Κέικ με λουλούδια μπιγκόνιας, φυστίκια Αιγίνης και θυμάρι

Δεδομένο 1ο: Η αγαπημένη μου μπιγκόνια (ή βιγόνια) έχει έρθει απ’ τον φθινοπωρινό σπετσιώτικο κήπο της φίλης μου της Ιωάννας. Τρία κομμένα κλαριά ήταν όλα κι όλα, που τα φύτεψα στη μεγάλη γλάστρα της βεράντας έξω απ’ το υπνοδωμάτιο και σε μια σεζόν μετατράπηκαν σε γερό φυτό με πλήρη ανθοφορία εδώ και κάτι μήνες.

Aν ήταν ζώο, ένα ζωηρό κουτάβι για παράδειγμα, θα χοροπήδαγε άτσαλα τρισευτυχισμένο τις ώρες που δεν θα κοιμόταν ή δεν θάκανε ζημιές όπως το να τρώει τα παπούτσια μας. Αλλά η μπιγκόνια δεν είναι κουτάβι, είναι φυτό με τα όλα του και κάτι παραπάνω, έχει κι αυτό το κοκκινωπό περίγραμμα

στα πυκνά σκουροπράσινα φύλλα της, που μετά το σχετικό γκούγκλισμα ανακάλυψα πως ανήκει σε ποικιλία εξέχουσα, λέει, βασιλική!

Φυσικά και διόλου με αφορούν οι ταξικές διακρίσεις (στα φυτά και αλλού) και οι τίτλοι, η σχέση μας, τόσο κοντινή, τέτοια θέματα τα ξεπερνά. Το βράδι, στο φως του δρόμου, που φτάνει υπό γωνία μέχρι την ημισκιερή μεριά της στη βεράντα μου, βλέπεις μόνο τα μικρά κόκκινα λουλούδια της και για κάποιο περίεργο λόγο (διάβαζε υποκειμενική αντίληψη), η μπιγκόνια μού φαίνεται μοιραία και λυπημένη.

Στο πρωινό φως όμως, καταλαβαίνεις πως η σκοτεινή εντύπωση που σχημάτισες ήταν πιότερο από λαθεμένη, γιατί ακέραιο το καλοστεκούμενο φυτό μόνο λογίδριο δεν εκφωνεί για να σού πει ότι είναι μια χαρά και κατευχαριστημένο με τη θέση του στο μπαλκόνι, τα λουλούδια του σε συστάδες βγαίνουν και ξαναβγαίνουν, κι όσα πέφτουν κάτω, σού ζωγραφίζουν δωρεάν μια γιαπωνέζικη πινελιά με κόκκινα πουά στο γκρίζο τσιμεντένιο δάπεδο, το βλέπεις και νομίζεις πως ήρθε κρυφά η Yayoi Kusama κι έκανε νυκτερινή εγκατάσταση αποτυπώνοντας το πάθος της.

Δεδομένο 2ο: Η αλήθεια είναι πως δεν μού ήταν γνωστό ότι τα ντελικάτα άνθη της μπιγκόνιας τρώγονται. Μάλιστα, έτσι ακριβώς είναι και αναρωτιέμαι τί θα σκεφτόντουσαν τα παιδιά μου, που (μεταξύ σοβαρού και κυρίως, αστείου) θεωρούν ότι η μαμά ξέρει (κατά τη λογική του Google+) ό,τι η Wikipedia+1. Μέχρι που έφτασε στα χέρια μου πριν λίγο καιρό ένα γαλλικό περιοδικό με τη συγκεκριμένη συνταγή, που τη σκάναρα αμέσως και την κράτησα για να τη δοκιμάσω, κατά τη γνωστή συνήθεια. Εννοείται βέβαια, πως πριν απ’ αυτό δοκίμασα πάραυτα τα λουλούδια της βιγόνιας.

- Τί γεύση έχουν; θα ρωτήσετε εύλογα.
- Όξινη, άλλως πως ξινούτσικη, σάς απαντώ, αλλά όχι ακριβώς λεμονάτη. Μοιάζει πολύ με αυτή του ελαφρώς άγουρου κορόμηλου, γεγονός που -προφανώς- μεγάλωσε την περιέργειά μου για το αποτέλεσμα της συνταγής, η οποία όπως θα δείτε έχει ελάχιστη ζάχαρη και χρησιμοποιεί αντί για βούτυρο, ελαιόλαδο, όπερ μού έκανε κλικ ότι διατολογικά και διατροφικά πρόσκειται μιας τελος πάντων υγιεινότερης προσέγγισης.

Την έκανα λοιπόν, τη συνταγή, αφού ελάφρυνα την ωραία μου μπιγκόνια από τα άνθη της κουρεύοντάς την (μετά λύπης μου) δις, παρακαλώ (διορθώσεις γαρ, προσθαφαιρέσεις υλικών και φωτογραφίες), και σας την μεταφέρω, βρίσκοντάς την τελικά αρκούντως ενδιαφέρουσα, ειδικά μετά την ενίσχυση της γεύσης με τα φυστίκια Αιγίνης,