Ομελέτα με χρυσές βελόνες

Στο γευστικό μου ασυνείδητο η ομελέτα θεωρείται πιάτο-ντούμπλ φας. Τις καθημερινές μπορεί να είναι ελαφρύ φαγητό, συνήθως βραδινό, όταν η ζυγαριά της διάθεσης γέρνει ελαφρώς προς την τεμπελιά.

Τα Σαββατοκύριακα όμως, παίρνει πρώτη θέση στο πρωινό, ειδικά αν η ώρα δεν διακυβεύει το διψήφιο νούμερο και, το ιδανικό είναι να στην σερβίρουν έτοιμη, λίγο μετά το τελευταίο σου όνειρο, μαζί με τον καφέ, στο κρεβάτι. Πολλά ζητάω θα μου πείτε, απαντώ πως έχετε απόλυτο δίκιο, αλλά όταν ορίζουμε τις ιδανικές καταστάσεις φροντίζουμε

να μην τις κάνουμε να αυτοαναιρούνται, οπότε με σοφία πράττοντας ξαποστέλνουμε τα όρια. Σωστά? ‘Μάλιστα’ είναι η σωστή απάντηση, κερδίσατε

Η ιστορία της ομελέτας ως αλμυρός ή γλυκός συνδυασμός των αβγών με γαλακτοκομικά και άλλα προϊόντα πάει πίσω στην αρχαία Ρώμη, αν και γνωστή με τη σημερινή της μορφή η ομελέτα έγινε τον μεσαίωνα. Για όλα αυτά όμως, τα ιστορικά καθώς και τα λεπτομερή τεχνικά της παρασκευής, θα γράψουμε μια άλλη φορά, αφού η ομελέτα αποτελεί άλλη μια ευέλικτη βάση που επιτρέπει άπειρους συνδυασμούς και ευφάνταστα μαγειρικά παιχνίδια.

Το ένα σημαντικό που χρειάζεται να ξέρει κανείς για την επιτυχία της αφορά στο σκεύος που γίνεται, το τηγάνι δηλαδή, του οποίου ο πάτος πρέπει να διαχέει σωστά τη θερμότητα αφενός και αφετέρου θα πρέπει να έχει ζεσταθεί πολύ καλά πριν ρίξουμε μέσα το μίγμα των αβγών.

Παρότι η ομελέτα χρωστά τη φήμη της στο ιδιαίτερα εύγευστο νορμανδικό βούτυρο -η κλασική γαλλική συνταγή των οκτώ αβγών θέλει απαρεγκλίτως 2-3 κ.σ. βούτυρο-, η χρήση του ελαιόλαδου σε μικρότερη ποσότητα λόγω και των αντικολλητικών τηγανιών, όχι μόνο την κάνει πιο ελαφριά αλλά αναδεικνύει ειδικά στις αλμυρές συνταγές καλύτερα τις επιμέρους γεύσεις των υλικών.

Last but not least: Εκτός από τις επίπεδες ομελέτες που μαγειρεύονται με λιγότερα (αναλογικά) αβγά και για περισσότερη ώρα, αναποδογυρίζονται και γίνονται σαν κρέπες που μπορούν μάλιστα να σερβιριστούν κρύες, οι υπόλοιπες σερβίρονται πάντα ζεστές και πρέπει να είναι μαλακές και σχετικά ζουμερές.

Με αφετηρία το φόβο για τη σαλμονέλα, οι ομελέτες οδηγούνται συχνά σε εξοντωτικό ψήσιμο, με αποτέλεσμα να σερβίρονται θεόστεγνες, σε βαθμό που να χρειάζονται δίπλα κάποια σαλάτα για συνοδεία και ακριβή συνδυασμό των δύο πιάτων στην ποσότητα της κάθε μπουκιάς πριν αυτή έρθει στο στόμα.

Επειδή δε η μαγειρική συνήθεια εύκολα μετατρέπεται σε γευστική έξη, συχνά οι συζητήσεις επί του θέματος κλείνουν με το αποστομωτικό και -κατά τα άλλα- σεβαστό ‘εμένα μου αρέσει ξεροψημένη κι απ’ τις δυο μεριές’, το οποίο στην πράξη είναι κάτι σαν το (επίσης στεγνό) παϊδάκι σε ταβέρνα, που αναγκάζεσαι να το κολυμπήσεις στο λεμόνι πριν το φας. Kαι βέβαια περί …ορέξεως κολοκυθόπιτα, αλλά η προσωπική γεύση δεν συνιστά τον ορισμό της σωστής παρασκευής σε καμία περίπτωση και ουδείς σεφ ή έστω μάγειρας που σέβεται τον εαυτό του θα σερβίρει ποτέ ξεροψημένη τηγανίτα αντί για ομελέτα.

Στη συνταγή, η ομελέτα ανήκει στην κατηγορία που δεν αναποδογυρίζει και