Αντώνης Λουδάρος: «Στο στριπτίζ συνειδητοποιώ ότι έχω ξεχάσει να βάλω το κόκκινο στρινγκ»

Tο πιο αστείο περιστατικό που του έτυχε στην παράσταση κατά την χειμερινή περίοδο στο θέατρο Βέμπο, αποκάλυψε ο Αντώνης Λουδάρος που μίλησε στο περιοδικό Λοιπόν και τον δημοσιογράφο Παναγιώτη Βαζαίο.

«Άντρες με τα όλα τους» μετά την επιτυχία στο θέατρο «Βέμπο» ξεκινάτε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα…

Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος γι’ αυτό. Περιμένω με χαρά να ξεκινήσουμε τις παραστάσεις. Θα παίξουμε σε πολλές πόλεις και θα προσπαθήσω να κάνω και καμιά βουτιά παράλληλα αν προλάβω βέβαια, γιατί κάθε μέρα θα είμαστε και σε άλλον προορισμό.

Είναι μια παράσταση που έχει πάρα πολύ γέλιο αλλά και ευαίσθητα στοιχεία. Είναι ένα αγαπημένο έργο, σε νέα διασκευή, είναι ολοκαίνουργιο απλά η αφορμή είναι ίδια.

Συγκεκριμένα είναι 6 άντρες απελπισμένοι και αποφασίζουν να κάνουν στριπτίζ. Όλος ο θίασος είναι εξαιρετικός και σίγουρα όσοι έρθουν να την παρακολουθήσουν θα περάσουν υπέροχα.

Μίλησε μας για τον ρόλο σου…

Εγώ κάνω τον Μάρκο, είναι ένας ωραίος συναισθηματικός τύπος, έχει καλοσύνη, αγάπη, χιούμορ και είναι ο τύπος που θέλεις να έχεις στην παρέα σου.

Ωστόσο, δεν τα πάει καλά στα οικονομικά του -τι πρωτότυπο (γέλια) – με αποτέλεσμα να τον παίρνει η κάτω βόλτα.

Είναι απελπισμένος και αποφασίζει να πάρει μέρος σε αυτή την σειρά εμφανίσεων που κάνουν αντρικό ερασιτεχνικό στριπτίζ.

Διαδραματίζεται στο τώρα, δηλαδή την ζωή μας μετά την πανδημία και θα ταυτιστεί ο θεατής με τα «χάλια» μας. Ο ρόλος μου αρέσει πάρα πολύ και συνδυάζει την κωμωδία με συγκινητικές στιγμές, μου αρέσει που «ακουμπάω» κοινωνικά θέματα.

Ποιο είναι το πιο αστείο περιστατικό που σου έχει συμβεί κατά την διάρκεια της παράστασης;

Έχουν συμβεί δύο – τρία περιστατικά που θυμάμαι έντονα. Παίζουμε κανονικά την παράσταση και στο τέλος πριν το στριπτίζ φοράμε ένα παντελόνι, από μέσα ένα λευκό σωβρακάκι και από κάτω ένα κόκκινο στρινγκ.

Παίζουμε τη σκηνή και συνειδητοποιώ ότι μέσα από το λευκό σωβρακάκι δεν φοράω τίποτα, είμαι γυμνός γιατί έχω ξεχάσει να βάλω το κόκκινο στρινγκ.

Φτάνουμε στη στιγμή που πρέπει να τα βγάλω και εκείνη την ώρα θέλω ν’ ανοίξει η γη να με καταπιεί! Με κοιτάει ο υπόλοιπος θίασος και δεν ήξεραν τι έχω πάθει.

Τελικά έμεινα μόνο με το λευκό σωβρακάκι και έφυγα με τρόπο από το σκηνή χωρίς να το αντιληφθούν οι θεατές.

Ένα άλλο που θυμάμαι είναι το εξής: Ένα βράδυ βγαίνω και λέω «τώρα ήρθε η μεγάλη στιγμή, για εσάς και μόνο για εσάς θα τα βγάλουμε όλα». Και πετάγεται ένας κύριος: «Σιγά μωρέ, τι θα κάνετε…».

Του λέω: «Αλήθεια; Αν τολμάς, καν’ το κι εσύ μαζί μας». Σε πληροφορώ, λοιπόν, ότι άρχισε να γδύνεται μαζί μας από τη θέση του. Γδύθηκε από τη μέση και πάνω κι έγινε χαμός από τα γέλια και τα χειροκροτήματα.

Στο φινάλε βέβαια τον ανεβάσαμε κι αυτόν στη σκηνή, χαιρετηθήκαμε, βγάλαμε φωτογραφίες. Μια άλλη μέρα, μια κυρία ενθουσιάστηκε τόσο που ανέβηκε επάνω στη σκηνή για να μας βάλει χρήματα μέσα από τα εσώρουχα! Ερχόταν προς εμένα με φόρα με ένα πεντάευρω στο χέρι. Της λέω: «Καλά για πέντε ευρώ μ’ έχεις»; Και πέφτει όλο το θέατρο κάτω από τα γέλια!