Οι δύο όψεις του νομίσματος

Η πληγή στο μαλακό υπογάστριο του κυβερνητικού στρατοπέδου είναι υπαρκτή, μεγάλη και ακούει στο όνομα Γιάννης Βρούτσης. Και όπως όλα δείχνουν, θα πορευτεί με την πληγή ανοιχτή τουλάχιστον μέχρι τον επικείμενο ανασχηματισμό.

Όσο δε, θα συνεχίσει να επιχειρεί να έωλα επιχειρήματα και ακροβατισμούς να δικαιολογήσει την οβιδιακή κυβίστησή του μετά την απόσυρση του προγράμματος τηλεκατάρτισης, μιλώντας για βιασύνη και πίεση χρόνου, τόσο θα ανοίγει την πληγή. Και στο κοινοβουλευτικό επίπεδο, όπου θα μένει όλο και πιο

έκθετη η κυβέρνηση και στο κοινωνικό, όπου η οργή των κατ' εξοχήν εκπροσώπων της μεσαίας τάξης που εξευτελίστηκαν προς τέρχιν κάποιων «συγγενικών» ΚΕΚ, έχει ξεχειλίσει.

Η μία όψη του νομίσματος λέει ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέλεξε να αφήσει τον πανδαμάτορα χρόνο να ωριμάσει τις συνθήκες για αποφάσεις σε απανεμιά και να μην αποπέμψει άμεσα τον μπαγαπόντη υπουργό του, τον οποίο μετά την γενική κατακραυγή αρκέστηκε απλά να αδειάσει, ρίχνοντάς τον στη χλεύη ακόμα και του φιλοκυβερνητικού Τύπου.

Η άλλη όψη λέει ότι ο κ. Τσίπρας κατάφερε αυτό που ήθελε. Να αναγκάσει τον Πρωθυπουργό να κρατήσει στη θέση του το βαρίδι Βρούτση, ζητώντας μετ' επιτάσεως την αποπομπή του. Διότι γνωρίζει πως όσο επιμένει, δεν υπάρχει περίπτωση ο Πρωθυπουργός να συρθεί στο επιτακτικό αίτημα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και θα μπορεί εν συνεχεία να χρεώσει στον ίδιο τον κ. Μητσοτάκη το σκάνδαλο των ΚΕΚ.

Όποια όψη και αν προτιμά να βλέπει κανείς, είναι δεδομένο πως ο κ. Μητσοτάκης για να διαχειριστεί την κρίση αποφάσισε να θυσιάσει μέρος του πολιτικού κεφαλαίου που συγκέντρωσε από την μεσιανική εικόνα που έχει φιλοτεχνηθεί με αφορμή τη διαχείριση του υγειονομικού σκέλους της κρίσης.

Όπως επίσης δεδομένο είναι ότι ο κ. Τσίπρας, μπροστά στο οικονομικό, εργασιακό και κοινωνικό ζόφο που προεξοφλείται από όλους, σάλπισε αντεπίθεση, καταφέρνοντας για πρώτη φορά πέρα από ένα σημαντικό πλήγμα στην κυβέρνηση να ηγηθεί άτυπα σύσσωμης της αντιπολίτευσης.

Καλωσήρθατε στο 2011.