Κι άλλο ποίημα για Παπαδημούλη

Η μισθάρα ντράγκα ντρούγκα, μου γεμίζει τη σεντούκα. Η καρδιά μου, τι λαχτάρα… Πόσο θέλει μια βιλάρα!

Από τον Παναγιώτη Λιάκο

Μία είναι η ουσία:
Ακίνητη περιουσία!
Παίρνω ένα, θέλω κι άλλο,
το πεντάρι το μεγάλο.

Βάλε μια γκαρσονιέρα
και επίχρυση μπανιέρα.
Στρώστε μπάνια με πλακάκια,
τρεις πισίνες και δυο τζάκια.

Οι αγώνες έχουν κόπο
κι οι Αριστεροί τον τρόπο
να τα σκυλοκονομάνε˙
σκούζουνε και κυβερνάνε!

Οι Εγγλέζοι τώρα δεν πετούν
λίρες για να τις σκορπούν
στον ηγέτη τον Σαράφη.

Πήρα οικόπεδο στο Ντράφι!
Τώρα τρώω στην

Ευρώπη,
των ευρώ το ανθοτόπι.

Η μισθάρα ντράγκα ντρούγκα,
μου γεμίζει τη σεντούκα.
Η καρδιά μου, τι λαχτάρα
πόσο θέλει μια βιλάρα.
Στα βόρεια προάστια
Ύβρις, Νέμεσις, Αδράστεια.
Τέτοια ακούω και φοβάμαι.
Ήσυχος πλέον δεν κοιμάμαι.

Φτωχούς βλέπω στον ύπνο μου
και πάμπτωχους στον ξύπνιο μου.
Μήπως είναι αυτοί ληστές;
Ακαρδοι κομμουνιστές;
Και ορμήσουν ξαφνικά;
Αρπάξουν τα ασημικά;
Κι όλα μου τα μαλάματα;
Που ‘χω για τα γεράματα;

Στη Χρυσή την Ευκαιρία
βλέπω κι άλλη αγγελία:
Επαυλη-μπιζού πωλείται
Συριζαίων παίδες, ίτε!

«Πόθεν έσχες» ευλογία,
πρώτης τάξης ευκαιρία
για να θυμηθώ τι έχω.
Αχ, τη φτώχεια δεν αντέχω.
Δεν μ’ αρέσει η ανέχεια
ούτε και η κακεντρέχεια.

Γράφουν ότι είμαι κροίσος
και δεν βάζουν ένα «ίσως»,
ένα «τάχα» ή «διότι».
Πού ‘ναι η νιότη μου η πρώτη…
Στης Δύσεως ζω τα σκότη.

Απαιτούν τη θαλπωρή
κι ένα σπίτι αυθωρί
και αμέσως, παραχρήμα!
Μπόλικο υπάρχει χρήμα.

Τάλαρα να φάτε ούλοι
έχει το Παπαδημούλη…