εκεί ως φορέας μίας πανάρχαιας αντίληψης, ενσταλλαγμένης στις ψυχές των ανθρώπων: της αλληλοβοήθειας και της φιλοξενίας. “Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε” είχε γράψει σε επιστολή του ο Απόστολος Παύλος, μεταφέροντας τα αρχαία ήθη στη χριστιανική εποχή.

Από την άλλη μεριά η σκοτεινή όψη του κόσμου μας, που αυτή τη φορά παίρνει τη μορφή ενός 53χρονου: του Ηλία Μίχου, που βρίσκεται στα χέρια των αρχών με βαρύτατες κατηγορίες, ότι βίαζε και εξωθούσε στην πορνεία ένα 12χρονο κορίτσι κάπου στα Σεπόλια.

Ένα σύγχρονο τέρας, μακριά από τις μυθικές μορφές της Χίμαιρας ή της Λερναίας Ύδρας, με τη μορφή ενός ανθρώπου. Ενός από εμάς.

Ο Μίχος – που φυσικά ακόμη βρίσκεται στο φάσμα του τεκμηρίου της αθωότητας – είναι ένας άνθρωπος οικογενειάρχης, νοικοκύρης. Με επιχείρηση, με κοινωνική δραστηριότητα, με σημαντικές γνωριμίες. Ένας άνθρωπος που μπορεί κάποιοι να θεωρούσαν μερικές συμπεριφορές του περίεργες ή ακόμη και προκλητικές, ωστόσο το προφίλ του δεν ξέφευγε από το πεδίο της κανονικότητας.

Άλλωστε ποιος ορίζει την κανονικότητα; Η γειτονιά, η οικογένεια, οι θεσμοί; Οι νόμοι θα λέγαμε.

Ο νόμος καλείται να αποκαταστήσει λοιπόν για ακόμη μία φορά τη διασαλευμένη τάξη.

Την τρομακτική εικόνα όμως ενός παιδιού βιασμένου κατ’ επανάληψη δεν μπορεί ούτε ο νόμος ούτε η συγκλονισμένη κοινή γνώμη να αντικρίσει. Και ας την προβάλλουν μερικοί δημοσιογραφίζοντες καννίβαλοι – καλοθελητές στο όνομα της ελευθερίας της έκφρασης και της προστασίας του μικρού κοριτσιού.

Δύο εικόνες – δύο κοινωνίες. Ή μήπως μία;