Κοινωνία ώρα μηδέν – Γράφει η Αλίκη Τσίκα

Η κρίση βαθαίνει. Η κοινωνία χωλαίνει και το βαρέλι πλέον δείχνει να μην έχει πάτο. Η κοινωνία νοσεί βαριά και μαζί της συμπαρασύρει όλους μας, είτε το θέλουμε, είτε όχι. Το έγκλημα πλέον παίρνει διαστάσεις μεγαλύτερες από αυτές της πανδημίας και φτάνει σε σημεία που κάποτε θα θεωρούσαμε δυσθεώρητα, ειδικά σε μια κοινωνία σαν την ελληνική, που κακά τα ψέματα, είναι πιο πατριαρχική, παλιομοδίτικη και κλειστή.

Οι μάνες σκοτώνουν τα παιδιά τους, τα εκδίδουν, τα αφήνουν απροστάτευτα. Πατεράδες που σκοτώνουν συζύγους και παιδιά. Γυναίκες που

ξεκατινιάζονται και πετάνε η μις στην άλλη βιτριόλι. Άνθρωποι που σκοτώνουν για έναν λογαριασμό. Ναι η κορυφή του παγόβουνου της επικαιρότητας αυτή τη στιγμή είναι ο βιαστής – μαστροπός και όλη η υπόθεση που ξετυλίγεται. Κάθε φορά που αποκαλύπτεται μια τέτοια φρικιαστική υπόθεση νομίζουμε πως τα έχουν δει όλα, αλλά η πραγματικότητα μας διαψεύδει.

Τι φταίει; Που πάμε; Πώς σταματάει όλος αυτός ο κατήφορος; Και κυρίως γιατί δεν συνέβαιναν όλα αυτά παλαιότερα. Ίσως να είναι η οικονομική ανέχεια που πλέον έχει χτυπήσει κόκκινο και δεν δείχνει να έχει τέλος. Οι κοινωνίες απλά έχουν επικεντρωθεί σε μια προσπάθεια επιβίωσης.

Η κρίση ήρθε μετά τα «χρυσά χρόνια», που όλα ήταν εύκολα, το χρήμα έρρεε άφθονο και όλοι λίγο πολύ είχαν όχι μόνο τα απαραίτητα αλλά και αρκετά παραπάνω. Όλα αυτά όμως χάθηκαν εν μια νυκτί το 2008, αφήνοντας πίσω τους εκτός από κόκκινα δάνεια, κυρίως μια κοινωνία ανίκανη να επιβιώσει και να πορευτεί.

Μετά ήρθε η κατάρρευση όλων των προτύπων. Ό,τι κοινωνικό πρότυπο υπήρχε άρχισε να καταρρέει αργά και σταθερά, αφήνοντας μόνο κενές εικόνες δήθεν ανθρώπων. Μια ολόκληρη γενιά μεγαλώνει πιστεύοντας στον εύκολο πλουτισμό μέσω social media και ελπίζοντας να επιτύχει να γίνει μια μέρα influencer. Μανταμίτσες και και ψευτοφουσκωμένα αγοράκια, προσπαθούν να πείσουν ότι είναι το νέο status quo και μια θύελλα από κάθε λογής ριάλιτι κατακλύζει την τηλεόραση, δίνοντας στους νέους το πρότυπο του «τίποτα», του απόλυτου κενού.

Οι άνθρωποι που υπήρξαν πραγματικά πρότυπα χάνονται, αν δεν έχουν χαθεί εντελώς στο χρονοντούλαπο της ιστορίας ή πεθαίνουν αφήνοντας πίσω μια κοινωνία χωρίς στόχους, όραμα και προσανατολισμό. Μια κοινωνία κενή από κάθε ουσιαστικό νόημα που ψάχνει απεγνωσμένα να επιβιώσει παραπατώντας στο χάος. Μια κοινωνία που σοκάρεται στιγμιαία και μετά ξεχνά. Λέει ότι θα τιμωρήσει και μετά σφυρίζει αδιάφορα. Φωνάζει και καλά για την αλλαγή και μετά ξαναβολεύεται στη βολή της.

Το «εύκολο» έχει γίνει ο μόνος στόχος της πλειοψηφίας. Εύκολο χρήμα, εύκολη δημοσιότητα, εύκολη αναγνωρισιμότητα, να τα κάνουμε όλα εύκολα μιας και οι απότομες δυσκολίες που μας έπεσαν στο κεφάλι απέδειξαν ότι τελικά είμαστε παντελώς ανίκανοι να επιβιώσουμε στα δύσκολα.

Και κάπως έτσι καταλήγουμε να κάνουμε εύκολο και το έγκλημα, τα χείριστα των εγκλημάτων. Εύκολα σκοτώνουμε, εύκολα βιάζουμε, εύκολα κλέβουμε μιας και θεωρούμε ότι εύκολα θα τη γλιτώσουμε. Αν δεν πατήσουμε φρένο στον απόλυτο κατήφορο που βιώνουμε, εύκολα το χάος που πλέον ζούμε, θα μας καταπιεί όλους. Και ακόμα και οι ελάχιστες φωνές που έχουν απομείνει, θα χαθούν και αυτές μέσα στη βοή του αποπροσανατολισμένου και αποχαυνωμένου πλήθους που μας περιτριγυρίζει.

The post Κοινωνία ώρα μηδέν – Γράφει η Αλίκη Τσίκα appeared first on The President.