«Αναμενόμενη η επανεμφάνιση της λύσσας»

Αναμενόμενη χαρακτηρίζει το Τμήμα Κτηνιατρικής της Μητροπολιτικής Ενότητας Θεσσαλονίκης την επανεμφάνιση της λύσσας στη χώρα μας, καθώς συνορεύει με χώρες όπου η λύσσα ενδημεί όπως η Τουρκία, η Βουλγαρία, η Αλβανία και η ΠΓΔΜ.

Υπενθυμίζεται ότι πριν λίγες ημέρες επιβεβαιώθηκε κρούσμα λύσσας σε κόκκινη αλεπού στην περιοχή της Σιάτιστας Κοζάνης, μετά από 25 χρόνια.

Όπως

επισημαίνεται σε σχετική ανακοίνωση, η λύσσα ακόμα και σήμερα παραμένει μια απειλή για την ανθρωπότητα.

Οι θάνατοι από τη νόσο ξεπερνούν παγκόσμια τους 45.000 ετησίως ενώ υπολογίζεται ότι 4.000.000 περίπου άνθρωποι κάθε χρόνο υποβάλλονται σε προληπτική αντιλυσσική θεραπεία σε περισσότερο από 80 χώρες του κόσμου.

Παρόλο ότι η λύσσα θεωρείται κατά κύριο λόγο νόσος των σαρκοφάγων, προσβάλλει τα περισσότερα είδη των θηλαστικών και τον άνθρωπο.

Για πρακτικούς λόγους διακρίνεται στη λύσσα των σκύλων (λύσσα των δρόμων) και στη λύσσα των άγριων ζώων.

Ως λύσσα των σκύλων χαρακτηρίζεται αυτή που μεταδίδεται από τα ζώα αυτά στις πόλεις και στα χωριά, ενώ λύσσα των άγριων ζώων χαρακτηρίζεται εκείνη που μεταδίδεται από λύκους, τσακάλια, αλεπούδες και νυχτερίδες.

Ο ιός της λύσσας μεταδίδεται με το σάλιο των μολυσμένων ζώων κατά τη στιγμή που αυτά δαγκώνουν ανθρώπους ή άλλα ζώα.

Μπορεί επίσης να μεταδοθεί στον άνθρωπο όταν αυτός έρχεται σε επαφή με το σάλιο του μολυσμένου   ζώου από τις εκδορές και τα μικροτραύματα του δέρματος ή ακόμα και από τους υγιείς βλεννογόνους. Τέλος, είναι πιθανή η μετάδοση του παθογόνου παράγοντα όταν υπάρχει στα ούρα των νυχτερίδων μέσω σταγονιδίων σε σπηλιές ή σε εργαστήρια όπου οι νυχτερίδες κρατούνται ως πειραματόζωα.

Η περίοδος επώασης της νόσου (που προηγείται της εκδήλωσης των συμπτωμάτων) στον άνθρωπο είναι 2 – 8 εβδομάδες, στους σκύλους και στις γάτες 10 ημέρες έως 2 ή και περισσότερους μήνες και στα βοοειδή από 25 έως και 150 ημέρες. Ο άνθρωπος είναι από τα πιο ανθεκτικά είδη ως προς τη νόσο.

Στο σκύλο η λύσσα εμφανίζεται με δυο μορφές : τη μανιακή και την καταθλιπτική.

Η μανιακή μορφή εμφανίζεται με αλλαγή της συμπεριφοράς του ζώου το οποίο, ή απομονώνεται σε σκιερά μέρη, ή παρουσιάζει νευρικότητα (περιφέρεται ανήσυχο χωρίς συγκεκριμένο σκοπό και τρομάζει με το παραμικρό). Το ζώο είναι ανόρεχτο και παρουσιάζει ερεθισμό στο σημείο που δαγκώθηκε (το οποίο συνήθως δαγκώνει).

Παρουσιάζει επίσης συμπτώματα φόβου και επιθετικότητας – δαγκώνει στην κυριολεξία ό,τι βρεθεί μπροστά του, αντικείμενα, άλλα ζώα και ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένου του αφεντικού του αλλά και του ιδίου προκαλώντας σοβαρούς αυτοτραυματισμούς.

Από το στόμα του ζώου ρέουν άφθονα σάλια που αδυνατεί να τα καταπιεί λόγω σπασμού των μυών της κατάποσης. Το γάβγισμά του αλλάζει και μεταβάλλεται σε βραχνό και τραχύ ουρλιαχτό.

Ακολουθεί η παράλυση του σώματος και των άκρων που καταλήγει στο θάνατο του ζώου.

Στην καταθλιπτική μορφή παρατηρείται παράλυση του τραχήλου και των μυών της κατάποσης που συνοδεύεται από ά