Έπρεπε να τους ρωτήσει. Γράφει ο Παύλος Μαρινάκης

Τις τελευταίες εβδομάδες μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, οι ομιλίες του προέδρου Ζελένσκι σε κοινοβούλια αλλά και πολιτιστικές εκδηλώσεις αποτελούν πολιτικά γεγονότα και ευκαιρίες για όλες τις χώρες να διατρανώσουν την αλληλεγγύη και την εσωτερική τους ενότητα απέναντι στη ρωσική εισβολή. Να ενισχύσουν την πίστη τους στη δημοκρατία, την ελευθερία, την ειρήνη, την ασφάλεια, να επανεκτιμήσουν όσα θεωρούν δεδομένα.

Του Παύλου Μαρινάκη *

Η ομιλία στη Βουλή των Ελλήνων την προηγούμενη εβδομάδα θα μπορούσε να

ήταν ένας ακόμα κρίκος σε αυτή τη διεθνή αλυσίδα ειρήνης, ελευθερίας και αυτοδιάθεσης. Δυστυχώς, όμως, οι μονίμως αντιδραστικές και θορυβώδεις μειοψηφίες φρόντισαν για άλλη μια φορά να διασπάσουν την ενότητα των Ελλήνων απέναντι στη ρωσική βαρβαρότητα.

Δεν θα μπορούσε κανείς να φανταστεί μεγαλύτερη ντροπή από τη στάση του ΚΚΕ, του Μέρα25 και της Ελληνικής Λύσης, που, βαθιά χωμένοι στην ιδεολογική τους αρτηριοσκλήρωση, αρνήθηκαν να παρευρεθούν στην ομιλία. Είναι ντροπή να γυρίζεις στην πλάτη απέναντι στον αρχηγό ενός κράτους που αιμορραγεί κυριολεκτικά και στο οποίο γίνονται εγκλήματα πολέμου και σφαγές αμάχων. Η ανθρώπινη ζωή και η αξιοπρέπεια που καταβαραθρώνονται κάτω από τη βαρβαρότητα των ρωσικών στρατευμάτων θα έπρεπε σε ένα δημοκρατικό κράτος, όπως η Ελλάδα, να θεωρούνται το υπέρτατο αγαθό και μπροστά στην προστασία τους να κάμπτουν κάθε είδους ιδεολογικές αποκλίσεις.

Μάλλον, για ορισμένους η δήθεν αντισυστημικότητα είναι αξιακά ανώτερη από τις χιλιάδες νεκρών αμάχων, τις γυναίκες που κακοποιήθηκαν, τα παιδιά που έχασαν τους γονείς τους, όλους εκείνους τους ανθρώπους που αγωνιούν για το αν οι δικοί τους ζουν ή πέθαναν, από εκείνους που αγωνίζονται για το αυτονόητο δικαίωμα στην ελευθερία της πατρίδας τους.

Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έδωσε σύσσωμος το παρών σε μια τέτοια ιστορική στιγμή και επιμένει να προτάσσει, για ακόμα μια φορά, την δήθεν αλληλεγγύη του, διοργανώνοντας συναυλίες κατά του πολέμου, χωρίς να κατονομάζει τη Ρωσία ως εισβολέα, υπέρ της ειρήνης χωρίς να στηρίζει τα θύματα, υπέρ της Ουκρανίας, χωρίς καμία αναφορά στην Ουκρανία.

Η α λα καρτ δημοκρατική τους φωνή και η ευαισθητοποίησή τους φτάνει μέχρι εκεί που οι αδύναμοι δεν θίγονται από τα συμφέροντα των ισχυρών «φίλων» τους ή «ιδεολογικών τους πατέρων». Τότε η αδικία μοιάζει πιο εύπεπτη, πιο βιώσιμη, τότε οι άμαχοι δεν σφαγιάζονται, δεν δολοφονούνται εν ψυχρώ, είναι απλά «απώλειες». Οι ίσες αποστάσεις σε ένα πόλεμο δεν είναι ποτέ ίσες. Είναι υπέρ του εισβολέα. Εκείνου που δολοφονεί αμάχους και ξεριζώνει παιδιά από τις μητέρες τους. Υπέρ εκείνου που αναγκάζει νέους ανθρώπους να κόψουν τη ζωή τους στη μέση και να μάχονται για την κερδίσουν πίσω.

Όταν ο κ. Κατρούγκαλος δεν μπορεί να καταλάβει τους λόγους απέλασης των Ρώσων διπλωματών και ζητά επίσημη ενημέρωση σαν να ζητάει «εξηγήσεις», δεν μπορεί το κόμμα του να προσποιείται ότι συμπαραστέκεται στον Ουκρανικό λαό που αμύνεται απέναντι στην αναίτια και βάρβαρη εισβολή.

Ας αναφερθούμε όμως και στο «μεγάλο ζήτημα» του βίντεο του Μιχαήλ. «Λέγομαι Μιχαήλ, ο παππούς μου πολέμησε στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο κατά των ναζιστών. Τραυματίστηκε τρεις φορές» είπε και πρόσθεσε:

«Εγώ γεννήθηκα στη Μαριούπολη και συμμετέχω στην άμυνα της πόλης από τους Ρώσους ναζιστές. Δεν θα μιλήσω για τις δυσκολίες που έχουμε στην άμυνα, συμμετέχοντας στην ουκρανική άμυνα μέσα από το τάγμα Αζόφ. Αυτό είναι το χρέος μου έναντι της πόλης μου, το χρέος μου σαν άντρας και πρέπει να μιλήσω για τις καταστροφικές συνθήκες μέσα στις οποίες βρίσκεται η ελληνική Μαριούπολη».

Σ’ αυτά αντέδρασαν ο Αλέξης Τσίπρας, ένας καταδικασμένος -σε πρώτο βαθμό- για κακουργήματα ναζιστής και πάσης φύσεως δικαιολογητές των Ρώσων εισβολέων. Πρώτον, για να μην παρεξηγηθούμε: φασίστας στην προκειμένη περίπτωση είναι ένας. Αυτός που εισβάλει αναίτια σε μια χώρα, που ευθύνεται για τις σφαγές χιλιάδων παιδιών, αυτός που κάνει μαζικές καταστροφές και επιθέσεις απέναντι σε αμάχους. Δεύτερον, από αυτόν που αμύνεται υπέρ βωμών και εστιών δεν μπορούμε να ζητάμε πιστοποιητικό πολιτικών φρονημάτων για να δούμε αν θα του επιτρέψουμε να υπερασπιστεί την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας του. Μάλλον ξέχασε ο πρόεδρος Ζελένσκι πως έπρεπε να ρωτήσει τον Αλέξη Τσίπρα και τους συν αυτώ για να συγκροτήσει την άμυνα της Ουκρανίας.

Εκείνοι που συγκυβέρνησαν με ακροδεξιούς, εκείνοι που «περίμεναν να δουν τι θα πει» η ναζιστική εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής στις ψηφοφορίες της Βουλής είναι οι ίδιοι που τώρα παριστάνουν τους υπερασπιστές της Δημοκρατίας. Ξέχασαν ότι επί των ημερών τους δεν υπήρχαν αίθουσες στα δικαστήρια για να δικαστεί το ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής. Δεν μπόρεσαν να αποχωριστούν τους ναζιστές στην Ελλάδα, δεν άντεξαν να τους δουν εκτός κοινοβουλίου και θυμήθηκαν τώρα να μιλήσουν για ιστορική ντροπή.

Η Κυβέρνηση τη Νέας Δημοκρατίας και ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης βρίσκονται για ακόμα μια φορά στη σωστή πλευρά της ιστορίας με πράξεις. Στο πλευρό των άμαχων που υπερασπίζονται τη ζωή τους, στο πλευρό του αμυνόμενου λαού, στο πλευρό της δικαιοσύνης, της αλήθειας, της ελευθερίας.

«Όποιος επιλέγει τον πόλεμο, στο τέλος θα χάσει» είπε ο πρόεδρος Ζελένσκι στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Μπορείς να διαλέξεις τον πόλεμο με πολλούς τρόπους. Ο πιο δειλός είναι να στέκεσαι σιωπηλός και αμέτοχος όταν σκοτώνονται παιδιά, ο πιο ντροπιαστικός είναι να προσποιείσαι επιπλέον ότι τους συμπαραστέκεσαι.

* Ο Παύλος Μαρινάκης είναι Δικηγόρος και Γραμματέας της Πολιτικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας 

The post Έπρεπε να τους ρωτήσει. Γράφει ο Παύλος Μαρινάκης appeared first on The President.