«Καιρός να ζήσουμε παιδί μου, ξημερώνει..»

2024, και η επικοινωνιακή πολιτική έχει επικρατήσει κατά κράτος της πολιτικής, της ιδεολογίας, η οποία χρόνια τώρα στον βωμό του βάρβαρου και επελαύνοντα νεοφιλελευθερισμού, δημιούργησε κυβερνήσεις διαφορετικών προελεύσεων, που παρουσίαζαν ελάχιστες προγραμματικές διαφορές.

Έτσι καταλήξαμε στο σήμερα, αφού προηγήθηκαν κρίσεις σφοδρές που καταρράκωσαν  το εισόδημα αλλά και την περηφάνια του λαού και μάθαμε πως υπάρχει και ένας άλλος δρόμος. Η επιστροφή της πολιτικής και των ιδεολογιών στο τραπέζι. Η ακροδεξιά με ύπουλο τρόπο και αρκετά πονηρό αυτοπρουσιάζεται ως κάτι αρκετά εναλλακτικό

και θεωρεί τον εαυτό της ως την αντιπρόταση διακυβέρνησης.

Πόσο σκοταδισμό χωράει αυτή η αποτύπωση της στιγμής; Και πόσο ταυτόχρονα θάρρος και ορμή πρέπει να δώσει σε όλες τις κεντροαριστερές προοδευτικές δημοκρατικές δυνάμεις να ενώσουν τις φωνές τους, τα προγράμματά τους και να παράξουν ένα χώρο, που θα είναι ικανός να εκφράσει ξανά τους δημοκρατικούς πολίτες και θα αντισταθεί σε αυτή την απολίτκ λαίλαπα, με στοιχεία μπόλικα alt – right.

Το εγχείρημα φαντάζει δύσκολο, αλλά οι αλλεπάλληλες κρίσεις, οικονομική, προσφυγική, υγειονομική απέδειξαν πως η χώρα και η Ευρώπη χρειάζονται εκείνες τις μεταρρυθμίσεις, που θα έχουν ως προτεραιότητα τους πολλούς και την ποιότητα της ζωής τους, και απέδειξαν πόσο αναγκαία είναι αυτή η αποκατάσταση της τάξης, στοχεύοντας ταυτόχρονα στην ουσιαστική εμβάθυνση της δημοκρατίας, με πυξίδα πάντα τον αρχικό σκοπό, την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Μια ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, που κάπου στο δρόμο χάθηκε και δημιούργησε μια Ευρώπη δύο ή και τριών ταχυτήτων, δημιουργώντας δικαιολογημένη αμφισβήτηση αλλά και ταυτόχρονα μονόδρομο για την επιμονή και της αλλαγής πλεύσης. Μιας αλλαγής πλεύσης, που αν δε γίνει τώρα, η Ευρώπη κινδυνεύει να μπει σε σκοτεινούς καιρούς.

Έτσι και στην χώρα μας απαιτούνται φιλοσοφικές και κοσμοθεωρητικές υπερβάσεις για να ξεφύγουμε από αυτή την επικοινωνιακή πολιτική, που επιτρέπει στη χώρα να έχει 1,5 κόμμα. Μια επικοινωνιακή πολιτική, που πάντα απολογείται και έχει αλλεργία στην πρόληψη και στην ουσιαστική παραγωγή πολιτικής και μεταρρυθμίσεων.

Αν αυτές υπερβάσεις επιτευχθούν τότε η χώρα μπορεί να ελπίζει, πως θα μπορεί να ανασάνει και να διαβεί σε εκείνο το μονοπάτι της προόδου, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της άμβλυνσης των κοινωνικών και των οικονομικών ανισοτήτων και η Ευρώπη θα είναι οχυρωμένη αρκετά να μπορεί να ατενίζει το μέλλον της με περισσότερο φως και αισιοδοξία, ώστε να ξανά γίνει ένας σοβαρός και υπολογίσιμος παίχτης στην παγκόσμια σκακιέρα.

*Ο Θανάσης Μυλιόρδος είναι μέλος τoυ Δικτύου Νεολαίας του ΠΑΣΟΚ-Κινήματος Αλλαγής και μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής της πολιτικής κίνησης «Ανανεωτική Αριστερά»