Εύβοια αγαπημένη, γίνε ο φάρος μας

Language Greek

Βουβός ο πόνος στα αποκαΐδια ενός τόπου αγαπημένου... την βαθιά πληγωμένη Εύβοια... εκείνη που εκλιπαρεί για βοήθεια... αλλά μάταια! Αναμνήσεις όμορφες βαθιά κρυμμένες στην ψυχή, τότε που η παιδική μου αθωότητα γινόταν καταφύγιο ευτυχισμένων στιγμών σε μια καταγάλανη ακρογιαλιά, στην παχιά σκιά και το δροσερό καταφύγιο των πεύκων τις ζεστές ημέρες του καλοκαιριού, στον ήχο των τζιτζικιών και στη μεθυστική μυρωδιά του ρετσινιού,

στην ασύγκριτη ομορφιά του φυσικού τοπίου, τοπίο που ήταν καταφύγιο για όλα τα πλάσματα της μητέρας φύσης...

Εκεί, που οι άνθρωποι ζούσαν αληθινά, αυθεντικά κι εμπνευσμένα έχοντας εναρμονιστεί απόλυτα στο φυσικό περιβάλλον... Το δάσος που αγαπούσαν με όλη τους την καρδιά, που το σεβόντουσαν, το φρόντιζαν, κι εκείνο τους το ανταπέδιδε απλόχερα... τους έδινε τροφή, δουλειά, τους έδινε ζωή. Ζωή δύσκολη μα αυθεντική και όμορφη. Σε όλους μας έδινε ζωή. Κι ας μην το βλέπαμε... κι ας μην ήμασταν καν εκεί. Μας έδινε πνοή! Εξάλλου πάντα γενναιόδωρη ήταν η Μητέρα Φύση. Είναι μητέρα και αγαπάει αληθινά, μα τώρα πονάει βαθιά. Πόσοι και πόσοι άνθρωποι δεν βρήκαν καταφύγιο στην αγκαλιά της, τη δροσιά της, το οξυγόνο της, τα καλούδια της...

Πάντα γενναιόδωρη η φύση κι ήρθε η στιγμή που οι άνθρωποί της , τα παιδιά της, οι Ευβοείς παλεύουν ολομόναχοι γι αυτή και τη σωτηρία της... Με τις δυνάμεις που αντλούν από το Θεό και την σύνδεσή τους με τον τόπο. Ρισκάρουν τη ζωή τους για να σώσουν αναμνήσεις, να διαφυλάξουν το παρόν τους και το μέλλον των παιδιών τους. Το μέλλον όλων μας κι ας μην το ξέρουμε. Μέσα από την άνιση μάχη με τις φλόγες που λυσσαλέα κάνει τα πάντα για να καταστρέψει...

Εμείς οι «άνθρωποι» χίλια καλά έχουμε, μα νιώθω πως πλέον χάσαμε το δρόμο μας για τα καλά... Ας αναλογιστούμε αλήθεια, πόσο εύκολο είναι να καταστρέψεις κάτι και με πόση δυσκολία το δημιουργήσεις ξανά. Και ρωτώ... Το δημιουργείς ξανά ή πατάς πάνω του, βολεύεσαι και τελικά καταπατείς;

Καταπατείς συνειδήσεις, βιώματα, αξίες, Ιστορία, το δικαίωμα γενιών και γενιών στο οξυγόνο... Καταπατείς τα χώματα που έχουν μεγαλώσει τόσες και τόσες γενιές, καταπατείς τη φύση και τους καρπούς της... Για να μπορείς σήμερα εσύ να έρχεσαι και να καταπατείς. Και θα μου πεις, η ζωή προχωράει, εξελίσσεται...

Το θέμα όμως είναι πώς η ζωή μας προχωράει πια. Κάτω από ποιες συνθήκες και με ποια προοπτική. Όταν θέλουμε να μιλάμε για εξέλιξη. Ρωτάω... Τι σημαίνει εξέλιξη ή καλύτερα τι εξέλιξη τελικά θέλουμε να έχουμε ως άνθρωποι που ζούμε κι αναπνέουμε σε αυτούς τους άγιους τόπους των προγόνων μας... Τι ιστορία θέλουμε να γράψουμε για τα παιδιά μας; Ποιες αξίες και ποια ιδανικά να προασπιστούμε και να προάγουμε. Επενδύσεις κι ανάπτυξη; Ναι. Επάνω σε πτώματα και στοιχειωμένα χώματα; Οχι, όχι άλλο κάρβουνο. Δεν αντέχουμε άλλο έτσι... Δεν είμαστε άνθρωποι έτσι, είμαστε κάτι άλλο, κάτι ξένο, κάτι άψυχο.

Όλα τα χρήματα του κόσμου δεν θα μπορέσουν να φτιάξουν ξανά ότι με τόσο κόπο δημιούργησε ο χρόνος και η φύση μας αυθεντικά και που χρειάστηκε μόλις μια στιγμή, λίγες ημέρες για να χαθεί ολοκληρωτικά. Τι αξία τελικά έχει η ανθρώπινή μας ύπαρξη και ποια η θέση μας στα «νέα» μονοπάτια της ανάπτυξης που ανοίγονται μπροστά μας; Και το κυριότερο, ποια η προοπτική αυτού του νέου δρόμου τα επόμενα χρόνια; Ποια τα κόστη και ποια τα οφέλη; Μια ζωή που όλοι θα θέλαμε κατά βάθος να είχαμε είναι η ζωή των ανθρώπων της Εύβοιας και της κάθε Εύβοιας… Μια ζωή σε αρμονία… Ζωή με δυσκολίες, μα ζωή αυθεντική!

Μήπως αυτό φθονούμε τελικά; Μήπως η ζωή μας είναι πια κενή; Άχαρη και μίζερη; Μήπως δεν αντέχουμε δίπλα μας την ομορφιά των αυθεντικών ανθρώπων; Μήπως είμαστε λίγοι τελικά; Μήπως χάσαμε κάπου το δρόμο μας; Δεν πειράζει σου απαντάω εγώ… Ποτέ δεν είναι αργά!

Ό,τι ονειρευτούμε μπορούμε να το γεννήσουμε … να το δημιουργήσουμε… να γειωθούμε… να προσγειωθούμε στην ομορφιά της απλής, αυθεντικής ζωής... στην παράδοσή μας, στις ρίζες μας που αντέχουν ακόμη… στη μεγάλη εικόνα της ποιότητας που έχει ο ελληνικός λαός και οι άνθρωποί του… Εκεί που με υπερηφάνεια ανατρέχουμε όλοι μας με κάθε ευκαιρία για να πάρουμε δύναμη κι έμπνευση... Για να συνεχίσουμε λοιπόν με δύναμη κι έμπνευση για το αύριο οφείλουμε να διαφυλάξουμε ότι πολυτιμότερο έχουμε σήμερα. Ο,τι πολυτιμότερο έχει ο καθένας από εμάς και θα το βρούμε μέσα μας αυτό.. και μόνο εκεί... στα βάθη της ψυχής μας... γιατί είμαστε άνθρωποι κι έχουμε ψυχή Κλαίω… Όχι από λύπη πια... μα από χαρά... για τους ανθρώπους που βλέπω γύρω μου αυτές τις ημέρες γιατί στο βάθος της ψυχής μου συνειδητοποιώ με χαρά κι ανακούφιση πως τελικά έχουμε τόσο ισχυρές συνδέσεις, τέτοιους ανθρώπινους δεσμούς που απλά ξεχάστηκαν και ξεθώριασαν προς στιγμήν μέσα στην αλαζονεία της εποχής και το κυνήγι της «μεγάλης ζωής», της εύκολη ζωής, της «ανέμελης» ζωής ζωή όμως σαθρή, εύθραυστη.

Ας ξαναρχίσουμε από την αρχή... Εύβοια αγαπημένη…γίνε ο φάρος μας… Το έχουμε ανάγκη. Ένα μήνυμα από καρδιάς με αφορμή τη ζοφερή πραγματικότητα που ζούμε στην εποχή μας με αποκορύφωμα την μεγάλη τραγωδία των ημερών.

Η Βίκυ Κοτσιμπού είναι δημοσιογράφος στο Star Κεντρικής Ελλάδας

Article Category Κοινωνία Ετικέτες Εύβοια Φωτιά Cover Image fotia-evia.jpg Εύβοια αγαπημένη, γίνε ο φάρος μας Is Native Κλειστό Show In Latest Ανοικτό Show Image in Latest Κλειστό Video Icon Κλειστό