Αφιέρωμα: αυτά είναι τα supercars που δε θυμάται πλέον κανένας

MCA Centenaire (1992)

Έμοιαζε με kit car, η σχεδίασή της ήταν κάπως αλλόκοτη, ωστόσο η Centenaire είχε τιμή 500.000 $ όταν παρουσιάστηκε το 1992. Φορώντας κινητήρα Lamborghini V12 στο κέντρο, η MCA σχεδιάστηκε από τον ιταλικό οίκο Castagna, αλλά στην παρουσίασή της στον Τύπο στο Μονακό δεν επιτρεπόταν σε κανέναν να την οδηγήσει. Υποστηρίζεται ότι κατασκευάστηκαν έξι, με την εταιρία να προσπαθεί ακόμη να προκριθεί ώστε να συμμετάσχει στο Le Mans του 1993, με καταστροφικά 

Cizeta V16 (1989)

Αν τα υπεραυτοκίνητα είναι ακραία, αυτό πρέπει να είναι το απόλυτο, χάρη σε έναν θεότρελο 16κύλινδρο κινητήρα 5.995 κ.εκ. – τοποθετημένο εγκάρσια! Δεν είναι περίεργο που η Cizeta ήταν τόσο φαρδιά: έπρεπε να χωρέσει οκτώ κυλίνδρους στο πλάτος της. Με 560 ίππους στις ιλιγγιώδεις 8.000 σαλ., ο ήχος της προκαλούσε δέος στο τέρμα γκάζι, με 64 βαλβίδες να ανεβοκατεβαίνουν μανιασμένα. Λεγόταν ότι η V16T μπορούσε να φτάσει τα 330 χλμ/ώρα , αλλά αφού κανείς δεν δοκίμασε ποτέ επίσημα το αυτοκίνητο, ποιος ξέρει; Παρά το πρωτότυπο που εμφανίστηκε το 1989, τα πρώτα αυτοκίνητα ήταν έτοιμα το 1992, ενώ η τελευταία κατασκευάστηκε το 2003.

Panther Six (1977)

Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 υπήρχε μια αφίσα αυτού του θεότρελου supercar σε κάθε τοίχο πιτσιρικά που γούσταρε γκάζια. Με τη διάταξη των έξι τροχών κι έναν twin-turbo Cadillac V8 8.2 λίτρων που κρεμόταν στο πίσω μέρος, ήταν ένα πραγματικό τέρας. Κατασκευάστηκαν μόνο δύο, το καθένα υποτίθεται ικανό να επιταχύνει πάνω από τα 320 χλμ/ώρα, αν και κανείς δεν κατάφερε ποτέ να το επιβεβαιώσει αυτό. Το ένα Six έχει αποκατασταθεί και λέγεται ότι ακόμα κυκλοφορεί κάπου στην Ευρώπη, ενώ το μοντέλο που παρέλαυνε στις εκθέσεις αυτοκινήτου εξαφανίστηκε πριν από χρόνια από προσώπου γης και κρύβεται κάπου στη Μέση Ανατολή, στο γκαράζ κάποιου ντόπιου μεγιστάνα.

Mosler MT900 (2001)

Σχεδιαστικά έμοιαζε σαν να έχεις πάρει στοιχεία από κάθε διαθέσιμο supercar και να τα πέταξες μες στο μπλέντερ. Το Mosler MT900 μοιάζει με μια κακόγουστη αντιγραφή κι αυτό εκτίνεται και στα μηχανικά του μέρη: στο κέντρο βρίσκεται ένας V8 από Corvette Z06 V8, που στέλνει την ισχύ του στους πίσω τροχούς μέσω ενός κιβωτίου ταχυτήτων από Porsche 911 GT2. Εξελίχθηκε στις πίστες, το αμάξωμα του Mosler από ανθρακονήματα ήταν γεμάτο με τεχνολογία αιχμής, όπως ελατήρια τιτανίου στην ανάρτηση, υποπλαίσια εξαιρετικά λεπτών αλλά ανθεκτικών τοιχωμάτων και τροχούς μαγνησίου. Γι’ αυτό ήταν τόσο γρήγορο. Έπιανε τα 100 μίλια/ώρα από στάση (160 χλμ/ώρα) σε μόλις 6.5 δευτερόλεπτα.

Weber Faster One (2008)

Η ελβετική αυτοκινητοβιομηχανία Weber το ονόμασε Faster One, αλλά ένα πιο εύστοχο όνομα θα ήταν Ugly One. Σίγουρα δεν περνούσε από πουθενά απαρατήρητο. Στο κέντρο φώλιαζε ένας twin-turbo V8 κινητήρας 7.0 λίτρων, με απόδοση 900 ίππους. Ως αποτέλεσμα, το αυτοκίνητο διαφημίστηκε ως ικανό να επιταχύνει πάνω από τα 400 χλμ/ώρα – όχι ότι κανείς το επιβεβαίωσε στην πράξη. Το Faster One διέθετε ένα εξαιρετικά ελαφρύ αμάξωμα από ανθρακονήματα και κεραμικά φρένα, ενώ ο προαιρετικός εξοπλισμός περιλάμβανε σύστημα πολυμέσων με πρόσβαση στο Διαδίκτυο και τηλεόραση, καταγραφικό δεδομένων για να βλέπετε τι κάνατε στην πίστα, ενώ υπήρχαν τέσσερα ντεπόζιτα καυσίμου για να χορτάσει ο αδηφάγος V8.

B Engineering Edonis (2001)

Μετά τη χρεοκοπία της Bugatti Automobili SpA το 1995, μια χούφτα πρώην εργαζομένων της εταιρίας σχημάτισαν μία καινούρια με την ονομασία B Engineering υπό τη χρηματοδότηση του Jean-Marc Borel, πρώην αντιπροέδρου της Bugatti και συγγραφέα πολλών βιβλίων για Lamborghini. Η σημασία του γράμματος “B” δεν είναι ιδιαίτερα καλά τεκμηριωμένη: μπορεί να προέρχεται από το αρχικό γράμμα τόσο της Bugatti, ίσως όμως και του Borel. Κατά τη δημοπρασία των περιουσιακών στοιχείων της Bugatti, η B.Engineering αγόρασε μέρος του αποθέματος ανταλλακτικών που χρησιμοποιούνταν στην παραγωγή του supercar EB110, συμπεριλαμβανομένων των κινητήρων και 17 ημιτελών μονοκόκ πλαισίων. Ο Nicola Materazzi ανέλαβε να σχεδιάσει ένα ελκυστικό αμάξωμα, ενώ ο κινητήρας υπερκυβίστηκε από τα 3.5 στα 3.75 λίτρα, αποδίδοντας πλέον 680 ίππους στις 8.000 σαλ. και 735 Nm ροπής στις 3.200 σαλ. Το σύστημα τετρακίνησης που χρησιμοποιήθηκε στην EB110 αντικαταστάθηκε από σύστημα κίνησης στους πίσω τροχούς μειώνοντας το βάρος κατά 70 κιλά.

Η B Engineering σχεδίαζε να κατασκευάσει 21 αυτοκίνητα με τιμή περίπου 760.000 €, αλλά το 2018 (ναι, 17 ολόκληρα χρόνια μετά την επίσημη παρουσίαση) το project σταμάτησε και πουλήθηκε στην αμερικανική εταιρία Casil Motors.

Laraki Fulgura (2002)

Την επόμενη φορά που θα σας ζητηθεί να ονομάσετε ένα μαροκινό μοντέλο, ορίστε η απάντησή σας. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης το 2002, η Laraki παρουσίαζε ένα εντελώς επανασχεδιασμένο supercar κάθε χρόνο μέχρι που τελικά εγκατέλειψε την προσπάθεια το 2005. Σχεδιασμένη για να αντιμετωπίσει καθαρόαιμα όπως η Lamborghini Murcielago, η αρχική Fulgura ήταν αντίγραφο της Ferrari 360. Το Maranello πρέπει να έβραζε εκείνη την περίοδο. Η Laraki φορούσε έναν V12 6.0 λίτρων 680 ίππων της Mercedes με τέσσερα turbo, ικανό να της προσδώσει τελική ταχύτητα άνω των 350 χλμ/ώρα – αλλά στα 500.000 ευρώ δεν υπήρξε κανείς ενδιαφερόμενος.

Invicta S1 (2003)

Αυτό το αυτοκίνητο συνόψιζε όλα όσα είναι υπέροχα στις μικρές βρετανικές αυτοκινητοβιομηχανίες, όλους εκείνους τους τύπους σε υπόστεγα που δίνουν μορφή σε ένα ακόμη υπεραυτοκίνητο, γαρνίροντάς το με απίθανους ισχυρισμούς σχετικά με τις επιδόσεις και τους αριθμούς παραγωγής (Σπύρος λαμβάνει;). Το Invicta ήταν ιδιαίτερα συναρπαστικό από αυτή την άποψη. Πρόσφερε πληθώρα κινητήρων, από σχετικά ήπιες (320 ίππους) έως πραγματικά άγριες (600 ίππους) εκδόσεις, με τις ελπίδες να πωλούνται 20 αυτοκίνητα κάθε χρόνο. Αλλά με τόσα supercars στην πιάτσα από παραδοσιακούς και καταξιωμένους κατασκευαστές, η Invicta πέρασε απαρατήρητη κι έσβησε αθόρυβα λίγα χρόνια μετά την άφιξή της το 2003. Τώρα, αν googlάρετε Invicta S1, θα σας βγάλει χαριτωμένα ρολόγια χειρός. Κάτι είναι κι αυτό…

Gumpert Apollo (2005)

Οι Roland Gumpert και Roland Mayer συνεργάστηκαν για να κατασκευάσουν ένα υπεραυτοκίνητο με φτερά γλάρου που χρησιμοποιούσε έναν twin-turbo V8 4.2 λίτρων της Audi, τοποθετημένο στο κέντρο ενός ατσάλινου χωροδικτυώματος, ντυμένο με αμάξωμα είτε από glassfibre είτε από ανθρακονήματα. Οι αγοραστές μπορούσαν να επιλέξουν αν το Apollo τους θα είχε 650 ή 700 ίππους, αλλά υποτίθεται ότι ακόμα κι η μικρή έκδοση είχε τελική 360 χλμ/ώρα. Υπολογίζεται ότι κατασκευάστηκαν περισσότερα από 40 Apollo πριν η Gumpert σταματήσει τις εργασίες της το 2013.

Ronn Scorpion (2009)

Όταν ο Ronn Maxwell παρουσίασε το supercar Scorpion στην έκθεση Top Marques το 2009 στο Μονακό, δεν θα μπορούσε να έχει επιλέξει χειρότερο timing. Η παγκόσμια οικονομική κρίση μόλις είχε χτυπήσει την πόρτα κι όσοι ήθελαν τέτοια αυτοκίνητα δεν μπορούσαν πλέον να τα αγοράσουν – αυτοί που μπορούσαν να τα αγοράσουν, δεν τα ήθελαν. Στο Scorpion τοποθετήθηκε ένας twin-turbo V6 3.5 λίτρων 450 ίππων από την Acura TL, ο οποίος χρησιμοποιούσε έγχυση υδρογόνου για τη βελτίωση της καύσης, ώστε να μειώσει την κατανάλωση και τις εκπομπές. Υποσχόταν τελική ταχύτητα άνω των 320 χλμ/ώρα, επιτάχυνση 0-60 μίλια/ώρα (96 χλμ/ώρα) σε μόλις 3.5 δευτερόλεπτα και ταυτόχρονα κατανάλωση κάτω από 6 λίτρα. Το αρχικό πρωτότυπο ήταν το μοναδικό Scorpion που κατασκευάστηκε, αφού δεν έπεισε κανέναν να βάλει το χέρι στην τσέπη. Ο Maxwell αναγκάστηκε να κλείσει την επιχείρησή του – αν και στη συνέχεια ίδρυσε τη Ronn Motor Group το 2015 με στόχο να παρουσιάσει ένα ολοκαίνουριο Scorpion.

Spiess TC522 (1992)

Είστε μια γερμανική εταιρία που είναι γνωστή για την κατασκευή βιομηχανικών μετασχηματιστών, ποιο θα είναι το επόμενο βήμα σας; Μα να φτιάξετε ένα supercar! Με έναν twin-turbo V8 5.7 λίτρων, οι 500 ίπποι κι η κολοσσσιαία ροπή ήταν σοβαρά νούμερα το 1992. Με αμάξωμα από ανθρακονήματα, εξάρι χειροκίνητο κιβώτιο και σχεδίαση πραγματικού supercar (με εξαίρεση τα θλιμμένα φώτα), το Spiess υπέφερε από το πανάρχαιο πρόβλημα που επηρεάζει όλους τους νέους κατασκευαστές supercar: πώς θα πείσουν τους αγοραστές να προτιμήσουν μια άγνωστη εταιρία από τις καθιερωμένες μάρκες. Με το TC522 να κοστίζει 362.000 £, δεν αποτελεί έκπληξη ότι το project πέθανε πριν καν ξεκινήσει.

Lister Storm (1993)

Η Lister έφτιαξε όνομα με τα αγωνιστικά GT της, αλλά κατασκευάστηκαν και τέσσερα Lister Storm δρόμου, εκ των οποίων τα τρία σώζονται ακόμα. Το καθένα τροφοδοτείται από έναν V12 της Jaguar, χωρητικότητας 7.0 λίτρων. Με 553 ίππους και 790 Nm ροπής, το Storm θεωρήθηκε το ταχύτερο τετραθέσιο παραγωγής στον κόσμο εκείνη τη στιγμή – αν κι είχε τα κιλάκια του (1.664), η Lister ανακοίνωνε τελική ταχύτητα 335 χλμ/ώρα κι επιτάχυνση από στάση στα 60 μίλια/ώρα (96 χλμ/ώρα) σε 4.1 δευτερόλεπτα.

Gigliato Aerosa (1994)

Αν κι η Gigliato ήταν μια ιαπωνική εταιρία, επέλεξε ιταλική ονομασία και σχεδίαζε να δραστηριοποιηθεί στο Ηνωμένο Βασίλειο ώστε να γίνει σοβαρός αντίπαλος των καθιερωμένων ιταλικών καροσερί. Όλα αυτά συνέβησαν το 1994, όταν παρουσιάστηκε το αρκετά ελκυστικό Aerosa, με έναν τρίλιτρο V6 της Ford στο κέντρο. Η Gigliato  υποσχόταν 300 αξιόπιστους ατμοσφαιρικούς ίππους, ενώ αργότερα θεώρησαν πιο σωστό να φορέσει κάτι δυνατότερο και με περισσότερα κυβικά: τον V8 της Mustang. Η Lamborghini θα βοηθούσε στο στήσιμο και στη συναρμολόγηση και το Aerosa θα αποτελούσε έναν ελπιδοφόρο ανταγωνιστή για τη Ferrari 355, αλλά δυστυχώς δεν προχώρησε.

Lotec C1000 (1995)

Ένας μεγιστάνας από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ζήτησε από τη Lotec (που μέχρι τότε ασχολείτο μόνο με αγωνιστικά) να του φτιάξει το πιο γρήγορο αυτοκίνητο στον κόσμο κι η C1000 είναι αυτό που προέκυψε. Με πλαίσιο από ανθρακονήματα, σταματάει τη ζυγαριά στα μόλις 1.080 κιλά. Αν δε σας λέει κάτι το νούμερο, σκεφτείτε το ως βάρος παραπλήσιο με ενός Mazda Miata. Στη συνέχεια, η Lotec τοποθέτησε έναν V8 5.6 λίτρων που προερχόταν από τη Mercedes-Benz, αφού πρώτα όμως κούμπωσε ένα ζευγάρι τουρμπίνες της Garrett. Με την απόδοση να φτάνει πλέον τους 1.000 ίππους, όλη αυτή η δύναμη στελνόταν στους πίσω τροχούς μέσω ενός αγωνιστικού κιβωτίου πέντε ταχυτήτων της Hewland.

Κοστολογήθηκε στα 3.4 εκατομμύρια δολάρια κι η Lotec δήλωσε ότι μπορούσε να επιταχύνει μέχρι τα 431 χλμ/ώρα. Πρόκειται για ένα εξωπραγματικό νούμερο για την εποχή, σκεφτείτε ότι βρισκόμαστε μόλις τρία χρόνια μετά από τη McLaren F1 με την τελική ταχύτητα των 240.1 μιλίων (386.4 χλμ/ώρα), αλλά δυστυχώς πρόκειται για μία δήλωση που δεν έχει επαληθευτεί στην πράξη. Τα επίσημα νούμερα επιδόσεων κάνουν λόγο για επιτάχυνση 0-100 χλμ/ώρα σε 3.2 δευτερόλεπτα και 0-200 σε 8″. Φτιάχτηκε μόνο ένα μοντέλο και συμπτωματικά φοράει πωλητήριο. Βρε λες;

Parradine 525S (2000)

Εντάξει, δε μοιάζει ακριβώς με supercar, αλλά με τον κομπρεσοράτο V8 των 4.6 λίτρων της Ford, 525 ίππους, 625 Nm ροπής, όλα στους πίσω τροχούς και 1.350 κιλά βάρος, θα είχε supercar επιδόσεις. Κι όντως, η Parradine έκανε λόγο για επιτάχυνση 0-60 μίλια/ώρα (96 χλμ/ώρα) σε μόλις 3.8 δευτερόλεπτα και τελική ταχύτητα 328 χλμ/ώρα. Η άλλη ιδιαιτερότητα ήταν ότι αντί για καθρέπτες, είχε κάμερες κι οθόνες, μια πρωτοτυπία που δε δουλεύει σωστά ούτε σήμερα (βλέπε Honda e), φανταστείτε τότε.

Icona Vulcano (2013)

Όταν το πρωτότυπο Icona Vulcano αποκαλύφθηκε το 2013 στην έκθεση κινητήρων της Σαγκάης, διέθετε ένα κινητήριο σύνολο 950 ίππων που αποτελούνταν από έναν βενζινοκινητήρα V12 790 ίππων κι έναν ηλεκτροκινητήρα 160 ίππων. Μέχρι το 2015 αυτό είχε αντικατασταθεί από έναν υπερτροφοδοτούμενο V8 6.2 λίτρων που προμήθευε η General Motors και είχε ισχύ 670 ίππων – αλλά με δυνατότητα αναβάθμισης ως τους 1.000 ίππους. Η άλλη μεγάλη αλλαγή για το 2015 ήταν η μετάβαση στο αμάξωμα από τιτάνιο – το πρώτο αυτοκίνητο που θα διέθετε τέτοια κατασκευή. Έκτοτε δεν ξανακούσαμε τίποτα για δαύτο.

Isdera Imperator (1984)

Η Mercedes δαπάνησε έξι χρόνια δημιουργώντας το πρωτότυπο CW311, το οποίο αποκαλύφθηκε το 1978 – αλλά δεν είχε σχέδια να βγάλει το αυτοκίνητο στην παραγωγή. Ήταν κρίμα γιατί υπήρχαν πολλοί αγοραστές που επιθυμούσαν να αποκτήσουν μία τέτοια Mercedes, έτσι ο Eberhard Schulz, σχεδιαστής της CW311, αποφάσισε να την κατασκευάσει ο ίδιος υπό τα σήματα της μάρκας Isdera. Ονόμασε το υπεραυτοκίνητό του Imperator και πρόσφερε επιλογή από κινητήρες V8 διαφόρων κυβισμών: 5.0, 5.6 ή 6.0 λίτρων με μέγιστη ισχύ έως και 390 ίππους και τελική ταχύτητα ως 285 χλμ/ώρα.

Η παραγωγή διήρκεσε μέχρι το 1993, όταν η Isdera κατέρρευσε, αλλά μέχρι τότε είχαν κατασκευαστεί 30 Imperator. Περιστασιακά βγαίνουν προς πώληση κοστίζοντας περί τις 400.000 £.

Spyker C12 Zagato (2009)

Μέχρι να εμφανιστεί η C12 Zagato, όλες οι Spyker είχαν κινητήρα V8 που προερχόταν από την Audi. Η C12 όμως διέθετε ένα W12 (επίσης κατασκευής Audi), αλλά με τιμή 495.000 € φαίνεται ότι δεν υπήρχαν πολλοί αγοραστές πρόθυμοι να υπογράψουν την επιταγή και να δώσουν τόσα χρήματα για ένα ολλανδικό υπεραυτοκίνητο – στην παρουσίαση της C12 Zagato, η Spyker ανακοίνωσε ότι η παραγωγή θα περιοριζόταν σε 24 παραδείγματα. Τελικά δε βρέθηκε κανείς τόσο θαρραλέος, οπότε η μοναδική C12 που κατασκευάστηκε ποτέ ήταν το εκθεσιακό αυτοκίνητο.

Jaguar XJR-15 (1990)

Την ίδια περίοδο που η Jaguar ξεκινούσε το project της XJ220, εξέλισσε άλλο ένα supercar, την XJR-15. Ενώ αρχικά είχαν αναγγείλει ότι η XJ220 θα φορούσε έναν V12, στην πράξη έλαβε έναν διτούρμπινο V6 – η XJR-15 όμως δεν αντιμετώπισε τέτοιες περικοπές: φόρεσε όντως μοτέρ με δώδεκα κυλίνδρους και με 450 ίππους την εκτόξευε στα 300+ χλμ/ώρα.

Κατασκευάστηκαν μόλις 50, οι περισσότερες για ένα αγωνιστικό Ενιαίο πρωτάθλημα που ονομαζόταν Jaguar Sport Intercontinental Challenge, αλλά μερικές βρήκαν τον δρόμο τους για τον… δρόμο. Πρόσφατα μάλιστα δημοσιεύσαμε ένα άρθρο για μια XJR-15 που είναι η απόλυτη garage queen. Κάποιος την αγόρασε και την αποθήκευσε, χωρίς να έχει βάλει μπρος ποτέ της! Πουλήθηκε για 1.270.000 $ στη Florida. Το 2004, η XJR-15 επρόκειτο να αναβιώσει από την JaguarSport με κινητήρα AJ-V8, αλλά αυτή τη φορά το project ακυρώθηκε.

Bitter Tasco (1991)

Η εταιρία του Erich Bitter είναι περισσότερο γνωστή για τα ιδιαίτερα αμαξώματα που φοράει σε διάφορα Opel, όπως το SC, αλλά κάποια στιγμή σκέφτηκε να φτιάξει κάτι δικό της, οπότε και προέκυψε το Tasco. Κατασκευάστηκε σε συνδυασμό με την MGA Developments και παρουσιάστηκε στην έκθεση αυτοκινήτου της Φρανκφούρτης το 1991. Είχε σχεδιαστεί για να μπορεί να φορέσει κινητήρες V8, V10 (όπως αυτός του Viper) και V12 αλλά παρά τα ιαπωνικά κεφάλαια που στήριξαν το project, τελικά κατασκευάστηκε μόνο ένα στατικό πρωτότυπο, το οποίο δε φορούσε κινητήρα. Τι ειρωνεία…

Kodiak F1 (1983)

Το 1983, ο Σέρβος Mladen Mitrovic αποκάλυψε ένα υπεραυτοκίνητο στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Φρανκφούρτης, το οποίο υποτίθεται ότι θα υπερτερούσε κάθε άλλου τετράτροχου δημιουργήματος μέχρι εκείνη την εποχή. Με 320 ίππους από τον Chevrolet V8 των 5.4 λίτρων, η F1 είχε σχεδίαση εμπνευσμένη από τη C-111 της Mercedes με φτερά γλάρου. Ο πατρόνος της δήλωνε ότι θα μπορούσε να γυρίζει όλη τη μέρα με 270 χλμ/ώρα στο κοντέρ, με απόλυτη ασφάλεια κι αξιοπιστία. Οι μεταγενέστερες εκδόσεις θα χρησιμοποιούσαν έναν V8 5.6 λίτρων της Mercedes – αλλά ουπς, δεν υπήρχαν μεταγενέστερες εκδόσεις!

Volkswagen W12 (1997)

Όταν η VW αποκάλυψε την W12 coupe των 5.6 λίτρων στην έκθεση αυτοκινήτου του Τόκιο το 1997, υποστήριξε ότι το αυτοκίνητο θα έβγαινε στην παραγωγή εάν η αποδοχή από το κοινό ήταν ευνοϊκή. Και πράγματι, το κοινό αγκάλιασε την προσπάθεια, οπότε η VW απάντησε αποκαλύπτοντας ένα roadster W12 στην έκθεση αυτοκινήτου της Γενεύης το 1998. Το πρωτότυπο κατέρριπτε σωρεία ρεκόρ ταχύτητας κι εξελίχθηκε περαιτέρω με κινητήρα 6.0 λίτρων, αποδίδοντας 600 ίππους κι έχοντας τελική ταχύτητα που άγγιζε τα 350 χλμ/ώρα.

Στην έκθεση αυτοκινήτου της Γενεύης το 2002, η VW παρουσίασε ένα αναθεωρημένο W12 coupe , αλλά μέσα σε λίγους μήνες το project ακυρώθηκε για χάρη κάποιων άλλων supercars υπό τον ευρύτερο Όμιλο της Volkswagen, που άκουγαν στο όνομα Veyron.

Joss JP1 (2004)

Όταν το Joss JP1 παρουσιάστηκε σε διάφορες εκθέσεις αυτοκινήτου στην Αυστραλία το 2004, τα πράγματα έμοιαζαν πολλά υποσχόμενα. Το πρωτότυπο μαγνήτιζε τα βλέμματα και φαινόταν καλοφτιαγμένο, συν ότι ήταν πολύ γρήγορο χάρη στον V8 των 6.8 λίτρων. Με 500 ατμοσφαιρικούς ίππους και 650 Nm ροπής στους πίσω τροχούς μέσω ενός χειροκίνητου κιβωτίου πέντε σχέσεων της Porsche, υποσχόταν μια αγνή ανόθευτη οδηγική εμπειρία. Αλλά η εταιρία δεν είχε τα απαραίτητα κεφάλαια για να βγάλει το αυτοκίνητο στον δρόμο και παρ’ όλο που πραγματοποιήθηκε μια απόπειρα crowdfunding το 2014, το JP1 και πάλι δε βρήκε πρόσφορο έδαφος.

Dauer 962 (1993)

Ο Jochen Dauer συνεργάστηκε στενά με την Porsche στο αγωνιστικό της πρόγραμμα, επομένως γνώριζε αρκετά καλά την 962, η οποία ήταν ένα επιτυχημένο αγωνιστικό με διακρίσεις στις 24 Ώρες του Le Mans. Ο Dauer πήρε ένα γνήσιο σασί 962 και το έντυσε ξανά με ανθρακονήματα κι αμάξωμα kevlar, με βελτιωμένη αεροδυναμική σε σύγκριση με το πρωτότυπο.

Εφοδιασμένη με έναν twin-turbo flat-six 3.0 λίτρων κι απόδοση 730 ίππων, η 962 του Dauer ήταν τερατωδώς γρήγορη και με τιμή περίπου 700.000 £ όταν ήταν καινούρια, κατασκευάστηκαν μόλις 13.

Exagon Furtive e-GT (2010)

Το Exagon Furtive e-GT παρουσιάστηκε ως πρωτότυπο στην έκθεση αυτοκινήτου του Παρισιού το 2010, ενώ δύο χρόνια αργότερα παρουσιάστηκε το αυτοκίνητο παραγωγής. Περισσότερο ένα grand tourer παρά πραγματικό υπεραυτοκίνητο, το Exagon ήταν ένα αμιγώς ηλεκτρικό γαλλικό μοντέλο που ισχυρίστηκε ότι ήταν ικανό να φτάσει τα 250 χλμ/ώρα χάρη σε ένα ζευγάρι υδρόψυκτων ηλεκτροκινητήρων που απέδιδαν συνδυασμένη μέγιστη ισχύ 402 ίππων. Επιτάχυνε από στάση στα 100 χλμ/ώρα σε μόλις 3.5 δευτερόλεπτα, ενώ η μπαταρία των 53 kWh χάριζε αυτονομία 360 χιλιομέτρων. Η εταιρία υποσχόταν 3.000 κύκλους φόρτισης (αντιστοιχούσαν σε περισσότερα από ένα εκατομμύριο χιλιόμετρα) με χωρητικότητα άνω του 80%. Ακόμα και σήμερα, αυτές οι υποσχέσεις φαντάζουν υπερβολικές. Πόσω μάλλον πριν μια δεκαετία…

TVR Cerbera Speed 12 (1996)

Εμφανίστηκε ως το Project 7/12 στην έκθεση αυτοκινήτου του Birmingham το 1996, αυτό το τρελό TVR προοριζόταν να γίνει το ταχύτερο αυτοκίνητο δρόμου στον κόσμο με τον V12 των 7.7 λίτρων να αποδίδει θεωρητικά 1.000 ίππους, αν και στην πράξη δεν απέδωσε ποτέ πάνω από 960. Όχι πως ήταν λίγοι για 1.000 κιλά αμάξωμα. Αρχικά προβλεπόταν να γίνει ένα GT1 αγωνιστικό που θα μπορούσε επίσης να βγάλει πινακίδες κυκλοφορίας, οπότε το 1998 μετονομάστηκε σε Speed ​​12. Ωστόσο, οι κανονισμοί των αγώνων άλλαξαν κι ο επικεφαλής της TVR, Peter Wheeler, θεώρησε ότι το αυτοκίνητο ήταν απλά υπερβολικά γρήγορο για το δρόμο κι ακύρωσε την παραγωγή του. Λέγεται ότι ακόμα και με τη μεγαλύτερη σχέση στο κιβώτιο, όταν πατούσες τέρμα γκάζι σπίναρε στο στεγνό αγγλικό οδόστρωμα, οπότε καταλαβαίνετε… Αν παρ’ όλα αυτά δε σας τρομάζουν τέτοια καμώματα, θα έχετε την ευκαιρία να αγοράσετε τη μοναδική έκδοση δρόμου στα τέλη Μαΐου.

Wolfrace Sonic (1981)

Εντάξει, τώρα κλέβουμε λίγο γιατί το Wolfrace Sonic προοριζόταν εξαρχής να κατασκευαστεί σε ένα και μόνο κομμάτι, αλλά εξακολουθεί να ταιριάζει στη λίστα, καθώς φτιάχτηκε για να τραβήξει τα βλέμματα και πλέον έχει ξεχαστεί. Το εμπνεύστηκε ο αρχικός ιδιοκτήτης της Wolfrace Wheels, Barry Treacy, ενώ το σχεδιάσε ο Nick Butler, ο οποίος δημιούργησε ένα εξάτροχο διθέσιο θηρίο που χρησιμοποιούσε δύο Rover V8. Το Sonic κόστισε 100.000 £ για να κατασκευαστεί και προκάλεσε τεράστια δημοσιότητα για τη Wolfrace προτού εξαφανιστεί από προσώπου γης, για να εμφανιστεί ξανά σε άθλια κατάσταση το 2015 στο eBay, όταν και πουλήθηκε για 18.100 £.

Schuppan 962CR (1991)

Ακόμα ένα υπεραυτοκίνητο που έπεσε θύμα κακού timing, το Schuppan 962 παρουσιάστηκε στις αρχές του 1991. Ο πρώην οδηγός αγώνων Vern Schuppan σχεδίαζε να δημιουργήσει μια έκδοση δρόμου της εμβληματικής 962 της Porsche – ένα έργο που ο Γερμανός κατασκευαστής αρχικά σκόπευε να διεκπεραιώσει ο ίδιος. Η ισχύς προερχόταν από έναν twin-turbo flat-six 3.3 λίτρων με 600 ίππους κι η τελική ταχύτητα που ανακοινώθηκε ήταν 350 χλμ/ώρα. Προκαταβολικά ήλπιζαν ότι θα κατασκεύαζαν 50 αυτοκίνητα, αλλά με ζητούμενη τιμή 770.000 £ δε θα ήταν ποτέ εύκολο να βρουν τόσους αγοραστές. Κατασκευάστηκαν μόλις έξι, με το project να ολοκληρώνεται στα τέλη του 1994.

Saleen S7 (2000)

Κατασκευασμένο στο Ηνωμένο Βασίλειο, το Saleen πήρε το όνομά του από τον ιδρυτή του Steve Saleen που απέκτησε φήμη ετοιμάζοντας Ford Mustang για αγωνιστική χρήση. Ήταν επομένως απλώς θέμα χρόνου να φτιάξει το δικό του supercar. Ενώ τα περισσότερα υπεραυτοκίνητα διαθέτουν τεχνολογία αιχμής, το S7 προτίμησε τη σχετικά απλή (αλλά αξιόπιστη και φθηνότερη) τεχνολογία. Το πλαίσιο αποτελείτο από ατσάλινο χωροδικτύωμα και το αμάξωμα από glassfibre και ανθρακονήματα. Στο κέντρο φώλιαζε ένας V8, τίποτα ιδιαίτερο κι εδώ. Μπορεί να ήταν απλό, αλλά ήταν τρομερά γρήγορο.

Barabus TKR (2006)

Δεν πρέπει να συγχέεται με τον γερμανικό βελτιωτικό οίκο Brabus, εδώ μιλάμε για μια αμιγώς βρετανική εταιρία με έδρα το Manchester. Προξένησε έκπληξη στο κοινό όταν παρουσιάστηκε στο Βρετανικό Σαλόνι Αυτοκινήτου του 2006. Με αμάξωμα και πλαίσιο κατασκευασμένα από ανθρακονήματα και έναν twin-turbo V8 7.0 λίτρων στο κέντρο με απόδοση 1.005 ίππων, το TKR είχε εξωπραγματικές επιδόσεις, τουλάχιστον στα χαρτιά. Είχε τελική ταχύτητα 435 χλμ/ώρα, ενώ μπορούσε να επιταχύνει από στάση στα 60 μίλια/ώρα (96 χλμ/ώρα) σε μόλις 1.7 δευτερόλεπτα!

Οι πωλήσεις επρόκειτο να ξεκινήσουν τον Νοέμβριο του 2006, αλλά το project εξαφανίστηκε, για να αναβιώσει ως Keating TKR δύο χρόνια αργότερα. Το τελευταίο δοκιμάστηκε κάποια στιγμή κι άγγιξε τα 420 χλμ/ώρα, οπότε ίσως οι αρχικές δηλώσεις να μην απείχαν και τόσο πολύ από την πραγματικότητα.

Jiotto Caspita (1989)

Όταν η Jiotto αποκάλυψε την Caspita το 1989, ισχυρίστηκε ότι ήταν ένα υπεραυτοκίνητο που θα επέτρεπε στους ιδιοκτήτες του να το οδηγήσουν μέχρι την πίστα, να κάνουν όσους γύρους ήθελαν και μετά να το οδηγούσαν πίσω στο σπίτι, όλα με το ίδιο αυτοκίνητο. Ίσως σήμερα να ακούγεται κοινότυπο αλλά τότε ήταν ριζοσπαστικό. Στην αρχή προτιμήθηκε ένας detuned V12 κινητήρας από μονοθέσιο της F1, αλλά το 1990 τοποθετήθηκε αντ’ αυτού μια μονάδα Judd V10, με την οποία υποτίθεται ότι μπορούσε να ξεπεράσει τα 320 χλμ/ώρα. Δυστυχώς ποτέ δεν παραδόθηκαν αυτοκίνητα πελατών.

Dagger GT (2010)

Μας αρέσει όταν μια εταιρία ταρακουνά την παγκόσμια σκηνή με εξωφρενικές αξιώσεις (όχι στην περίπτωσή σου, Σπύρο) κι η Transtar Racing ήταν ακριβώς μια τέτοια περίπτωση. Το 2010 αποκάλυψε τα πρώτα σχέδια για το Dagger GT, ένα υπεραυτοκίνητο 1.150 κιλών και 2.000 ίππων, κάτι που θα του επέτρεπε να ξεπεράσει τα 500 χλμ/ώρα. Δε μας αρέσει όμως όταν όλα τα μεγαλεπήβολα σχέδια αποδεικνύονται μόνο λόγια. Και κάπως έτσι, το Dagger GT έμεινε ακόμα ένα προσχέδιο στον υπολογιστή, ο Σπύρος (ο Πανόπουλος ντε) δεν πρωτοτύπησε ούτε καν σε αυτό.

Dome Zero (1978)

Όταν τραβήχτηκαν τα καλύμματα κι αποκαλύφθηκε το Dome Zero στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης το 1978, σε κάποιους κόπηκε η ανάσα. Πώς μπορούσε μια ιαπωνική εταιρία να παρουσιάσει κάτι τόσο ακραίο; Πιο τρελό από την Countach, σχεδόν τόσο όμορφο όσο η Stratos, το Zero ήταν διαστημικό σε σχεδίαση (είμαστε και 45 χρόνια πίσω), αλλά ο κατασκευαστής του δεν κατάφερε να περάσει τις ιαπωνικές δοκιμές πιστοποίησης. Δε θα ήταν τόσο γρήγορο ούτως ή άλλως. Ο straight-six των 2.8 λίτρων της Nissan προσέφερε μόλις 145 ίππους, λίγους για τα 920 κιλά του  – αλλά τι εμφάνιση!

Yamaha OX99-11 (1992)

Στον κόσμο των supercars, ακούμε τακτικά το κλισέ «ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο για τον δρόμο», αλλά στην περίπτωση του Yamaha ήταν απόλυτα ταιριαστό. Γι’ αυτό κι είναι κρίμα που δεν μπήκε ποτέ στην παραγωγή. Έχει κάποια χαρίσματα που εκείνη την εποχή συναντούσες μόνο στη McLaren F1. Η OX99-11 παρουσιάστηκε το 1992, με έναν V12 3.5 λίτρων και 420 ίππων στο κέντρο, μια detuned έκδοση του κινητήρα που τοποθετήθηκε στα μονοθέσια των Brabham και Jordan των αρχών της δεκαετίας του 1990. Η τιμή ήταν το εντυπωσιακό για την εποχή ένα εκατομμύριο δολάρια, αλλά έτσι κι αλλιώς κατασκευάστηκαν μόνο τρία αυτοκίνητα, οπότε τι μας νοιάζει η τιμή;

Spectre R42 (1995)

Η GT Developments έγινε γνωστή για τα ιδιαίτερα Ford GT40 της, οπότε όταν κατέφτασε το R42 έγινε δεκτό με ενθουσιασμό. Κατασκευάστηκε μόνο ένα λειτουργικό πρωτότυπο προτού προκύψει το διάδοχο μοντέλο GTD, με το project να πωλείται στη συνέχεια στην αμερικανική εταιρία Spectre. Στο κέντρο βρίσκεται ένας V8 4.6 λίτρων και με την κομψή εμφάνιση που θύμιζε Jaguar, όλα φαίνονταν ελπιδοφόρα. Η Spectre έκανε λόγο για παραγωγή 200 ​​αυτοκινήτων τον χρόνο, ωστόσο η παραγωγή σταμάτησε στα μόλις 23 αντίτυπα.

Bristol Fighter (2004)

Η βρετανική Bristol δεν ένιωθε ποτέ την ανάγκη ότι έπρεπε να ακολουθεί τους υπόλοιπους. Ήταν μία από εκείνες τις εταιρίες που κάνουν τα πράγματα με τον δικό της τρόπο, για έναν πολύ εκλεκτό αριθμό αγοραστών. Σκεφτείτε την σαν τη Mazda των supercars. Πουθενά δεν ήταν πιο εμφανές από το Fighter, με τις πόρτες σα φτερά γλάρου, το στενό αμάξωμα και τον κινητήρα από Dodge Viper V10.

Ακόμη κι η βασική έκδοση μπορούσε να ξεπεράσει τα 340 χλμ/ώρα χάρη στους 532 ίππους του 10κύλινδρου κινητήρα, αλλά για όσους θεωρούσαν ότι η υπερβολική ισχύς δεν είναι αρκετή, το Fighter T παρουσιάστηκε το 2007. Με 1.026 ίππους, 1.405 Nm ροπής και βελτιωμένο αεροδυναμικό συντελεστή 0.27, η Briston δήλωνε ότι το καμάρι της μπορούσε να φτάσει τα 430 χλμ/ώρα, αν κι η τελική ταχύτητα περιοριζόταν ηλεκτρονικά στα 360. Τελικά δεν κατασκεύασε κανένα.

Aston Martin Bulldog (1979)

Όταν η Aston Martin εξέλισσε το Bulldog με τον κινητήρα στο κέντρο, συζητούσαν να κατασκευάσουν έως και 25 αυτοκίνητα. Με ηλεκτρικές πόρτες gullwing, έναν twin-turbo V8 700 ίππων και μια απίστευτα δραματική σχεδίαση, πιθανότατα θα μπορούσαν να είχαν βρεθεί οι απαραίτητοι αγοραστές. Εξάλλου, αν κατάφερνε να επαληθεύσει την τελική ταχύτητα των 320 χλμ/ώρα, αυτό θα ήταν το ταχύτερο αυτοκίνητο παραγωγής στον κόσμο.

Ωστόσο, εκείνη την εποχή η Aston Martin άλλαξε χέρια κι οι νέοι ιδιοκτήτες δε θεωρούσαν ότι αυτό ήταν το πρέπον μοντέλο για μια αγγλική αυτοκινητοβιομηχανία. Έτσι, το μοναδικό Bulldog που κατασκευάστηκε πουλήθηκε, αλλά εξακολουθεί να εμφανίζεται σε διάφορες εκδηλώσεις ανά τη Μεγάλη Βρετανία.

SSC Ultimate Aero (2007)

Τροφοδοτούμενη από έναν υπερτροφοδοτούμενο V8 6.2 λίτρων, η Ultimate Aero απέδιδε 923 ίππους και 1.045 Nm ροπής. Κατείχε τον τίτλο του παγκόσμιου ρεκόρ ταχύτητας αυτοκινήτου παραγωγής, σύμφωνα με τα Ρεκόρ Guinness, από το 2007 (όταν μετρήθηκε επίσημα στα 410 χλμ/ώρα) μέχρι την παρουσίαση της Bugatti Veyron Super Sport το 2010. Το αμερικάνικο μοντέλο ήταν εξαιρετικά απαιτητικό στην οδήγηση, αφού δεν είχε ηλεκτρονικά βοηθήματα: ούτε ABS ούτε ESP! Σαν τον παλιό καλό καιρό… ένα πραγματικό supercar που έκανε τις παλάμες να ιδρώνουν.

Jimenez Novia (1995)

Το Jiminez Novia διέθετε μια από τις πιο περίπλοκες διαμορφώσεις κυλίνδρων που μπορεί κανείς να φανταστεί, καθώς οι 567 ίπποι του παράγονταν από τέσσερις συστοιχίες τεσσάρων κυλίνδρων διατεταγμένων σε σχήμα W, με πενταβάλβιδες κυλινδροκεφαλές από Yamaha FZR1000. Ουσιαστικά ήταν ενωμένα τέσσερα χιλιάρια μοτέρ από superbike, ένας W16 πολύ πριν τη Veyron. Αν και το όνομα είναι ισπανόφωνο, πρόκειται για γαλλική κατασκευή από τον Γάλλο Ramon Jimenez, οδηγό αγώνων με μοτοσικλέτες. Ο W16 στρόφαρε στις 10.000 σαλ., ενώ λέγεται ότι μπορούσε να πιάσει τα 100 χλμ/ώρα σε 3.1 δευτερόλεπτα, να διανύσει το χιλιόμετρο σε 19 και να τελικιάσει στα 380 χλμ/ώρα. Το αυτοκίνητο δεν κατάφερε να μπει στην παραγωγή, ενώ ο Jimenez εργαζόταν επίσης πάνω σε μια πιθανή off road έκδοση της Novia.

Vector W8 (1989)

Το Vector Aeromotive W2 παρουσιάστηκε το 1976, ο σχεδιαστής του Gerry Wiegert είχε εμμονή με την αεροναυτική τεχνολογία. Μέχρι να μπει στην παραγωγή, το W2 είχε γίνει W8 κι όταν τελικά παρουσιάστηκε η έκδοση δρόμου το 1989, είχε τιμή 450.000 $. Στην καρδιά του W8 βρισκόταν ένας υπερτροφοδοτούμενος V8 6.0 λίτρων της GM απόδοσης 600 ίππων, που υποτίθεται ότι χάριζε τελική ταχύτητα 320 χλμ/ώρα. Το τριτάχυτο αυτόματο κιβώτιο έμοιαζε παραφωνία στην όλη κατασκευή. Παρά την τιμή, 14 τεμάχια πουλήθηκαν πριν αντικατασταθεί από το WX-3 το 1992 – με τιμή τα ακόμη πιο εξωφρενικά 765.000 $.

Nissan R390 (1997)

Το R390 προέκυψε επειδή η Nissan ήθελε απεγνωσμένα να κερδίσει τις 24 Ώρες του Le Mans. Μέχρι εκείνη την εποχή, μόνο ένα ιαπωνικό αυτοκίνητο είχε πρωτεύσει στον θρυλικό αγώνα (ναι, καλά θυμάστε, ήταν το Mazda 787B). Για να έχει δικαίωμα να πάρει μέρος, η Nissan θα έπρεπε να κατασκευάσει ένα μόνο αυτοκίνητο δρόμου. Δεν κέρδισε ποτέ το Le Mans και πράγματι παρήχθη μόνο ένα R390 για τον δρόμο. Χρησιμοποιούσε έναν twin-turbo V8 3.5 λίτρων που απέδιδε 650 ίππους και μπορούσε να ξεπεράσει τα 350 χλμ/ώρα. Το αυτοκίνητο δρόμου εξακολουθεί να ανήκει στην Nissan. Στη σχεδίασή του συμμετείχε ο διάσημος Ian Callum, αργότερα αρχισχεδιαστής της Jaguar.

Qvale Mangusta (1999)

Θυμάστε τα MG XPower SV και SVR; Ξεκίνησαν ως De Tomaso Bigua, πριν γίνουν Qvale Mangusta και μετά MG X80. Αν κι η επωνυμία αλλοίωνε ταυτόχρονα και την εξωτερική σχεδίαση, όλα τα αυτοκίνητα μοιράζονταν τον ίδιο V8 4.6 λίτρων 325 ίππων που προερχόταν από τη Ford και χάριζε τελική ταχύτητα 240+ χλμ/ώρα. Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος ώστε η Qvale να καταλάβει ότι το project δεν ήταν βιώσιμο οικονομικά, παραχωρώντας το μοντέλο στην MG Rover. Στη συνέχεια παρήχθησαν περίπου 82 XPower πριν η εταιρία σβήσει με τη μορφή που την αγαπήσαμε.

Argyll GT (1976)

Όταν ο Bob Henderson αποφάσισε να δημιουργήσει ένα σκωτσέζικο υπεραυτοκίνητο 320 χλμ/ώρα το 1976, δεν υπολόγιζε ότι η πετρελαϊκή κρίση θα του ακύρωνε τόσο γρήγορα τα σχέδια. Θα έπρεπε να φτάσουμε στο 1984 για να παραδοθούν τα πρώτα αυτοκίνητα πελατών, αλλά μέχρι τότε ο προγραμματισμένος twin-turbo V8 είχε υποβαθμιστεί σε έναν μονό υπερτροφοδοτούμενο V6 2.664 κ.εκ. κι οι πιθανοί πελάτες είχαν χάσει το ενδιαφέρον τους.

Isdera Commendatore 112i (1993)

Μετά από τέσσερα χρόνια εξέλιξης, η πρώτη Commendaore 112i παρουσιάστηκε στην έκθεση αυτοκινήτου της Φρανκφούρτης το 1993, αλλά το project χρεοκόπησε την Isdera (για δεύτερη φορά) κι η εταιρία εξαφανίστηκε, ξανά. Στη συνέχεια, το 1999 το αυτοκίνητο ξαναβγήκε στην επιφάνεια – για να εξαφανιστεί το ίδιο γρήγορα. Με τιμή 500.000 £, η 112i φορούσε έναν V12 6.0 λίτρων 420 ίππων της Mercedes και θεωρητικά έφτανε τα 330 χλμ/ώρα, ενώ επιτάχυνε από στάση στα 100 σε 4.3 δευτερόλεπτα. Είχε ρυθμιζόμενη καθ’ ύψος ανάρτηση κι υαλοκαθαριστήρες από τα γερμανικά inter-city που έτρεχαν με 350. Κατασκευάστηκε μόνο ένα αυτοκίνητο, αυτό που βλέπετε.

Ascari KZ-1 (2004)

Η πρώτη φορά που ο πλανήτης άκουσε για το Ascari KZ-1 ήταν το 2000, αλλά το αυτοκίνητο παραγωγής ξεκίνησε να πωλείται μόλις το 2004. Ο Ascari ισχυρίστηκε ότι δε θα κατασκευάζονταν ποτέ περισσότερα από 50 KZ-1, αλλά με τιμή 235.000 £ και χαμηλοβλεπούσα εμφάνιση, είναι αμφίβολο ότι κατάφεραν να πουληθούν τόσα πολλά κομμάτια. Το KZ-1 κινούσε ο V8 κινητήρας της BMW E39 M5, αλλά τοποθετημένος στο κέντρο. Αντί για 400 ίππους που απέδιδε στο γερμανικό sedan, εδώ είχε ρυθμιστεί να αποδίδει 500 και χάριζε εξαιρετικές επιδόσεις. Τελική ταχύτητα 324 χλμ/ώρα και 0-100 μίλια/ώρα (0-160) σε μόλις οκτώ δευτερόλεπτα.

Tatra MTX-4 RS (1990)

Το Tatra MTX-4 RS παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τον Δεκέμβριο του 1990 και προοριζόταν να αποτελέσει το πρώτο τσεχοσλοβακικό υπεραυτοκίνητο. Έχοντας γίνει παλαιότερα γνωστή για τις πισωμήχανες λιμουζίνες της, η Tatra ξεκίνησε μια νέα πορεία μετά την πτώση του Σιδηρού Παραπετάσματος. Δεν κατασκευάζονταν περισσότερα από 100 κομμάτια κάθε χρόνο, ενώ η σχεδίαση ήταν του Bertone. Η ισχύς προερχόταν από τον ίδιο αερόψυκτο V8 των 4.0 λίτρων που τροφοδοτούσε τα προηγούμενα sedan Tatra. Η απόδοση έφτανε τους 215 ίππους (205 στις τελευταίες εκδόσεις με τον ηλεκτρονικό ψεκασμό καυσίμου), δίνοντας στο αυτοκίνητο τελική ταχύτητα 265 χλμ/ώρα.

Monteverdi Hai (1970)

Όταν μιλάμε για σπάνια supercars, λίγα είναι πιο σπάνια από το Monteverdi Hai. Κατασκευάστηκαν μόνο δύο, με τη σχεδίαση να αποδίδεται στον αείμνηστο Peter Monteverdi. Η ισχύς προερχόταν από ένα Chrysler Hemi V8 7.0 λίτρων, ρυθμισμένο να αποδίδει 450 ίππους και να χαρίζει τελική ταχύτητα 290 χλμ/ώρα. Με κλιματισμό, δερμάτινες επενδύσεις κι άφθονη ισχύ, ήταν ένα πολυτελές supercar, θα μπορούσαμε να πούμε ότι σε φιλοσοφία κατασκευής ήταν ένας μακρινός πρόγονος της Veyron.

Venturi 400 GT (1994)

Όταν η γαλλική αυτοκινητοβιομηχανία MVS έπαψε να λειτουργεί, αναβίωσε ως Venturi με την αποστολή να κατασκευάζει γρήγορα μοντέλα μεγάλου τουρισμού, πάντα με έναν κινητήρα V6 στο κέντρο. Σχεδιαστικά έμοιαζε με F40 που έχει νυσταγμένα βλέφαρα. Η πιο ισχυρή έκδοση της Venturi ήταν η 400 GT, η οποία φορούσε έναν twin-turbo 3.0 λίτρων που απέδιδε 408 ίππους – αρκετούς για τελική ταχύτητα 290+ χλμ/ώρα και 0-100 σε μόλις 4.1 δευτερόλεπτα. Κατασκευάστηκαν περίπου μια ντουζίνα αυτοκίνητα δρόμου, αλλά αρκετές δεκάδες αγωνιστικά.

Lotec Sirius (2004)

Αν κι η Lotec ιδρύθηκε το 1962, μέχρι το 2004 επικεντρώθηκε στον μηχανοκίνητο αθλητισμό, όταν και παρουσίασε το πρώτο της αυτοκίνητο παραγωγής δρόμου (το C1000 που παρουσιάσαμε πρόσφατα ήταν ένα μοναδικό αντίγραφο). Τροφοδοτούμενο από έναν V12 6.0 λίτρων της Mercedes, βασικά ήταν το ίδιο μοτέρ με την Pagani Zonda, μόνο που εδώ φορούσε δύο τουρμπίνες Κ27 της KKK. Η απόδοση έφτανε τους 850 ίππους στις 6.000 σαλ. στους πίσω τροχούς, αλλά αν είχατε αρκετά μεγάλο πορτοφόλι, η Lotec πρόσφερε την επιλογή των 1.200 ίππων και μάλιστα με κοντύτερη τελική σχέση μετάδοσης για ταχύτερες ρεπρίζ. Πόσο ταχύτερες πια; Με βάρος 1.390 κιλά, έφτανε τα 400 χλμ/ώρα, αν και κανείς δεν το πιστοποίησε ποτέ.

Maserati Chubasco (1990)

Όταν η Chubasco παρουσιάστηκε επίσημα σε μια συνέντευξη Τύπου τον Δεκέμβριο του 1990, υποστηρίχθηκε ότι θα αντικατόπτριζε τη νέα σχεδίαση των Maserati. Μετά τη λιτή Biturbo, η Chubasco με τον κινητήρα στο κέντρο θα ήταν κάτι εξαιρετικά συναρπαστικό από ένα από τα πιο ιστορικά ονόματα της αυτοκίνησης. Η ισχύς προερχόταν από έναν V8 3.2 λίτρων με δύο turbo από τη Shamal, ικανό για 430 ίππους. Η Maserati μίλησε με ενθουσιασμό για επιδόσεις και πρόσφυση που θα συγκρινόταν με τα μονοθέσια της F1 της εποχής (σας θυμίζει το Chaos του Πανόπουλου;) κι υπολόγισε ότι δε θα κατασκευάζονταν περισσότερα από 450 αυτοκίνητα συνολικά, με ρυθμό 150 ετησίως. Τελικά, σε απόλυτη αντιστοιχία με τον Πανόπουλο, δεν έφτιαξαν κανένα, καθώς το project ακυρώθηκε μόλις έξι μήνες αργότερα, έχοντας κατασκευάσει μόλις ένα στατικό πρωτότυπο.

The post Αφιέρωμα: αυτά είναι τα supercars που δε θυμάται πλέον κανένας appeared first on CarTalk.gr.