Πράσινη σαλάτα, φέτα, μοτσαρέλα, σουσάμι και κύμινο: όλα ένα παιχνίδι

Τα βερίν, που ξεκινήσαμε στο μπλογκ εδώ και καιρό, τείνουν να γίνουν μόδα στην ελληνική μαγειρική μπλογκόσφαιρα και στον κυριακάτικο τύπο. Δεν ξέρω πόσο σας εμπνέει και σας βολεύει η πονηριά τους, αλλά λέω να σας τσιγκλίσω λίγο, για να παίξετε.Ένα παιχνίδι είναι όλα άλλωστε, κι αν κανείς το καταλάβει νωρίς και δεν παίρνει τον εαυτό του τόσο πολύ στα σοβαρά, η ζωή γίνεται πιο εύκολη και ενδιαφέρουσα και – με μερικά δήθεν λιγότερα- εν δυνάμει καλύτερη, λένε οι ειδικοί και μάλλον συμφωνώ.Ξαναδιάβασα πρόσφατα το βιβλίο του Χουϊζίνγκα για τον Παίζοντα Άνθρωπο*. Δεν είναι ακριβώς ανάγνωσμα παραλίας, αλλά βολεύτηκε άνετα ανάμεσα σ’ έναν Ιζό** και ένα υπόλοιπο Κέιβ***. Ο λόγος (ο δικός μου) αφορά στην αναζήτηση της έμπνευσης.Δύσκολο πράγμα, ομολογουμένως! Μια και τα περισσότερα ερεθίσματα τριγύρω -αν παραμερίσεις τα θλιβερά, τα καθυστερημένα και τα ζόρικα-, αποδεικνύονται από κανονικά μέχρι προβλέψιμα σε βαθμό τόσο σπαστικό που αχρηστεύουν οποιοδήποτε συνδυασμό iq-eq διαθέτεις ως μέσος άνθρωπος –αν και μεταξύ μας, αντιπαθώ ιδιαίτερα αυτόν τον ισοπεδωτικό όρο. Ξαναγυρίζω όμως, στο παιχνίδι για το οποίο η αμφίεση και η μεταμφίεση είναι δομικά στοιχεία της έκφρασης.Μια (νέα ή μεταμφιεσμένη) αισθητική εμπειρία ή/και συγκίνηση μας οδηγεί στο πέρα από την καθημερινότητα, ικανοποιώντας την τάση να βιώσουμε το διαφορετικό και το εξωτικό και μας ‘ξαναφέρνει στον κόσμο του άγριου, του παιδιού και του ποιητή, που είναι ο κόσμος του παιχνιδιού”, λέει ο Χουϊζινγκα. Η έννοια άλλωστε του παιχνιδιού κατά τον Πλάτωνα αφορά σε πράξεις που γίνονται και ολοκληρώνονται πέρα (έξω και πάνω) από τις αναγκαιότητες και τη σοβαρότητα της καθημερινής ζωής.Οπότε, ναι, ούτε λίγο ούτε πολύ παίζει το ‘άλλαξε ο Μανολιός κι έβαλε τα ρούχα αλλιώς’ (έτσι ακριβώς και μην γελάτε με την απλοποίηση), πολλά πράγματα ανασκευάζοντας την εικόνα τους προκαλούν νέα ερεθίσματα και ενδιαφέρουν την ευχαρίστησή μας.Βέβαια, υπάρχει και ο άλλος τρόπος, που ήταν για μένα το ζητούμενο: να ανασκευαστεί η αντίληψη, άρα και το πως ή που βλέπεις την έμπνευση, αλλά μάλλον σ’ αυτό δεν έχω καταλήξει για την ώρα. Δηλώνω ωστόσο, άκρως ευχαριστημένη παίζοντας με τις γαστριμαργικές διασκευές και από την διαπίστωση ότι το μεταμφιεσμένο αποτέλεσμα, εν προκειμένω οπτικό και γευστικό, πολύ αρέσει στους συνδαιτυμόνες (και σε μένα).Γι’ αυτό και σας παροτρύνω να δοκιμάσετε την ιδέα κάθε παιχνιδιού στην κουζίνα και να αυτοσχεδιάσετε παίζοντας με τα δεδομένα.Η συνταγή εδώ εμπεριέχει μηδαμινή δυσκολία, δείτε την όμως περισσότερο συμβολικά σαν έμπνευση και κυριολεκτικά σαν αφορμή για παιχνίδι. Ακολουθήστε την ή, ακόμη καλύτερα, μην την ακολουθήσετε και κάντε τους δικούς σας πειραματισμούς. Και σ’ αυτούς, τελευταίο αλλά σημαντικό: επιτρέψτε το ‘τυχαίο’, την ιδέα και την έμπνευση της στιγμής. Οι ανατροπές δίνουν τα πιο γοητευτικά αποτελέσματα.Επινοήστε τες εν ανάγκη, αν δεν σας βγουν και (για να παραφράσω τον Ντυσάν****) δημιουργήστε την ‘συμπτωματική’ συνάντηση του σταφυλιού με το προσούτο σ’ ένα πριβέ πικνίκ όταν αδειάζει η παρα