Το μπλε που ξοδεύει ο Θεός για να μην Τον βλέπουμε…

Η Ελλάδα πρέπει να είναι η μοναδική χώρα του πλανήτη της οποίας η θάλασσα είναι κατ᾽ αναλογίαν μεγαλύτερη από την ξηρά της. Εξάλλου, ποιός άλλος λαός έχει συνδεδεμένη την ιστορία του με τον «πλου» από την εποχή του ποιήματος του Παρμενίδη, διαθέτοντας τον μεγαλύτερο παγκοσμίως εμπορικό στόλο που πλοηγείται στις θάλασσες της υφηλίου με σημαία ελληνική, ως τις ημέρες της ποίησης του Οδυσσέα Ελύτη, μέχρι και σήμερα;

Η ιδιοπροσωπία του Ελληνισμού είναι χαραγμένη από την απειρία της θάλασσας. Από τον καθημερινό βίο, το εμπόριο, την αλιεία, την ποίηση, τη λογοτεχνία, την τέχνη, τη ζωγραφική, τους αγώνες του Ελληνισμού, μέχρι και το «άνοιγμα στο επερχόμενο», για να θυμηθώ τον μεγάλο Κώστα Αξελό. Και πώς δεν είναι «επερχόμενο» η θέα του Χριστού βηματίζοντος επί της θαλάσσης που ώθησε τον Απόστολο Πέτρο να εκβεί του πλοιαρίου δοκιμάζοντας την πίστη του και να περπατήσει πάνω στα ύδατα προς συνάντηση μαζί Του;

Αυτόν τον «Επερχόμενον» τιμά με τρόπο ξεχωριστό μάλιστα η νησιωτική Ελλάδα, όπως μπορούν να πιστοποιήσουν όσοι έχουν ζήσει ένα Πάσχα σε ελληνικό νησί. Αυτόν τον «Επερχόμενον» καταφάσκει η Εκκλησία όταν τα Θεοφάνεια ρίπτει τον Σταυρό στη θάλασσα και σπεύδει ο Έλληνας κολυμβητής λαός προς υποδοχήν Του.

Και είναι πράγματι η θάλασσα η οποία χρησιμοποιείται ως μεταφορά στην ελληνική γλώσσα για να αποτυπώσει τον κλύδωνα του ανθρωπίνου βίου. «Πελαγώνω» λέει ο ελληνικός λαός, όταν βρεθεί σε δυσκολία, «είμαι χαμένος στο πέλαγο», «τα έχω θαλασσώσει».

Αλλά είναι και πάλι η θάλασσα την οποία μετέρχεται η Ορθόδοξη Εκκλησία για να αναφερθεί στην αγαθοσύνη του Θεού και να την εικονίσει. Χαῖρε, θάλασσα ποντίσασα, Φαραώ τόν νοητόν ψάλλει στον Ακάθιστο Ύμνο, αποδίδοντας στην Παναγία ιδιότητες της θάλασσας, σαν εκείνες που έσωσαν τον εκλεκτό λαό του Θεού από την καταστροφή της προσυλότητας. Τὸ ἀνεξιχνίαστον πέλαγος τῆς τοῦ Θεοῦ διηγούμενος φιλανθρωπίας, υμνεί ο Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός. Άγιε Νικόλα φύλαττε, κι Άγια-Θαλασσινή, γράφει στην ποίησή του ο Νίκος Καββαδίας, επικαλούμενος τον προστάτη των ναυτικών. Θάλασσα τους θαλασσινούς, θαλασσάκι μου, μην τους θαλασσοδέρνεις και φέρε το πουλάκι μου, τραγουδάει ο Έλληνας μετανάστης λόγος, πιστοποιώντας μια άλλη πτυχή της ελληνικής ταυτότητας, μάλλον το δίπτυχο, θάλασσα – μετανάστευση και προσφυγιάς. Αλλά και το κάλλος κι ο έρωτας, στην Ελλάδα εκφράζεται με προκείμενες «θαλάσσιες»: Κόρη καραβοκύρη, κι όμορφη κοπελιά….

Κι όμως, η Ελλάδα μας, αυτή η χώρα του κόσμου του μικρού του μέγα, χρειάστηκε 43 ολόκληρα χρόνια από το Montego Bay, για να τολμήσει το αυτονόητο. Να βροντοφωνάξει στη διεθνή κοινότητα και να πιστοποιήσει τη θαλάσσια υπόστασή της. Να πράξει επιτέλους, μετά από «αιώνες» πολιτικού δισταγμού, δειλίας, έλλειψης ρεαλισμού και πίστης στην αλήθεια, το αυτονόητο. Να καταφάσκει τη θαλάσσια υπόστασή της.

Ο Θαλάσσιος Χωροταξικός Σχεδιασμός είναι πλέον γεγονός, απέναντι σε μια γείτονα χώρα, γη αρχαία ελληνική εποικισμένη πια και κατακτημένη από ασιάτες νομάδες στερημένους από καταβολής τους αυτού του θείου δώρου της θάλασσας.

Οι λόγοι της καθυστέρησης πολλοί και γνωστοί. Μείζων, η έλλειψη μύησης των πολιτικών ανδρών και γυναικών μας στον Έλληνα Λόγο που αποδίδει στη θάλασσα τα αρμόζοντα. Η πολιτική και η γεωπολιτική αποστερούνται ρεαλισμού και αντανακλαστικών, όταν δεν υποστηρίζονται από τις κοσμογονικές δυνάμεις που συνέχουν ένα λαό, την ιστορία του και τον πολιτισμό του. Ας είναι όμως.

Πλέον, ο Θαλάσσιος Χωροταξικός Σχεδιασμός είναι δεδομένος και πραγματικός. Απομένει τώρα να κερδηθεί το χαμένο «έδαφος». Πλην όμως, για να αποδώσει στον Ελληνισμό επί της ουσίας, και όχι μόνον επί χάρτου, η λίαν σημαντική και ιστορική ανακοίνωση του Χάρτη ΘΧΣ -του οποίου ασφαλώς κορυφαίο χαρακτηριστικό είναι η διακηρυχθείσα κατάφαση στην πλήρη επήρεια του Συμπλέγματος Μεγίστης (Καστελλόριζο)- θα πρέπει να αξιολογηθούν σοβαρά ορισμένες παράμετροι.

Επ᾽ ουδενί θα πρέπει η ανακοίνωση του Χάρτη να συνοδευθεί από τυχόν επαλήθευση του ισχυρισμού που κυκλοφορεί ευρέως ήδη και πριν την ανακοίνωσή του τη Μεγάλη Τετάρτη, ότι δηλαδή η ήπια αντίδραση της Τουρκίας οφείλεται, αφενός, στο ότι η Ελλάδα μετέθεσε στις ελληνικές καλένδες την υλοποίηση του έργου της καλωδιακής σύνδεσης GSI με την Κύπρο και το Ισραήλ. Aφετέρου, στο ότι η χώρα μας φρόντισε να μην «ερεθίσει» τη γείτονα στο ζήτημα του casus belli, με συνέπεια την καταγραφή στον χάρτη του status quo των εθνικών χωρικών υδάτων στα 6 ναυτικά μίλια στο Αιγαίο, αντί της πλήρους έκτασης όπως προβλέπεται από το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, η οποία απλώς αντικαθίσταται με σχετική υποσημείωση.

Παράλληλα με τον αναντίρρητο ενθουσιασμό που προκάλεσε η δημοσίευση του χάρτη ΘΧΣ, καλό είναι να έχουμε επίγνωση ότι πρόκειται για επί σειρά ετών υποχρέωση της χώρας μας έναντι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για την οποία είναι μάλλον υπερβολή να εμφανιζόμαστε ως πανηγυρίζοντες Επιμηθείς τη στιγμή που το διεθνές σκηνικό επιβάλλει στους Έλληνες να λειτουργούν ως σώφρονες Προμηθείς, αν θέλουν να διασώσουν την εθνική κυριαρχία της Ελλάδος.

Εξάλλου, η από τούδε και στο εξής εξέλιξη των όσων ο χάρτης Θαλάσσιου Χωροταξικού Σχεδιασμού φέρει στο προσκήνιο, θα επαληθεύσει εάν η Διακήρυξη των Αθηνών ήταν όντως τελικά παιδί της Μαδρίτης, ή θα καθορίσει την απαρχή μιας πράγματι ωφέλιμης για τον Ελληνισμό νέας εποχής στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Χριστός Ανέστη!

Πηγή: ΕΣΤΙΑ της Κυριακής

Δείτε επίσης:

Διαβάστε περισσότερα Το μπλε που ξοδεύει ο Θεός για να μην Τον βλέπουμε…