Μπάμπης, ένας θεατρίνος της κακιάς ώρας

Πλέον ας συνεχίσει τις παραστάσεις του σε ένα ανήλιαγο κελί, με ακροατήριο μερικές κατσαρίδες.

Ο… κύριος Μπάμπης λοιπόν, ο γνωστός… κύριος Μπάμπης, που ελπίζουμε να ταλαιπωρεί την ελληνική κοινωνία για λίγες μέρες ακόμα, μέχρι να ακουστεί η ετυμηγορία του δικαστηρίου.

Κι ύστερα, να χωθεί σε ένα –ει δυνατόν- ανήλιαγο κελί για πολλά-πολλά χρόνια, έχοντας εκεί την ευκαιρία να βελτιώσει την απαράδεκτη υποκριτική του ικανότητα. Κι αν ποτέ τα καταφέρει, να κάνει μονόπρακτα εκεί στη φυλακή, το νέο του σπίτι. Ίσως του πάει «Το ημερολόγιο

ενός τρελού», του Νικολάι Γκόγκολ ίσως «Οι δαίμονες» του Λαρς Νόρεν.

Ηθοποιός της κακιάς ώρας, ατσαλάκωτος βεβαίως, έτοιμος για σαπουνόπερα, έδωσε μια ακόμα παράσταση, που κράτησε σχεδόν δέκα ώρες!

Δέκα ώρες για να πείσει το δικαστήριο ότι ίσως και να είναι εκείνος το θύμα των περιστάσεων! Κακούργα ζωή!

Θύμα μιας γυναίκας που ασκούσε βία εναντίον του, που είχε πολύ συχνά εξάρσεις θυμού, που ήταν… τρελή κι αλλοπαρμένη, που λέει και το τραγούδι. Και γιατί τη σκότωσε; Γιατί… φοβήθηκε μήπως ο θυμός της στραφεί και εναντίον της κόρης τους, της μικρής Λυδίας! Φονιάς επειδή… «μήπως»!

Δεν παρέλειψε να αναφέρει ότι ο ίδιος ήταν ένας τέλειος σύζυγος! Εκεί επιστράτευσε το θέατρο του παραλόγου, αφού, όπως είπε, είχαν ένα ονειρεμένο γάμο, με μοναδική προτεραιότητα του την ευτυχία της γυναίκας του και της κόρης του. Επέμενε. Ότι οι τσακωμοί με την Καρολάιν διαρκούσαν ελάχιστα, κι αμέσως μετά παραμέριζαν τα πάντα και έκαναν σχέδια για το μέλλον τους. Δεν ντράπηκε να πει «αγκαλιά στον καναπέ»!

Ενεστώτα χρησιμοποιούσε στην απολογία του ο ξεδιάντροπος φονιάς, που για 37 ολόκληρες μέρες μετά τη δολοφονία της γυναίκας του έπαιζε θέατρο προσπαθώντας να παραπλανήσει τους πάντες! Το έκανε και στο δικαστήριο:

«Η Καρολάιν είναι ό,τι πιο όμορφο μου έχει συμβεί και είναι τέλεια μητέρα»!

Αυτό το «ό,τι πιο όμορφο» σκότωσε, ψάχνοντας πλέον αυτό που μπορεί να τον ρίξει στα μαλακά. Τον βρασμό ψυχής.

Επί πέντε ολόκληρες ώρες μιλούσε για την ομορφιά, την ευτυχία και την αγάπη που βίωνε ο ίδιος και η δολοφονημένη σύζυγός του. Πέντε ώρες!

Κι ύστερα, όταν έπρεπε να μιλήσει και για το έγκλημα, επέμενε ότι έφταιγε η… κακιά ώρα!

Αλλά όπως είπε η έμπειρη εισαγγελέας για την δακρύβρεχτη κατάθεση, «βλέπουμε έναν άνθρωπο ψυχρό, χωρίς συναίσθημα, βλέπω πρόθεση να πιάσετε την Καρολάιν στον ύπνο»

Του το είπε κατάμουτρα. Όχι θα τον… ντρεπόταν!

«Σαν να απολογείστε για ένα επεισόδιο ενδοοικογενειακής βίας. Προσπαθούσατε να τεντώσετε μια κατάσταση. Να δείξετε ότι υπήρχε μια επιδεινούμενη ένταση, ώστε να δικαιολογήσετε ένα βίαιο έγκλημα. Γνωρίζουμε από την ιατροδικαστική έκθεση ότι προσπαθούσατε εναγωνίως να σκοτώσετε. Δεν μπορεί σε αυτό το χρόνο να νομίζατε κάτι αντίθετο από αυτό που συνέβη. Δηλαδή ότι λιποθύμησε. Ακόμα και η χρήση του μαξιλαριού έχει έναν σκοπό, να μην ακούγεται. Άρα θέλω να καταλάβω αυτή την υπερδιέγερση. Εγώ μόνο έναν στρογγυλεμένο λόγο είδα…»

Έγινε απολύτως ξεκάθαρο ότι ο δολοφόνος προσπαθούσε να αποδείξει ότι υπήρχε βρασμός ψυχής και γι’ αυτό επέμενε σε κάτι συγκεκριμένο απευθυνόμενος στο δικαστήριο.

«Το ότι ήμουν συγχυσμένος είναι κάτι που δεν μπορείτε να αγνοήσετε. Με ένα παιδί στην αγκαλιά στις 4 το πρωί που πρέπει να κοιμηθεί»

Άκου εκεί «δεν μπορείτε να το αγνοήσετε»! Ποιο; Ότι ο συγχυσμένος σκοτώνει;

Αυτός ο θεατρίνος της κακιάς ώρας, ένας ξεκάθαρα στυγνός δολοφόνος, ένας εγωπαθής φονιάς,  ένας νάρκισσος που του αρέσει να κάνει σόου, δεν μπορεί να κοροϊδέψει κανέναν.

Κι ο βρασμός που ψάχνει, υπάρχει μόνο στον… βραστήρα. Του αξίζει να πάρει ένα ανήλιαγο κελί χωρίς κανένα ελαφρυντικό. Εκεί, μπορεί να συνεχίσει τις θεατρικές παραστάσεις του με ακροατήριο μερικές κατσαρίδες.

Βέβαια το αδικοχαμένο κορίτσι που υπέφερε τα πάνδεινα στα χέρια του δεν θα γυρίσει ποτέ πίσω. Αλλά τουλάχιστον ο φονιάς της να πληρώσει και να τιμωρηθεί όπως του αξίζει, χωρίς το παραμικρό ελαφρυντικό.