Έξι ποιήματα της Ιουλίας Τολιά

1

Επάγγελμά του,
η σπουδή προσώπων.
Μα ήρθε η μεγάλη κρίση.
Άνεργος περιφέρεται ανάμεσα σε προσωπίδες.
Επί ματαίω.
Ας αρκεσθεί λοιπόν
στο δικό του πρόσωπο.
Παίρνει έναν καθρέφτη.
Κοιτάζεται.
Όμως σκοντάφτει σε μια μάσκα.

{loadmodule mod_adsence-inarticle-makri} {loadposition adsence-inarticle-makri}

2

Όλο και χάνονται οι διαστάσεις.
Καρικατούρες τα τοπία και οι άνθρωποι.
Κι αυτός,
ο άνθρωπος – επίπεδο.
Κοιτάζει μονίμως προς τον ουρανό,
σε μια προσπάθεια να αναπνεύσει.
Είναι, βλέπετε, που τα σύννεφα
διατηρούν

3

Όπου κι αν κοίταζα,
αντίκριζα χάος.
Το τεμάχιζα λοιπόν με το βλέμμα μου
κι άρχιζα τους συνδυασμούς.
Απεγνωσμένα πάσχιζα να βολευτώ
σ’ ένα απόσπασμα νοήματος.

4

Κανένας δεν περνούσε από τα μέρη μας.
Λες κι ένα παραπέτασμα αόρατο
εμπόδιζε την είσοδο.
Γι’ αυτό και παραξενευτήκαμε
σαν ήρθε ο αρπιστής.
Έμεινε μέρες.
Μα όταν έφυγε,
μας άφησε μια παρτιτούρα.
Τη σονάτα του παραδόξου.
Να ’ταν αυτή που έσπασε το φράγμα
που μας χώριζε από τον κόσμο;
Με ευχαρίστηση τώρα δεχόμασταν τους επισκέπτες.
Μας είχε πια η μόνωση κουράσει.

5

Δεν νιώθω δέος πλέον
σαν ατενίζω αστερισμούς.
Δεν συνεπαίρνομαι
από ιδέες μεγαλόπνοες.
Μα άλλο με λυπεί.
Αυτή η αίσθηση στο δέρμα
όταν το αεράκι πνέει ελαφρά.
Πώς έχει ατονήσει!

6

Ο ουρανός δεν έχει χρώμα.
Πέφτει η βροχή
και δεν παράγει ήχο.
Ράκη προσωπίδων στροβιλίζονται
σε δίνες ανέμου.
Κούφιος ο χρόνος.
Θα απομείνει κάτι άραγε
για τον ρακοσυλλέκτη του μέλλοντος;

H Ιουλία Τολιά γεννήθηκε το 1954 στο Μενίδι Αιτωλοακαρνανίας. Σπούδασε χημικός μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Από το 1983 έως το 2009 εργάστηκε ως διορθώτρια στην εφημερίδα Τα Νέα. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές Κι ενώ οι ωρολογοποιοί μας κοροϊδεύουν... (1987), Μονότροπα σχεδόν... (1995), Κάτοπτρα χρόνου (Στοχαστής, 2010), Οι περιπέτειες ενός τυφλού (Στοχαστής, 2012) και Ημερολόγιο ήχων (Στοχαστής, 2014).