Αντισημιτισμός και κουρέλια στην Ακρόπολη

Το 1974 και τα πρώτα χρόνια που ακολούθησαν υπήρχαν αστείες μόδες, που πήγανε σκοινί κορδόνι από τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του 1960. Παντελόνια καμπάνα από τεριλέν, με τόσο φαρδύ ρεβέρ που καταντούσε αστείο, φαρδιοί γιακάδες σαν αεροδρόμιο και κάτι τεράστια πέτα, παρδαλά πουκάμισα, σαν να είχες επιβιώσει έπειτα από έκρηξη σε κατάστημα της ΒΙΒΕΧΡΩΜ

Κυκλοφορούσε και μια άλλη μόδα, που γρήγορα έπιασε ρίζες. Κουκουέδες, Ρηγάδες, σταλινικοί, μαοϊκοί, τροτσκιστές, οπαδοί των Κόκκινων Χμερ, κάθε είδους παρακλάδια του κόκκινου ολοκληρωτισμού, κυκλοφορούσαν με ένα τουπέ αγιοσύνης, «ηθικού πλεονεκτήματος» και ντεμέκ προοδευτικότητας, με μια αβυσαλλέα πείνα να πάρουν τη ρεβάνς του 1949 έστω στα χαρτιά, ξαναγράφοντας την Ιστορία και συκοφαντώντας τους νικητές και υπερασπιστές της δημοκρατίας και της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας.

Στα Πανεπιστήμια ούτε γκόμενα δεν έβρισκες, που λέει λόγος, αν δεν ανήκες σε κάποια από αυτές τις παραφυάδες. Αυτός ο ανιστόρητος παραλογισμός, με μηδενική αιτιολογική βάση στην αληθινή Ιστορία και την πολιτική επιστήμη, απλώθηκε σαν μετάσταση σε όλη την Παιδεία, στον έντυπο και τον ηλεκτρονικό Τύπο. Ο καρκίνος αυτός δημιούργησε τις μεγαλύτερες καλπάζουσες μεταστάσεις, με τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ και την επιστροφή το 1974 πλήθους στελεχών βετεράνων της χωριστικής σταλινικής ανταρσίας, οι οποίοι έγιναν… σελέμπριτι της μεταπολιτευτικής αριστεράς, η αριστοκρατία της προδοσίας. Εφτασε σιγά σιγά μια μέρα που δεν υπήρχε ούτε μία «δεξιά» εφημερίδα, κανάλι, ραδιόφωνο που να μην έχει αριστερό διευθυντή. Ακόμη και πολλά από τα επιχειρηματικά τζάκια που φτιάχτηκαν στα ΜΜΕ και αλλού είχαν όχι απλά αριστερή, αλλά κατευθείαν συμμορίτικη προέλευση, ντουγρού από επιστροφές εκ του παραπετάσματος, συνήθως γόνοι στελεχών του ΚΚΕ, που ανατράφηκαν στις «λαϊκές δημοκρατίες», μερικοί κανονικά πρακτόρια, για τους οποίους δικογραφίες έμειναν στα ράφια μέχρι να πιάσουν μούχλα και να φυτρώσει η παραγραφή. Κρατικοδίαιτοι κατά βάση, αυτά τα νέα επιχειρηματικά φιντάνια από παράσιτα του κρατικού προϋπολογισμού εξελίχθηκαν σε νταβατζήδες του όλου κράτους. Ο μπαμπάς οργάνωνε την αρπαγή παιδιών, ο γιος την αρπαγή πεντοχίλιαρων των γνωστών κορόιδων, των φορολογουμένων.

Η δε κουτοπόνηρη τακτική του ΠΑΣΟΚ από το 1981, ειδικά στα ράδιοτηλεοπτικά, με τη θεσμική αταξία, που είχε σκοπό τα κανάλια και τα αφεντικά τους να είναι όμηροι του κράτους, άρα του ΠΑΣΟΚ, οδήγησε τελικά στο ανάποδο: Να είναι το κράτος και το ΠΑΣΟΚ αλλά και όλα τα κόμματα όμηροι αυτών, αφού όλοι άρχισαν τα νταραβέρια και συνωστίζονταν στους προθαλάμους και στα κότερα των νέων Δυνατών, για όσους ξέρουν τα αίτια της πτώσης του Βυζαντίου. Με μπίζνες που απλώθηκαν σε δημόσια έργα και κρατικές προμήθειες, αυτά τα συγκροτήματα γιγαντώθηκαν, διήφθειραν κόμματα, κυβερνήσεις, μεγάλα κομμάτια του κράτους, έχοντας τα κανάλια και τις εφημερίδες τους ως βραχίονες εκβιασμού και πολιτικής πίεσης, ζημιογόνα οικονομικά, αλλά η μπίζνα στο σύνολο ήταν κερδοφόρα.

Η χείριστη υπηρεσία που προσέφερε το ΠΑΣΟΚ ήταν η κοινωνικοποίηση της διαφθοράς. Την έφερε μέχρι την τελευταία δημόσια υπηρεσία, τις κοινότητες, τους αγροτικούς συνεταιρισμούς, το τελευταίο δημοτικό έργο και φυσικά τα Πανεπιστήμια, μαζί με την κατάρρευση της παραγωγικής βάσης της χώρας και την αποβιομηχάνισή της. Ακόμη και από ένα σκάρτο χιλιάρικο της οποιασδήποτε κρατικής δαπάνης κάποιος «δάγκωνε» μερτικό.

Ολος αυτός ο μηχανισμός στελεχώθηκε από την αριστερά, τον εθνικό καρκίνο από το 1918, με πρώτο της «άθλο» την κατ’ εντολή Λένιν υποστήριξη στον Κεμάλ και στους γενοκτόνους του, και την υπονομευση του εθνικοαπελευθερωτικου αγώνα του λαού μας στη Μικρά Ασία το 1919-1922. Δεν υπάρχει πιο ντροπιαστική σελίδα της Ιστορίας μας.

Σκληρή καρκινική σύμφυση αυτής της αρρώστιας ήταν και παραμένουν τα Πανεπιστήμια, φυτώριο στελεχών για την αείποτε αντεθνική και πλέον και φιλοτζιχαντιστική αριστερά. Πολλά από τα μεταπολιτευτικα τζάκια κατέρρευσαν μόλις με τη μνημονιακη κρίση κόπηκε ο λουφές από το κρατικό χρήμα. Στον υγιή ανταγωνισμό αυτοί οι Δυνατοί αποδείχθηκαν αδύναμοι και ανίκανοι να έχουν κερδοφορία και υγιείς επιχειρήσεις χωρίς στημένο παιχνίδι και χωρίς έναν και μοναδικό πελάτη, το κράτος. Ελάχιστοι στάθηκαν ακμαίοι μετά τη λαίλαπα της ουσιαστικής χρεοκοπίας, που μας ανάγκασε να βάλουμε υγιείς κανόνες στην κρατικη λειτουργία και φρένο στην ασυδοσία και τη λεηλασία δεκαετιών.

Υπάρχουν όμως διάσπαρτες εναπομείνασες συμμορίες στα Πανεπιστήμια, το φυτώριο των στελεχών για τα κόμματα της μηδενιστικής παρακμής. Υπάρχει επίσης μια πολυδιασπασμένη κομματική αριστερά, από το σταλινικό απολίθωμα του ΚΚΕ και τους αριστεριστές του ΣΥΡΙΖΑ, τους κλόουν της σεινάμενης και κουνάμενης ναρκισσιστικής πριμαντόνας έως τα άλλα απολειφάδια των διασπάσεων του ΣΥΡΙΖΑ και τη φωτοβολίδα της χαμένης αδερφής του Ντάνι Τρέχο, που αφού έπαιξε με ξυλόλιο, πτώματα και μπάζα, τώρα φοράει τη νέα σβάστικα, τη μαντίλα των φιλότουρκων τζιχαντιστών Παλαιστίνιων.

Τα κουρέλια των ηττημένων ιδεών τους, που κάθε τόσο κρεμάνε στην Ακρόπολη κάποιοι από αυτούς, είναι μια εκδήλωση βαθιάς παρακμής, ασέβειας, κομμάτι μιας συμπεριφοράς που το κράτος πρέπει να συντρίψει, μαζί με τους βανδαλισμούς στα Πανεπιστήμια, τους φασιστοειδείς τραμπουκισμούς κατά αντιφρονούντων, τις απειλές και διώξεις κατά καλλιτεχνών, που δεν πειθαρχούν στη φιλοπαλαιστινισκή μαλάκυνση που δέρνει τα πάσης απόχρωσης συντρόφια.

Μαζί δε με την παραβατική συμπεριφορά του πιο επικίνδυνου είδους φασισμού, του αριστερόστροφου, πρέπει να συντριβεί και αυτό το νέο είδος αντισημιτισμού, που με πάθος διασπείρουν και καλλιεργούν οι κόκκινοι φασίστες, αγκαλιά με τα νεοναζί ιδεολογικά τους ξαδερφάκια. Ισως βέβαια να είναι ατταβισμός, αναβίωση μιας ιστορικής μνήμης, μιας παλαιότερης κολλεγιάς τους, ζυμωμένης με πολωνικό αίμα, όταν τα ξαδερφάκια, κόκκινα και μαύρα, συναντήθηκαν στο Μπρεστ, τον Σεπτέμβριο του 1939, και έκαναν κοινή παρέλαση, Ναζί και Κόκκινος Στρατός, γιορτάζοντας την υλοποίηση των μυστικών πρωτοκόλλων του Συμφώνου Ρίμπεντροπ – Μολότοφ. Οι Ναζί τότε θέρισαν σαν στάχια τους Εβραίους της Πολωνίας, με τη σύμφωνη γνώμη του Στάλιν, που ήταν απασχολημένος να σκοτώνει Πολωνούς Αξιωματικούς, ιερωμένους και διανοούμενους στο Κατύν, με μία σφαίρα στον αυχένα. Δεν φταίνε σήμερα οι άνθρωποι που έλκονται μαζί με τους νεοναζί από τη Χαμάς. Είναι στα γονίδιά τους.

Διαβάστε περισσότερα Αντισημιτισμός και κουρέλια στην Ακρόπολη