Παπαχαραλάμπους: «Έχω κάνει λάθη με τα παιδιά μου, έχω ζητήσει συγγνώμη κι έχω αναρωτηθεί αν ήταν αρκετή»

Μαμά δύο αγοριών που βρίσκονται πια στην εφηβεία

Ο μεγαλύτερος γιος της με τον Φάνη Μουρατίδη πλησιάζει στα χρόνια που πια θα ανοίξει τα φτερά του για να σπουδάσει και ίσως να ζήσει μόνος τοιυ αλλού. Πόσο την αγχώνει αυτό την Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους. Και κοιτώντας πίσω τι θα έκανε διαφορετικά, πώς αντιμετωπίζει τα λάθη και τι λέει για την τελειότητα που δεν υπάρχει.

Καλεσμένη της Αλεξάνδρας Ούστα, στην εκπομπή Μαμα-Δες η αγαπημένη ηθοποιός ξεδιπλώνει την άλλη πλευρά, αυτή της μαμάς.

-Τα αγόρια, πόσο σκληρά παιχνίδια παίζουν;
«Τα αγόρια παίζουν με την απουσία

του γνώμωνα του κινδύνου. Δεν υπάρχει αυτό το μυαλό τους. Μπορεί να παλεύουν έτσι για πλάκα αλλά να το κάνουν στην άκρη ενός γκρεμού… Ένα κορίτσι θα σκεφτόταν πως μπορεί να πέσει. Τα αγόρια δεν το σκέφτονται»

-Ήσουν από τις γυναίκες που πάντα σκεφτόσουν ότι θέλεις να γίνεις μαμά;
«Όχι. Ήμουν από τις γυναίκες που δεν το είχα σκεφτεί, πίστευα πως μπορεί και να μην μπω στη διαδικασία. Προέκυψε, όχι σαν ατύχημα, σαν σκέψη γνωρίζοντας τον Φάνη. Ήμουν κι έτοιμη. Δεν ήταν ένα σχέδιο ζωής. Όμως όταν ήρθε αισθάνθηκα ότι είμαι πολύ έτοιμη γι’ αυτό, δεν είχα ανασφάλειες»

-Συζητάγατε με τον Φάνη σχέδια και κοινή γραμμή στο μεγάλωμα των παιδιών…

«Ξέρεις ότι είμαι ένας άνθρωπος που βάζω κουτάκια… Έλεγα τηλεόραση ποτέ, μουσική μόνο μπετόβεν… Αυτά πέσαν σαν χάρτινος πύργος όταν ήταν μικρά τα παιδιά γιατί τα απόλυτα σχέδια αποτυγχάνουν απόλυτα. Έτσι πιστεύω. Κι εγώ ήμουν πολύ δοσμένη σε όλα τα πράγματα. Η ζωή και τα παιδιά μου έμαθαν ότι δεν μπορεί να είσαι απόλυτος. Αν ένα πράγμα έχω μάθει και άλλαζα κάτι θα ήταν αυτό, να μην είμαι τόσο άκαμπτη σε κάποια πράγματα που είχα στο μυαλό μου οτι αυτό είναι το σωστό. Δεν υπάρχει ένα σωστό τελικά, υπάρχουν πολλά σωστά. Αυτό που κόστισε, με κούρασε. Η τόση απολυτότητα»

-Είστε αναγνωρίσιμοι και οι δύο. Αυτό επηρέασε τα παιδιά;

«Εμείς είμαστε πολύ κανονικοί δεν δίνουμε σημασία στο αν είμαστε αναγνωρίσιμοι. Τα παιδιά νομίζω ότι το έχουν πάρει σαν κάτι φυσιολογικό. Σίγουρα δεν τους αρέσει όταν είμαστε οικογενειακά να μας σταματάνε για αυτόγραφα, αλλά κατά τα άλλα δεν νομίζω ότι τους έχει επηρεάσει ιδιαίτερα. Αλλά μάλλον θα πρέπει να ρωτήσουμε τα ίδια»

-Όντας στην εφηβεία πια πώς το ζείτε; Κινητό και οθόνες…

«Στην αρχή υπήρχε μια φόρμα για το πόσο θα το έχουν και όσο μεγάλωναν αυτό άνοιγε… Πλέον είναι κύριοι του εαυτού τους αλλά βλέπω γύρω μας και από τον εαυτό μου πως γίνεται μια κατάχρηση…»

-Ενώ είμαστε μητέρες αγοριών έχουμε μια μεγαλύτερη ευθύνη να μεγαλώσουμε «σωστούς άντρες»… άντρες ευαισθητοποιημένοιυς στα θέματα που αφορούν τη γυναίκα, τη διαφορετικότητα…

«Σίγουρα θα πεις κάπποια πράγματα αλλά νομίζω πως ο τρόπος να μάθει ένας νέος άνθρωπος το σωστό είναι μέσω του παραδείγματος. Το πώς συμεριφέρονται η μάνα τους και ο πατέρας τους, μεταξύ τους… . Και επειδή είπες για μεγαλύτερη ευθύνη. Σε αυτό διαφωνώ. Όλοι οι γονείς έχουμε ευθύνη. Κι αυτοί που έχουν κορίτσια να μάθουν και το κορίτσι να μάθει την αξία που έχει ως άνθρωπος. Ότι είναι ίση, ότι δεν υπηρετεί κανέναν, δεν ανήκει σε κανέναν… εδώ ακόμα βλέπουμε στα οικογενειακά τραπέζια ότι σηκώνονται μόνο οι γυναίκες… το παρατηρούσα πρόσφατα. Είναι βαθιά ριζωμένο μέσα μας. Κι αυτό είναι ένα πολύ απλό παράδειγμα»

-Σου μιλάνε, σε συμβουλεύονται;

«Σομβουλεύονται όχι… Άλλα πράγματα λένε σε μένα, άλλα στον Φάνη… Τα παιδιά μας καθοδηγούν αλλά δεν είναι εύκολο. Με βοηθάει να θυμάμαι τη δική μου εφηβεία. Να κάνω λίγο πίσω και να καταλάβω. Δεν το πετυχαίνω πάντα αλλά με βοηθάει»

-Πώς αντιμετωπίζεις το κομμάτι βγαίνω έξω… Σε λίγο καιρό το να φύγουν από το σπίτι…

«Είναι κοντά αυτό… Δεν έχω θέμα. Αισθάνομαι πολύ οκ αρχικά για τον μεγάλο που είναι πολύ κοντά, αλλά πιστεύω θα τα καταφέρει. Με φοβίζει που βγαίνουν γιατί ακούμε τόσα αλλά όχι το να ζήσουν αλλού»

-Υπάρχουν στιγμές που έχεςι πει τα έκανα μαντάρα…

«Πολλές φορές… Φυσικά, μέσα σε αυτά τα χρόνια σίγουρα το έχω κάνει και σίγουρα έχω πει και πράγματα που μπορεί να έχουν στενοχωρήσει τα παιδιά. Έχω ζητήσει και συγγνώμη κι έχω αναρωτηθεί αν ήταν αρκετή. Είναι μεγάλη η ευθύνη του τέλειου και δεν ήθελα να την πάρω.