Η μελαγχολία του κλόουν

Ανήκω στους τυχερούς που τον πρόφτασαν με μαλλιά. Συμφοιτητή τον είχα στη Νομική στα τέλη των ’80ς – ένα ζωηρό παιδί θυμάμαι που δεν το χώραγε ο τόπος, ούτε τα μαθήματα γούσταρε ούτε τις καταλήψεις, το θέατρο τον ενδιέφερε, ο κινηματογράφος, η προχωρημένη μουσική, όνειρο είχε να γυρίσει την Ευρώπη με ώτο-στοπ, έστω με το τρένο… Στο τρίτο έτος εγκατέλειψε τα ποινικά και τις δικονομίες. Γράφτηκε σε μια δραματική σχολή.