Μια απάντηση στον Κώστα Λαλιώτη

ΑΠΕ-ΜΠΕ

Εκ μέρους των απανταχού «ρηξικέλευθων φιλελευθέρων» δημοσιογράφων, θα ήθελα να ζητήσω ταπεινά συγγνώμη από τον Κώστα Λαλιώτη, εκπρόσωπο της «Γενιάς του Πολυτεχνείου», γιατί αντί να σεμνύνονται εκφράζουν ανοιχτά τον προβληματισμό τους για τα γεγονότα εκείνης της περιόδου και όσα επακολούθησαν.

του Χάρη Παυλίδη

Με άρθρο του στο ηλεκτρονικό περιοδικό της Βουλής «Επί του Περιστυλίου», το πάλαι ποτέ «θείο βρέφος» κατακεραυνώνει όσους προσπαθούν να ερμηνεύσουν τα γεγονότα που ακολούθησαν, αμφισβητώντας

όπως γράφει τα «ανεξίτηλα γεγονότα με τις υποκειμενικές και έωλες αφηγήσεις τους».

Έχει δίκιο ο κ. Λαλιώτης να μη θέλει να σκαλίζουν οι ασεβείς φιλελεύθεροι τις «πυρακτωμένες αλήθειες». Και να δυσφορεί πιστεύοντας ότι το κάνουν για να αντικαταστήσουν την πραγματική ιστορία με την «ψευδεπίγραφη μετά-ιστορία τους». Δεν θέλω να τους δικαιολογήσω, αλλά μόνο αυτό δεν κάνουν όσοι παραθέτουν τα γεγονότα που έφεραν τον Ιωαννίδη και τη «δική» του χούντα στα πράγματα.

Κανείς δεν αμφισβητεί τη σημασία της κατάληψης στη Νομική και τη συμβολή του Πολυτεχνείου στην πτώση της χούντας. Μήπως, όμως, διαφωνεί ο κ. Λαλιώτης ότι, μετά τον Παπαδόπουλο ήρθε ο Ανδρουτσόπουλος ως μαριονέτα του Ιωαννίδη; Μήπως γιατί το λένε οι «ρηξικέλευθοι δημοσιογράφοι» χωρίς προηγουμένως να τον ρωτήσουν; Αν υπέπεσαν σ’ αυτό το μέγα αμάρτημα είναι εύλογη η οργή του εκ μέρους της «Γενιάς του Πολυτεχνείου».

Αλλά, πάλι, δεν έτυχε να ακούσει ποτέ ο κ. Λαλιώτης, ή έστω να διαβάσει σε κάποιο βιβλίο ότι, συμβαίνει συχνά σε εξεγέρσεις, ακόμα και σε επαναστάσεις, κάποιοι να παρεισφρέουν ώστε να εκμεταλλευθούν καταστάσεις και να εξυπηρετήσουν τα δικά τους σχέδια; Είναι τόσο σίγουρος ότι οι δικτάτορες που αντικατέστησαν τους δικτάτορες δεν εκμεταλλεύθηκαν την ευκαιρία για να ξεφορτωθούν τον Μαρκεζίνη;

Αλλά, κι αν συνέβη αυτό, που εφόσον συνέβη θα αποτελούσε όντως «πυρακτωμένη αλήθεια», γιατί ο κ. Λαλιώτης θεωρεί ότι συνιστά «ενοχοποίηση» της εξέγερσης της 17ης Νοεμβρίου; Του είπε κανείς ότι οι εξεγερθέντες ήταν ενεργούμενα του Ιωαννίδη για να ρίξουν τον Παπαδόπουλο; Κανείς «ρηξικέλευθος φιλελεύθερος» δημοσιογράφος, απ’ ότι γνωρίζω. Και όσοι το λένε, συνδέοντας τους φοιτητές με το παρακράτος είναι ακροδεξιοί και «ψεκασμένοι». Σε καμία περίπτωση δεν είναι «ρηξικέλευθοι φιλελεύθεροι» δημοσιογράφοι κ. Λαλιώτη.

Άρα, προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός; Γιατί μια προσεκτική ανάγνωση του άρθρου αποκαλύπτει το λόγο για τον οποίο ο κ. Λαλιώτης κατακεραυνώνοντας τους «βλάσφημους» και απαγορεύει ουσιαστικά στους πέραν της Αριστεράς να έχουν άποψη για το Πολυτεχνείο.

Προφανώς ο κ. Λαλιώτης ενοχλήθηκε από την παρέμβαση του Πρωθυπουργού, που «ασεβώς» κατά τον ίδιο αμφισβήτησε την μονοπώληση του Πολυτεχνείου από την Αριστερά.

Δεν το λέει, αλλά αφήνει να εννοηθεί πάντα στο άρθρο του, ότι η χούντα ήταν ενιαία και «γεννήθηκε ως τέρας από την ίδια μήτρα έχει οικογενειακό δέντρο με βαθιές ρίζες, με ιστορική ταυτότητα και DNAϊκό πολιτικό αποτύπωμα». Και συνεχίζει φωτογραφίζοντας τη ΝΔ και τον Πρωθυπουργό αναφέροντας ότι, «Η δομή της, η δικτύωσή της και τα σημαίνοντα πρόσωπά της έλκουν την καταγωγή τους, την ισχύ τους και τη «νομιμότητά» τους στο μετεμφυλιακό Κράτος και Παρακράτος της Βαθιάς Δεξιάς…».

Αλλά δεν αναρωτιέται κάτι ο κ. Λαλιώτης. Ότι σε πολλές περιπτώσεις τα γεγονότα είναι ανεξάρτητα από την αλήθεια. Και ενίοτε οι αιτίες των γεγονότων, όπως είχε πει και ο Κικέρων αν τον έχει ακουστά, είναι πάντα πιο ενδιαφέρουσες από τα γεγονότα. Απλά ο κ. Λαλιώτης ως εκπρόσωπος της «Γενιάς του Πολυτεχνείου», που για τον ίδιο όπως και για πολλούς άλλους αποτέλεσε εφαλτήριο της πολιτικής του καριέρας, όταν τα γεγονότα δεν έχουν την έγκρισή του, τότε αλίμονο στα γεγονότα.

Προσωπικά κατανοώ απολύτως την αντίδραση του κ. Λαλιώτη και του αφιερώνω μια φράση του βρετανού πολιτικού Έντμουντ Μπερκ: «Συνέβη κάτι για το οποίο είναι δύσκολο να μιλήσουμε και αδύνατο να σιωπήσουμε».