Ιταλική πίτσα μαργαρίτα αλά Ελίζαμπεθ – delivery τέλος!

Για μας στο pandespani υπάρχει μόνο μια πίτσα στο κόσμο… η ιταλική. Αυτή με τη λεπτή τραγανή ζύμη και όχι αυτές με τη σπογγώδη λαδωμένη ψωμούρα των ντελιβεράδικων. Αυτή που έχει λευκή φρέσκια μοτσαρέλα και όχι αυτές με τις πληθωρικές ποσότητες από ένταμ, γκούντα και τα λοιπά τυριά, ακόμη και μοτσαρέλα σε εκδοχή τούβλου, που κάνουν λιπαρές κόρδες λειτουργώντας ως διατροφικές βόμβες.

Αυτή με την λιτότητα των υλικών και ξεκάθαρη μονοδιάστατη γευστική άποψη και όχι τις διάφορες «σπέσιαλ» που λειτουργούν στη

λογική βάλε απ’ όλα να ‘σαι σίγουρος ότι θα χορτάσεις και οι οποίες μοιάζουν σαν ξεχειλισμένα πιάτα από κακό επαρχιακό μπουφέ. Όχι, για μας αυτές δεν είναι πίτσες, αλλά η χειρότερη μορφή ταχυφαγικής διατροφής.

Αν υπάρχει κάποιο δίλημμα σχετικό με την πίτσα είναι το ποιός κάνει την καλύτερη πίτσα στην Ιταλία, όπου η διαμάχη μεταξύ της Antica pizzeria Brandi της Νάπολης που υποστηρίζει η Pandespani και της pizzeria la MONTECARLO στη Ρώμη που λέω εγώ, οφείλεται μόνο στο ότι απλά ο καθένας μας δεν έχει επισκεφτεί το μέρος που υποστηρίζει ό άλλος. Μέχρι να μας αναλύσει στο προσεχές μέλλον η Pandespani την ναπολιτάνικη εκδοχή που θεωρείται και το μέρος όπου ξεκίνησε η πίτσα μαργαρίτα, να σας πω εγώ για τα δικά μου.

Την πρώτη φορά που βρέθηκα στο La Montecarlo με πήγε η πρώην σύζυγός μου, Ελίζαμπεθ (Ιταλίδα εκ Ρώμης, αλλά μεγαλωμένη ανά τον κόσμο), όπου πάθαμε τέτοιο τρελό έρωτα με το μέρος, ώστε κάθε φορά που βρισκόμασταν στη Ρώμη (που ήταν συχνά) τρώγαμε τα μισά μεσημέρια εκεί. Μιλάμε για μια απλή τρατορία όπου επώνυμοι και ανώνυμοι, γηγενείς και τουρίστες κάνουν ουρά για να βρουν τραπέζι, η παραγγελία γίνεται σε ελάχιστα λεπτά αφού καθήσεις και εντός πενταλέπτου καταφθάνουν οι πίτσες -από ξυλόφουρνο βέβαια- τόσο λεπτές, τραγανές και φινετσάτες που ένας κανονικός άνθρωπος άνετα τρώει πάνω από μία στο επόμενο πεντάλεπτο.

Το Montecarlo σύντομα γνώρισαν και οι κόρες μας, που επίσης έχουν γίνει φανατικές οπαδοί, δηλώνοντας συχνά ότι είναι «το καλύτερο φαγητό τους». Κάπως έτσι, σύντομα στα σπίτια μας η ζήτηση για πίτσα, έγινε εβδομαδιαία «απαίτηση». Όμως, αυτή η απλή ανάγκη δεν μπορούσε να καλυφθεί από ντελίβερι, μια και η γνήσια ιταλική πίτσα στη πραγματικότητα «δεν μεταφέρεται», γιατί και η ζύμη χάνει την τραγανότητά της και η μοτσαρέλα γίνεται μαστιχωτή σαν χαλούμι… άσε που τα 8-10 € που κάνει η πίτσα που παραγγέλνεις, πραγματικά δεν αξίζουν το αποτέλεσμα που φτάνει σπίτι.

Η Ελίζαμπεθ λοιπόν, με τις ιταλικές της «άκρες», βρήκε κίλερ συνταγή και εδώ και ένα χρόνο τα ντελίβερι καταργήθηκαν γιατί πετυχαίνουμε καλύτερο αποτέλεσμα με το ένα τρίτο του κόστους και χωρίς ιδιαίτερο κόπο φτιάχνοντας την πίτσα σπίτι. Παρασκευές επίσης συνήθως, παίζει πίτσα night, όπου αριβάρουν παππούς και γιαγιά να βοηθήσουν, μια και τις 4 πίτσες της συνταγής, σπάνια τις καταφέρνουμε μόνοι μας. Ειδικά αν έχετε παιδιά, σας προτείνω ανεπιφύλακτα την καθιέρωση της εν λόγω βραδιάς, όπου με την ευκαιρία τους μαθαίνετε κιόλας τη σωστή γεύση της πίτσας. Α