Μια συγγνώμη από τον… Τομ Χανκς!

Ο σπουδαίος ηθοποιός δίνει ένα ακόμα ρεσιτάλ με τον Όττο, αλλά οι Έλληνες κριτικοί τον θεωρούν «ρηχό»! Άραγε δεν ξέρουμε τι βλέπουμε ή δεν ξέρουμε τι διαβάζουμε;

Βγαίνοντας βουρκωμένος από την αίθουσα όπου παρακολούθησα την ταινία «Ένας Άνθρωπος που τον έλεγαν Όττο» με τον συγκλονιστικό Τομ Χανκς, αναρωτιόμουν αν ο γιαλός είναι στραβός ή στραβά αρμενίζουμε!

Αν είμαι τόσο άσχετος και τόσο απαίδευτος, αν χρειάζομαι οπωσδήποτε ενισχυτικά σεμινάρια!

Το ίδιο ακριβώς σκέφτονταν και οι υπόλοιποι εννέα της παρέας αλλά και οι

συνθεατές στην αίθουσα, που άρχισαν να χειροκροτούν με ενθουσιασμό στο τέλος της ταινίας.

Νιώσαμε τυχεροί που την είδαμε και δεν ακούσαμε τις κριτικές των ειδικών που ήταν μετριότατες και στην ουσία μας «υπεδείκνυαν» να την αγνοήσουμε !

Αν τις λαμβάναμε υπόψη –κάτι που παραλίγο να συμβεί αλλά κατάφερα να τους πείσω να πάμε- θα είχαμε χάσει μια υπέροχη ταινία την οποία θα θυμόμαστε για καιρό!

Και δεν ήταν μόνο η εκπληκτική ερμηνεία αυτού του αξεπέραστου οσκαρικού ηθοποιού που είναι απόλυτη εγγύηση και απογειώνει τον οποιοδήποτε ρόλο.

Είναι η γενικότερη ατμόσφαιρα της ταινίας, τα μηνύματα, οι διαρκείς εναλλαγές των συναισθημάτων, το σφίξιμο στην καρδιά αλλά και το αυθόρμητο γέλιο, η ονειρεμένηΜαριάναΤρεβίνιο στο ρόλο της Μαρισόλ, που έρχεται και κουμπώνει απόλυτα με τον Όττο.

Παρακαλούσαμε να μην τελειώσει αυτή η υπέροχη ταινία, ριμέικ του σουηδικού «Ο κύριος Όβε», που επίσης είχα παρακολουθήσει το 2016 (με τον Ρολφ Λάσγκαρντ στον κεντρικό ρόλο).

Το είχαν θάψει και τότε!

«Με μετρημένες, συνετές ανατροπές οδηγείται προς ένα προβλέψιμο φινάλε, βιάζεται όμως να πακετάρει άχαρα όλες τις σεναριακές εκκρεμότητές της, επιλέγοντας αδικαιολόγητα τη φοβισμένη λύση ενός χοντροκομμένου, εκβιαστικού χάπι εντ»

Αλήθεια; Και γιατί ο κόσμος έβγαινε συγκινημένος από τις αίθουσες, γεμάτος απ’ αυτό που είδε, ενθουσιασμένος στο έπακρο;

Το ίδιο συνέβη και τώρα!

«Είναι αναμενόμενα κι αμερικανικά προβλέψιμο», μας προειδοποίησαν οι ειδικοί!

Να μας γελούν όλους τα μάτια μας; Να μην ξέραμε τι είδαμε και τι εισπράξαμε;

«Αυτή είναι και η μεγαλύτερη αποτυχία των remake – όταν δεν καταφέρνουν να κάνουν μία ουσιαστική μεταφορά μιας ιστορίας στην δική τους κοινωνική πραγματικότητα, αλλά τσιμπολογούν στοιχεία από την αυθεντική ταινία και προβάλουν μία ξαναζεσταμένη εκδοχή. Με κύριο πιάτο, έναν σταρ για πρωταγωνιστή»

Να το παραδεχτούμε λοιπόν, αν έτσι πρέπει! Ότι όλοι είμαστε άσχετοι! Γιατί αυτό καταλάβαμε διαβάζοντας τις κριτικές! Και για την ταινία και για τον Τομ Χανκς που δίνει ρεσιτάλ!

«Όσο και να προσπαθεί όμως, ευλαβικά δοσμένος στο ρόλο του, η ερμηνεία αδυνατεί να τρυπήσει την περιρρέουσα μετριότητα που καταπνίγει από νωρίς κάθε καλή πρόθεση»

Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω τι δεν… κατάλαβα βλέποντας αυτή την υπέροχη ταινία!

«Το Ένας Άνθρωπος που τον Έλεγαν Όττο είναι ο ορισμός του προκατασκευασμένου δράματος που ξέρεις ακριβώς πως θα εξελιχθεί. Είναι ένα tearjerker χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις, προγραμματισμένο να γαργαλήσει του δακρυγόνους αδένες του πολύ γενικού κοινού»!

Α, σωστά. Ανήκουμε στο «πολύ γενικό κοινό» που δεν ξέρει!

Τότε δεν απομένει παρά αυτά τα παιδιά που κάνουν κριτικές, να διδάξουν τον (κάθε) Τομ Χανκς πώς να παίξει για να μην είναι ρηχός αλλά και τους σκηνοθέτες για να δίνουν πιο πειστικό αποτέλεσμα!

Τι σημαίνει δηλαδή «μια απελπιστικά προβλέψιμη επίκληση στο συναίσθημα»;

Θα έπρεπε οι ταινίες που βλέπει ο κόσμος να είναι βαθιάς διανόησης και κουλτούρας;

Γιατί ο κόσμος –προφανώς το… πολύ γενικό κοινό!- σηκώνεται και φεύγει στη μέση δίχως να αντέχει την τόσο βαθιά διανόηση!

Είναι σαν να γράφουμε ότι ο (μαγικός) τελικός του παγκοσμίου κυπέλλου στο Κατάρ δεν συγκίνησε το κοινό γιατί η Αργεντινή μετά το 2-0 που προηγήθηκε, χάθηκε από το γήπεδο, οπότε η ποιότητα έπεσε πολύ!

Εντάξει. Μπορεί να μην ξέρουμε τελικά από σινεμά και να συγκινούμαστε εύκολα. Το προτιμούμε όμως –αφού περάσαμε τόσο καλά- από το να βγάζουμε τις ταινίες μετριότατες.

Συγγνώμη κιόλας!

Και ναι, μια ακόμα συγγνώμη από τον Τομ Χανκς!