Εθνική αυτάρκεια του ενός

Όποιος θεωρεί πως η κλιμάκωση της προκλητικότητας της Τουρκίας πρόκειται να κοπάσει το προσεχές διάστημα πλανάται πλάνην οικτράν.

Η Άγκυρα με μεθοδικότητα απλώνει τον «τραχανά» των διεκδικήσεων, δημιουργεί διαρκώς νέες, για να εμπλουτίσει τη διαπραγματευτική της φαρέτρα, με αποκορύφωμα το τουρκολιβυκό σύμφωνο και προετοιμάζει το έδαφος, προκειμένου να σύρει την Ελλάδα σε μία εφ’ όλης της ύλης διαπραγμάτευση.

Μπροστά σε αυτήν την πρωτοφανή κλιμάκωση, δεν χωρούν κατευνασμοί εσωτερικής κατανάλωσης, που χαρακτηρίζουν

τις κινήσεις της Τουρκίας «λεκτικές προκλήσεις».

Πολλώ δε μάλλον όταν πολλές από τις 190 υπερπτήσεις των τελευταίων τριών μηνών πλέον δεν είναι πάνω από βραχονησίδες αλλά από μεγάλα νησιά και ακόμα και τον Έβρο, όταν κάνεις διάβημα ισχυριζόμενος όμως πως δεν υπήρξε παραβίαση εδαφικής ακεραιότητας, όταν υπάρχει σύγκρουση τουρκικής ακταιωρού με ελληνικό σκάφος του λιμενικού ή όταν η Τουρκία καταθέτει μονομερώς στον ΟΗΕ τις συντεταγμένες της ΑΟΖ που διεκδικεί στην Αν. Μεσόγειο.

Μπροστά σε αυτά αλλά και στα μελλούμενα, το πολιτικό σύστημα οφείλει να είναι σε διαρκή επαγρύπνηση και συνεννόηση. Η Σύγκληση του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών για τη χάραξη εθνικής γραμμής απέναντι στην ολική κλιμάκωση της Άγκυρας θα έπρεπε να έχει γίνει προ πολλού. Και αυτό δεν μπορεί παρά να είναι πρωτοβουλία του Πρωθυπουργού και μόνο του ίδιου.

Παρά τη διαρκή επιμονή της αντιπολίτευσης, εδώ και έξι μήνες δίνεται η εικόνα μίας επίπλαστης αυτάρκειας. Στο υπ’ αριθμόν ένα εθνικό ζήτημα δεν μπορούμε να πορευόμαστε με οδηγό την «ευγενή μας τύφλωση». Δεν χωρούν προσπάθειες εργαλειοποίησης για την οικοδόμηση προσωπικού προφίλ με όρους εσωτερικής κατανάλωσης. Η εθνική γραμμή δεν μπορεί να περνά μέσα από τις διαρκείς επιθέσεις της κυβερνώσας παράταξης ή στελεχών της στην αντιπολίτευση. Και εν τέλει δεν μπορεί να αναζητηθεί μόνο εκ των υστέρων, για επιμερισμό των ευθυνών όταν θα έχει γίνει η ζημιά.

Το καλοκαίρι που έχουμε μπροστά μας θα μετρήσει τις ιστορικές ευθύνες υπεύθυνων και ανεύθυνων.